ما جامه کهن را که بسیار پرندینه و گرانبهاست از تن به در آوردیم اما هنوز جامه ای نو نیاراسته‌ایم.

میر جلال الدین کزازی استاد تمام زبان و ادب فارسی دانشگاه تهران در حاشیه مراسم افتتاح بنیاد «بیدل دهلوی» در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در پاسخ به سوالی با این مضمون که آیا وضعیت زبان و ادب فارسی در جامعه امروز ما با وجود افراد فرهیخته چون سعدی و حافظ و ... اظهار داشت: پاسخ به این پرسش را نمی توان کوتاه بیان کرد. اما دلبستگی و آشنایی با زبان و ادب فارسی و فرهنگ گرانسنگ و تاریخ نازش خیز ایران، بدان سان که شایسته سرزمینی سپند و کهن مانند ایران باشد، در روزگار ما وجود ندارد. ما ایرانیان در روزگار گذار به سر می بریم، روزگار گذار روزگار «پا درهوایی» و سرگشتگی  است. ما جامه کهن را که بسیار پرندینه و گران بهاست از تن به در آوردیم اما هنوز نتوانسته ایم، جامه ای نو بیابیم و بر تن خویش بدوزیم. جامه‌ای که هم سنگ و هم ساز و هم تراز با آن جامه کهن باشد. ما در روزگار گذار به سر می بریم اما نشانه‌های روشن و آشکار را فرا روی خود می بینم که امیدآفرین و نوید بخش است. 

وی در مورد شخصیت «بیدل» ابراز داشت: بیدل بی هیچ گمان یکی از نامورترین، گرانمایه‌ترین و گرامی‌ترین سخنوران پارسی زبان است. ارزش بیدل از نگاه فراخ به دو ویژگی بنیادین او بازمی گردد؛ اول این است که بیدل، سخنوری است در دبستان ادب فارسی به نام دبستان «سپاهانی» یا «هندی» که در آن  به فرجام راه و فرازنای پندارپروری رسیده است. دیگری اینکه او از استادان ادب فارسی است اما ایرانی نبوده و زبان مادری او زبان شیرین فارسی نبوده است. 

کزازی افزود: این دو ویژگی است که بیدل را در پهنه سخن پارسی برمی‌کشد و به جایگاهی بلند و ارجمند می‌رساند. من شادمان هستم که می بینم پس از چندی که بیدل در ایران بدان سان که او را می‌سزید شناخته نبود، به تلاش پرشور گروهی از فرهیختگان که شیفتگان بیدل هستند، بنیادی در ایران پی افکنده شده است. این امید و نوید می رود که بنیاد بیدل دهلوی بتواند ارج و ارزش این شاعر گرانمایه را به ایرانیان که هم میهنان فرهنگی و اندیشه‌ای  بیدل هستند، بشناساند.



انتهای پیام/


اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.