1 – تربیت و پرورش دینی کودکان و نوجوانان را از همان ابتدای تولد شروع کنید.

2 – با مشاهده و پیگیری پیشرفت تحصیلی و ارزیابی فعالیت های دانش آموز و تشکیل جلسات مشورتی با معلمان و . . . نقاط قوت فرزندان خود را از لحاظ تحصیلی و اخلاقی اجتماعی شناسایی کنند و نسبت به پرورش و تقویت صحیح آن نقاط قوت اقدام کنند تا بدین وسیله در شکل گرفتن شخصیت فرزند، نقش اساسی و الهی خود را ایفا کنند.

3 – نقاط ضعف فرزند خود را به عنوان یک عیب بزرگ تلقی نکنند و در نظر داشته باشند که همه افراد به طور طبیعی نواقص و نقاط ضعفی دارند و نمی بایست کودکان و نوجوانان را به خاطر نقاط ضعف آنها سرزنش و تحقیر کرد.

4 – از مقایسه فرزندانشان با همسالان در امور علمی و آموزشی جدا" خودداری کنند.

5 – برای تربیت صحیح فرزندان و ترویج عادات مطلوب تربیتی در آنها باید عملا" اقدام کنند نه صرف تذکر و توصیه شفاهی.

6 – در به کارگیری شیوه های تربیتی، هماهنگ عمل کنند.

7 – با مدرسه در اجرای روشهای صحیح تربیتی و آموزشی همکاری مجدانه داشته باشند.

8 – الگوی مناسبی برای تربیت صحیح فرزندان خود انتخاب کنند.

9 – در ضمن اعطای آزادی به فرزندان مراقب رفتار، گفتار، ابتکارات و... آنها باشند زیرا اعطای آزادی بیان و ... فرزندان را برای اجتماع فردا آماده می کند و موجب می شود آنان بتوانند ابتکارات و خلاقیت های خود را بروز دهند.

10 – روابط صحیح و تعادل با فرزندان خود داشته باشند.

11 – به نیازهای مختلف آنها از جمله نیاز به مهربانی و محبت ، استقلال ، کمال و خود شکوفایی ، تشویق و قدردانی ، عزت نفس ، امنیت و آسایش خاطر، احساس تعلق داشتن به گروه و احساس هویت توجه نمایند.

12 – مسئولیت های مناسبی را به فرزندان خود واگذار نمایند و از آنان بخواهند که وظایف خود را به بهترین وجه انجام دهند.

13 – در انتخاب دوستان مناسب برای فرزندانشان ، نظارت کامل داشته و راهنمای خوبی برای آنان باشند.

14 – امکانات تفریحات سالم را برای کودکان و نوجوانان فراهم نمایند.

15 – در جهت بالا بردن عزت نفس کودکان و نوجوانان، در انجام اموراساسی خانواده و محیط تحصیلی با فرزندان نوجوان خود مشورت نمایند.

16 – برای اوقات فرزندان با هماهنگی مدرسه و مشاوران تربیتی برنامه ریزی بهینه نمایند.

17 – فرزندان را به ورزش و فعالیت های بدنی تشویق کنند زیرا یکی از عوامل ایجاد عزت نفس و بهبود مناسبات اجتماعی و وضعیت روانی نوجوانان، ورزش و فعالیت های بدنی است .

18 – در انتخاب دوستان مناسب برای فرزندانشان، نظارت کامل داشته و راهنمای خوبی برای آنان باشند.

اگر چه خانواده در پیشگیری از آسیب های اجتماعی بسیار مهم تلقی می گردد لیکن این مسئله به معنای عدم توجه به کارکرد مناسب سایر نهادهای اجتماعی و برنامه ریزی های صحیح اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در ارتباط با مسائلی از قبیل توزیع مناسب ثروت در جامعه ، ایجادفرصت های اشتغال، توسعه آموزش های غیر رسمی و استفاده از ظرفیت های رسانه ای نیست .

در این میان نقش انجمن اولیاء و مربیان با کارکرد های ویژه آن از قبیل تحکیم روابط اجتماعی اعضای خانواده از طریق آموزش خانواده می تواند مورد توجه مسئولان و برنامه ریزان فرهنگی و اجتماعی قرار گیرد .

انتهای پیام/ی