وقتی دل سودایی میرفت به بستانها*** بیخویشتنم کردی بوی گل و ریحانها
گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل*** با یاد تو افتادم از یاد برفت آنها
ای مهر تو در دلها وی مهر تو بر لبها *** وی شور تو در سرها وی سر تو در جانها
تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم *** بعد از تو روا باشد نقض همه پیمانها
تا خار غم عشقت آویخته در دامن*** کوته نظری باشد رفتن به گلستانها
آن را که چنین دردی از پای دراندازد *** باید که فرو شوید دست از همه درمانها
گر در طلبت رنجی ما را برسد شاید *** چون عشق حرم باشد سهل است بیابانها
هر تیر که در کیش است گر بر دل ریش آید *** ما نیز یکی باشیم از جمله قربانها
هر کاو نظری دارد با یار کمان ابرو *** باید که سپر باشد پیش همه پیکانها
گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش *** میگویم و بعد از من گویند به دورانها
***
ما را همه شب نمیبرد خواب *** ای خفته روزگار دریاب
در بادیه تشنگان بمردند *** وز حله به کوفه میرود آب
ای سخت کمان سست پیمان *** این بود وفای عهد اصحاب
خار است به زیر پهلوانم *** بی روی تو خوابگاه سنجاب
ای دیده عاشقان به رویت *** چون روی مجاوران به محراب
من تن به قضای عشق دادم *** پیرانه سر آمدم به کتاب
زهر از کف دست نازنینان *** در حلق چنان رود که جلاب
دیوانه کوی خوبرویان *** دردش نکند جفای بواب
سعدی نتوان به هیچ کشتن *** الا به فراق روی احباب
***
مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست *** یا شب و روز به جز فکر توام کاری هست
به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس *** که به هر حلقه موییت گرفتاری هست
گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست *** در و دیوار گواهی بدهد کاری هست
هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید *** تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست
صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم *** همه دانند که در صحبت گل خاری هست
نه من خام طمع عشق تو میورزم و بس *** که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست
باد خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد *** آب هر طیب که در کلبه عطاری هست
من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود *** جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست
من از این دلق مرقع به درآیم روزی *** تا همه خلق بدانند که زناری هست
همه را هست همین داغ محبت که مراست *** که نه مستم من و در دور تو هشیاری هست
عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند *** داستانیست که بر هر سر بازاری هست
***
هر که دلارام دید از دلش آرام رفت *** چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت
یاد تو میرفت و ما عاشق و بیدل بدیم *** پرده برانداختی کار به اتمام رفت
ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت *** سرو نروید به بام کیست که بر بام رفت
مشعلهای برفروخت پرتو خورشید عشق *** خرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت
عارف مجموع را در پس دیوار صبر *** طاقت صبرش نبود ننگ شد و نام رفت
گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی *** حاصل عمر آن دمست باقی ایام رفت
هر که هوایی نپخت یا به فراقی نسوخت *** آخر عمر از جهان چون برود خام رفت
ما قدم از سر کنیم در طلب دوستان *** راه به جایی نبرد هر که به اقدام رفت
همت سعدی به عشق میل نکردی ولی *** می چو فرو شد به کام عقل به ناکام رفت
***
هرگز نبود سرو به بالا که تو داری *** یا مه به صفای رخ زیبا که تو داری
گر شمع نباشد شب دلسوختگان را *** روشن کند این غره غرا که تو داری
حوران بهشتی که دل خلق ستادند *** هرگز نستانند دل ما که تو داری
بسیار بود سرو روان و گل خندان *** لیکن نه بدین صورت و بالا که تو داری
پیداست که سرپنجه ما را چه بود زور *** با ساعد سیمین توانا که تو داری
سحر سخنم در همه آفاق ببردند *** لیکن چه زند با ید بیضا که تو داری
امثال تو از صحبت ما ننگ ندارند *** جای مگسست این همه حلوا که تو داری
این روی به صحرا کند آن میل به بستان *** من روی ندارم مگر آن جا که تو داری
سعدی تو نیارامی و کوته نکنی دست*** تا سر نرود در سر سودا که تو داری
تا میل نباشد به وصال از طرف دوست *** سودی نکند حرص و تمنا که تو داری
انتهای پیام/