حمید مساعدیان رئیس کمیته جستجو ونجات فدراسیون کوهنوردی در گفتگو با  خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنکاران  افزود:ضمن آرزوی قبولی طاعات و عبادات، به آگاهی می‌رساند؛ با توجه به حوادث رخ داده درهفته های اخیر و باتوجه به قرار گرفتن در  ماه مبارک رمضان و تردد کم در کوه‌ها و تمایل کوه‌نوردان به کوه‌نوردی پس از افطار و در هنگام شب، مقتضی است به لحاظ رعایت مسائل ایمنی، از تردد در مسیرهای فرعی و کم عبور به صورت انفرادی و کوه‌نوردی در شب اجتناب شود.
همچنین توصیه میشود برنامه های کوهنوردی در مسیرهای پرتردد و نرمال و با تعداد نفرات بیش از دو نفر انجام شود تا در صورت بروز حادثه‌ای امکان اطلاع‌ رسانی و امداد مسیر باشد.
برای تمامی کوه‌نوردان خوب کشورمان آرزوی سلامتی و تندرستی داریم.
وی در خصوص زانودرد در کوهنوردی ودرمان آن گفت بسیاری از کوهنوردان گاهی مجبور به کنار گذاشتن ورزش کوهنوردی بخاطر درد شدید ناشی از زانو درد می شوند. در اینجا راه کارهایی برای پیشگیری( که همیشه بهتر از درمان است ) برای شما عزیزان بیان می کنیم تا با رعایت اصول اولیه کوهنوردی بتوانید یک عمر از این ورزش لذت ببرید:در هنگام فرود
۱- فرود با کمک گرفتن از تمام عضلات بدن (بالاتنه و پاها)
۲- حرکت به طرف پایین به شکل زیگزاک
۳- خم بودن نسبی زانو در هنگام فرود (نسبت به موقعیت شیب)
۴- پرهیز از پریدن در هنگام فرود
۵- استفاده از باتوم (به صورت جفتی)
۶- استفاده از کفش مناسب کوهنوردی.تراکینگ، بک بکینگ
۷- قرار دادن پاها به شکل صحیح و مناسب با بستر کوه
۸- سرعت کم در هنگام فرود
۹- مراقبت و پرهیز از ضربه خوردن مستقیم به زانو و پیچش آن در هنگام کوهنوردی
۱۰- حمل کوله استاندارد با وزن مناسب
۱۱- انجام دادن مداوم ورزش کوهنوردی و تمرینات میان هفته (غیرمنقطع)
۱۲- استفاده نکردن از زانوبند (به جز در موارد خاص پزشکی)
۱۳- تقویت عضلات چهارسر ران و دوقلوی ساق پا با تمرینات ویژه
۱۴- داشتن وزن مناسب در ورزش کوهنوردی
بخش دوم:
در هنگام صعود:
۱- انجام ندادن حرکت زانو بلند در هنگام صعود، به ویژه در مناطق سنگی
۲- استفاده از باتوم (جفت)
۳- گام‌برداری صحیح با کمک گرفتن از عضلات بالاتنه
امید است با رعایت تمامی اصول اولیه و جمع آوری اطلاعات و افزایش سطح آگاهی از این ورزش مفرح لذت ببرید از اجرای برنامه های غیر استاندارد پرهیز نمایید:


مساعدیان درباره ی اولین اشتباه  در کوهنوردی می تواند آخرین اشتباه باشد تاکید کرد:در اجرای برنامه های کوهنوردی و آموزشی یک اشتباه کوچک میتواند حوادث جبران ناپذیری ببار آورد.
قبل از حرکت و برنامه رفتن به منطقه دوستان کوهنورد و خانواده خود را در جریان صعودتان قرار دهید و آدرس منطقه مورد نظر مبدا صعود را روی کاغذ بنویسید تا در صورت لزوم، اطلاع کافی در اختیار نجات دهندگان شما باشد،به هشدار ها توجه کنید،تنهایی به کوه نروید، دستگاه جی پی اس همراه کوهنورد باشد ،با تجهیزات ولوازم مناسب به کوهستان بروید.


