دکتر سید حسن حجازی کناری در کتاب «نام‌های باستانی مازندران» ساری را محل سکونت آریایی‌های مهاجر می‌داند و معتقد است که: ساری باید کلمه‌ای به صورت «سری آریه، یا ساآریه» بوده باشد که در زبان فارسی به معنای، آسودن‌گاه یا آسایشگاه است و این کلمه طی هزاران سال به صورت ساری درآمده است.

شهرستان ساری از طبیعتی گیرا و بسیار ارزشمند برخوردار است. به همین لحاظ، عمارت‌ها و کاخ‌های قدیمی در کنار طبیعت جذاب این منطقه مهم‌ترین بناهای دیدنی را تشکیل می‌دهد. از مناطق بسیار مهم و توریستی این شهر می‌توان به: آبشار داراب کلا، پارک جنگلی میرزا کوچک خان، پارک جنگلی شهید زارع، رودخانه‌های متعدد، مجموعه تالابی سراندون و بالندون و غار هیلدو اشاره کرد.

ساری شهری‌ است که به برج ساعت مشهور است و نماد این شهر به حساب می‌آید. بیشتر مردم هم، ساری را با «برج ساعت» می‌شناسند. این ساعت مجهز به عقربه‌های بزرگ و زنگ ناقوس است که در هنگام تغییر ساعات به تعداد رقم، ساعت آن لحظه به صدا در می‌آمد و در سکوت شب‌های ساری صدای ساعت ۱۲ شب، به دلیل تعداد دفعات و سکوت شب تا دور‌ترین خیابان‌های ساری شنیده می‌شد. اما در سال ۱۳۸۰ ساعت زنگدار این برج را به علت اعتراض مردم ساری قطع کردند.

در زمان پهلوی اول در مرکز شهر ساری در سال ۱۳۰۹ خورشیدی، ساختمان برج مانندی به ارتفاع ۲۵ متر با ویژگی‌های معماری ایرانی و اروپایی بنا شده بود که بر روی آن اذان می‌گفتند و جار می‌زدند. ساعت آن نیز «میراف نامی» (جد خاندان نعیمی‌های ساری) از روسیه وارد کرده بود و بر آن نصب نموده بودند تا آن که در سال ۱۳۴۴ خورشیدی، شهرداری وقت به دلیل خرابی برج اقدام به تخریب آن نموده و بر جای آن حوض و فواره ساخت، اما به پیشنهاد سازمان فرهنگ و هنر مازندران و شهرداری ساری، در سال ۱۳۵۵ با کمک مالی مردم و از روی نقشه‌های قدیمی و با طراحی «دانیال فلاحیان»، برج ساعت مجددا بنا شد.