محمدرضا یوسفی نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پیرامون چگونگی حضور خود در این حوزه گفت: حقیقت آن است که این امر حساب شده نبود و پرداختن به هنر و نوشتن برای کودک و نوجوان برای من کاملا بدون برنامه بود. اما این را میتوانم بگویم که از کودکی به شعر و نویسندگی علاقه داشتم و از سن 9  سالگی که در مقطع سوم دبستان تحصیل می کردم، به نویسندگی پرداختم. اما در کل نویسنده شدن و پرداختن به حوزه کودک و نوجوان آن هم به این شکل تخصصی را حاصل اتفاق می‌دانم.
 
وی افزود: شاید پرداختن به این حوزه تداعی‌کننده دوران کودکی و نوجوانی خودم است که به سختی هم گذشت و باز شاید به همین دلیل من همیشه متاثر از زندگی بچه‌هایی هستم که سختی زیاد کشیده و با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند. یا اینکه باید آن را تاثیر کهن الگویی مادرم بدانم که با قصه های او بزرگ شدم. در حقیقت وقتی خود را به عنوان یک نویسنده از بیرون ارزیابی می‌کنم که چرا این اتفاق افتاده، در حالی که می توانست اتفاق دیگری برایم رقم بخورد؛ احساس می کنم که احتمالا این موارد در من قوی تر بوده است. کما اینکه من در دانشکده ادبیات تهران درس خواندم و در آن زمان چیزی به عنوان ادبیات کودک وجود نداشت. زیرا ما در دانشگاه تنها به فراگیری ادبیات کهن مشغول بوده و کاری با ادبیات معاصر نداشتیم. همچنین در خصوص این موضوع شاید علاقه‌مندی من به متون کهن مخصوصا شاهنامه نیز بسیار عامل بوده است.  
 
یوسفی در بخش دیگری از این گفتگو در خصوص وضعیت امروز ادبیات کودک و نوجوان در کشور تصریح کرد: ادبیات کودک و نوجوان در مقطع فعلی دارای بحران بسیار فاجعه آمیزی است و به دلایلی چون سقوط شدید تیراژ کتاب و از دست دادن مخاطب کودک و نوجوان وضعیت خوبی ندارد. 

وی در ادامه افزود: همچنین برای نویسندگان جوان که به تازگی مشغول فعالیت شده اند، امکانات بسیار اندکی وجود دارد. نویسندگان جوان چه در ادبیات بزرگسال و چه در ادبیات کودک و نوجوان از طریق مطبوعات وارد این حوزه می‌شوند. حال در نظر بگیرید که بسیاری از مجلات ما تعطیل شده و در بخش دولتی نیز مطلقا هیچ نهادی وجود ندارد که در این اندیشه باشد که نویسنده جوانی که می خواهد وارد بازار کار و عرصه نویسندگی شود، به چه امکاناتی نیاز دارد.
   
این نویسنده در پایان خاطرنشان کرد: اما آنچه در این زمینه از همه مهمتر به نظر می‌آید، مشکل تیراژ کتاب و توجه به آمار حاکی از کاهش متوسط مطالعه در جامعه است. اساسا در این موارد دو وزارت آموزش و پرورش و ارشاد باید برنامه ریزی داشته و نقش مثبتی را ایفا کنند که متاسفانه در عمل اینطور نیست.



انتهای پیام/