برای انجام کوهنوردی  تاکتیک وتکنیکهایی وجود دارد که باید حتما رعایت شود تایک صعود ایمن اتفاق بافتد روش محاصره ای:

این روش معمولا در ارتفاعات بالای 6000 متر استفاده می شود .

تعداد نفرات و تجهیزات زیاد و طول مدت چندین هفته ای برنامه از خصوصیات صعود های محاصره ای محسوب می شود.

پایه و اساس این سبک صعود وجود یک کمپ اصلی در پایه ی کوه، برقراری کمپ های متعدد در ارتفاع ، انتقال تجهیزات به کمپ های بالاتر و صعود مرحله ای است.
در صعود های اکسپدیشن مبحث هم هوایی یکی از اصول مهم طراحی برنامه صعود می باشد.

هم هوایی: به معنی تطبیق بدن با شرایط ارتفاع ( فشار کم هوا و غلظت کم اکسیژن) میباشد. که این امر در صعود های محاصره ای با روش صعود مرحله ای انجام می شود

روش کپسوله:

در صعود های کپسوله اصل هم هوایی رعایت می شود ولی سیکل صعود به اندازه روش محاصره ای به طول نمی انجامد.

 در واقع در طی فرایند صعود قله بازگشتی به کمپ اصلی وجود ندارد. بلکه بازگشت جهت هم هوایی و ریکاوری تنها به کمپ ماقبل انجام می پذیرد. در این روش معمولا تعداد کمپ ها بیشتر از صعود محاصره ای است.

روش کپسوله بیشتر در صعود از دیواره های بلند کاربرد دارد.
در سبک کپسوله کمپ بالاتر برقرار شده و شب مانی در کمپ پایین انجام می شود سپس کمپ پایین جمع آوری شده و به بالا انتقال می یابد. این روش در تمامی صعود اجرا می شود.

روش کپسوله در مقایسه با روش محاصره ای تجهیزات – مواد غذایی و زمان کمتری را طلب می کنی
ولی در مقابل درصد موفقیت روش محاصره ای بخاطر هم هوایی بهتر در ارتفاعات، بالاتر است.
روش کپسوله برای تیم های کوچکتر مناسب می باشد ولازمه آنست که قبل از برنامه نفرات از لحاظ هم هوایی آمادگی مطلوبی داشته باشند.

روش آلپی:

در روش آلپی کوهنوردان تمامی ابزار و مواد غذایی را به همراه خود حمل میکنند و بازگشتی در روند صعود وجود ندارد.

به استثنای برخی صعود های مطرح در دنیای هیمالیا نوردی از این روش بیشتر در ارتفاعات پایین تر از 6000 متر استفاده می شود.
استفاده از روش آلپی در صعود های بلند لازمه آمادگی فوق العاده و تمرینات ویژه کوهنوردی می باشد و در صورت عدم آمادگی کوهنوردی می تواند بسیار خطرناک باشد.
1. کفش سبک راهپیمایی؛ 2. کفش نیمه سنگین کوهپیمایی؛ 3. شلوار، پیراهن، پولیور، گِتر و جوراب کوهنوردی؛ 4. پیراهن و شلوار گرم؛ 5. انواع دستکش، کلاه و عینک کوهنوردی؛ 6. شنل باران؛ 7. کاپشن وشلوار بادگیر؛ 8. کُت پَر یا ویسکوز؛ 9. کوله پشتی و زیر انداز؛ 10. کیسه خواب پَر یا ویسکوز؛ 11. یخ شکن؛ 12. چراغ قوه با لامپ و باتری اضافه؛ 13. قمقمه آب؛ 14. جعبه کمک های اولیه؛ 15. طناب انفرادی و کارابین؛ 16. قطب نما و نقشه مسیر؛ 17. بشقاب، لیوان، چاقو، دربازکن و کبریت؛ 18. باتوم(چوب دستی) وکلنگ.

