و اما پاسخ: همان‌گونه که می‌دانید اصل ازدواج از نظر اسلام واجب نبوده، بلکه مستحب مؤکد است و اگر کسی ازدواج نکند - به شرط این‌که در اثر مجرد ماندنش به گناه نیفتد - هیچ معصیتی مرتکب نشده است. همین‌طور است فرزند‌دار شدن که جلوگیری از آن به خودی خود گناه نیست. اما در رابطه با مورد اخیر باید گفت که بر خلاف اصل ازدواج، فرزنددار شدن تصمیمی یکطرفه نیست، بلکه همسرتان نیز در این زمینه دارای حق است.

  

در همین راستا، با آنکه اسلام به فرزندآوری در صورت وجود حداقل امکانات توصیه می‌کند، اما با این وجود در صورتی که شوهرتان نیز تمایلی به فرزند نداشته باشد، طبیعی است که گناهی مرتکب نشدید، اما اگر ایشان مایل به داشتن فرزند باشد، این‌جا است که شما در مقابل او پاسخ‌گو هستید و اگر با نظر او مخالفت کنید، علاوه بر پاسخگویی در برابر پروردگار، در دنیا نیز شوهرتان از جنبه حقوقی این حق را دارد که علیه شما در دادگاه اقامه دعوا کند زیرا به استناد بند 13 ماده 8 قانون حمایت از خانواده، مطلق بچه‌دار نشدن و عقیم بودن - چه اصلی چه عارضی - مجوزی برای اقامه دعوا برای تقاضای طلاق اعلام شده است.

 

بر این اساس و از باب قیاس اولویت اگر همسر امکان فرزندآوری داشته اما از آن خودداری کند، دعوا برای تقاضای طلاق کاملاً توجیه‌پذیر خواهد بود. هم‌چنین مرد می‌تواند به استناد بند 8 ماده 16 همان قانون از دادگاه درخواست ازدواج مجدد نماید و دادگاه نیز در صورت احراز امتناع زن از بچه‌دار شدن، مجوز ازدواج مجدد برای مرد را - بدون نیاز به کسب رضایت همسر اول - صادر خواهد کرد.

 

در طرف مقابل، اگر مرد از فرزندآوری خودداری کند و زن خواستار آن باشد، علاوه بر پاسخگویی مرد نزد پروردگار، زن می‌تواند به استناد همان بند 13 از ماده 8 قانون حمایت از خانواده، درخواست طلاق نماید بدون اینکه مشمول طلاق غیر موجهی شود که نتیجه‌اش محرومیت او از تنصیف اموال و دارایی مرد بین او و شوهرش خواهد بود.

 

در نهایت ذکر این‌ نکته ضروری است که خداوند در وجود بانوان، غریزه مادری و عشق به فرزندآوری را قرار داده است و به همین دلیل، در شرایط عادی و به طور طبیعی بیشتر زنان نه تنها از فرزنددار شدن نگران نیستند، بلکه وجود یک یا چند فرزند در خانواده را باعث نشاط آن می‌دانند. این موضوع به گونه‌ای اهمیت دارد که اسلام به شوهر اجازه جلوگیری را نداده، مگر با اجازه زن.

منبع: اسلام کوئیست 

انتهای پیام/