به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امیرالمومنین علی (ع) در آخرین روزهای عمر شریف خود، در حالی که مردم آن زمان حق رهبر خود را ادا نکردند و از اجرای دستوراتش سر باز زدند، اما باز هم این وجود نازنین برای مردم از جانب خداوند طلب عفو و بخشش می‌کند و در خطبه 149 کتاب شریف نهج البلاغه می‌فرماید: وصیت من این است که چیزی را شریک خدا قرار ندهید و سنت و شریعت رسول خدا را ضایع نکنید.

این دو ستون محکم را برپا دارید و این دو چراغ را فروزان نگه دارید و تا آن زمان که از حق منحرف نشده‌اید، سرزنشی نخواهید داشت که برای هرکس به اندازه توانایی او وظیفه‌ای تعیین شده است و نسبت به، افراد جاهل و نادان تخفیف داده شده است، زیرا که پروردگار رحیم، دین استوار و پیشوا آگاه است.من دیروز رهبر شما بودم و امروز مایه پند و عبرت شما هستم، و فردا از شما جدا خواهم شد. خدا شما و مرا بیامرزد.

سپس امام در ادامه می‌فرماید: اگر از این ضربت و در این لغزشگاه نجات یابم که حرفی نیست. اما اگر گام‌ها بلغزد و از این جهان بروم ما نیز چون دیگران در سایه شاخسار درختان مسیر وزش باد و باران و زیر سایه ابرهای متراکم آسمان پراکنده می شویم آثارمان روی زمین نابود خواهد شد. من از همسایگان شما بودم که چند روزی در کنار شما زیستم و به زودی از من جز جسدی بی روح و ساکن پس از آن همه تلاش و خاموش پس از آن همه گفتار باقی نخواهد ماند پس باید سکوت من و بی حرکتی دست و پا و چشم ها و اندام من مایه پند و اندرز شما گردد که از هر منطق رسایی و از هر سخن موثری عبرت انگیز تر است وداع و خداحافظی من با شما چونان جدایی کسی است که آماده ملاقات با خداست فردا ارزش ایام زندگی مرا خواهید دید و راز درونم را خواهید دانست پس از آنکه جای مرا خالی دیدید و کسی دیگر جای من نشست مرا خواهید شناخت.

انتهای پیام/