وسایل گروهی

1. چادر کوهنوردی و پوشش ضد آب؛ 2. ارتفاع سنج؛ 3. ظروف غذا و لوازم پخت وپز؛ 4. چراغ خوراک پزی؛ 5. کپسول روشنایی؛ 6. کتری و قوری؛ 7. نقشه و کروکی محل.

چیدن کوله پشتی

وزن کوله پشتی نباید از وزن بدن کوهنورد بیشتر باشد زیرا به زانو و ستون مهره ها آسیب می رساند. معمولاً اجسام سنگین تر را اول داخل کوله پشتی گذارده و وسایل سبک تر را روی آن قرار می دهند. کوله پشتی نباید لَق بزند و یا به اصطلاح شکم دهد مواد غذایی یا آبدار باید در کیسه پلاستیکی جداگانه بسته بندی شده و در کوله پشتی قرار گیرد. اجسام نوک تیز یا سنگین باید طوری چیده شوند که به پشت یا کتف تماس نداشته باشد.

حرکت و اجرای یک برنامه

باید انرژی خود را به سه قسمت انرژی صعود، انرژی فرود و انرژی ذخیره تقسیم کنید و در هنگام حرکت گامی ثابت و یکنواخت را برگزینید، به طوری که بتوانید ساعت ها آن را حفظ کنید بدون آنکه توقفی داشته باشید یا بدنتان عرق کند. در سربالایی از تند رفتن خودداری کنید. در شیب های تند در موقع بالا رفتن و حتی پایین آمدن با قدم های کوتاه و به صورت مارپیچ حرکت کنید. در حرکت، باید ضربان قلب و برداشتن پاها با هم هماهنگ باشد و باید خودتان این هماهنگی را به دست آورید. نفر اولی که در رأس گروه به عنوان لیدر حرکت می کند باید طول گام های خود را با طول گام های ضعیف ترین نفر در گروه هماهنگ کند.

تنفس در کوهستان

باید عمیق و آرام نفس بکشید و عمل دم را از بینی انجام دهید زیرا تنفس از راه دهان باعث تشنگی و خشکی گلو و در هنگام سردی هوا باعث سرماخوردگی و چرک کردن لوزه ها می شود. توجه داشته باشید که تعداد ضربان قلب شما در دقیقه بیش از حد بالا نرود، مدت استراحت های موقت نباید بیش از ۱۰ الی ۱۵ دقیقه به طول انجامد چرا که بدن کوهنورد کم کم سرد می شود و حالت خشکی پیدا می کند. این امر حرکت مجدد را با مشکلاتی روبه رو می سازد.

تغذیه در کوهستان

1. برای اجرای یک برنامه کوهنوردی یک روزه یا چند روزه باید از چند روز قبل با یک رژیم غذایی مقوی به ذخیره انرژی در بدن پرداخت.

2. غذای کوهستان باید مقوی، مغذی، زود هضم، سبک و پر کالری باشد.

3. برای تلاش های سنگین باید به بدن خود مواد کالری زای مخصوص برسانیم که بدن را به سرعت گرم کند و زود هضم و جذب شود.

4. هنگام فعالیت کوهنوردی بدن ما به 5/2 تا 4 لیتر آب در شبانه روز نیاز دارد. البته این امر به حرارت محیط و فعالیت ما بستگی دارد.

5. به علت فعالیت، بدن ما مقداری آب، نمک، پتاسیم و فسفر را از دست می دهد. پس لازم است هنگام مصرف آب و غذا کمی نمک به آنها اضافه کنیم تا از گرفتگی عضلات و بر هم خوردن تعادل یونی بدن مصون باشیم.

6. آب برف کاملاً خالص و فاقد مواد معدنی است. برای جلوگیری از اسهال و پایین آمدن فشار خون می توان به آن قند، نمک یا عصاره میوه اضافه کرد.

7. پس از یک فعالیت شدید آب سرد به کلیه ها و ریه ها و دستگاه گوارش صدمه می زند. پس آب را بعد از کمی استراحت و خنک شدن بدن بنوشید.

8. همیشه مقداری مواد غذایی اضافه همراه داشته باشید، زیرا ممکن است به علل مختلف به آن نیازمند شوید.

9. قبل از شروع برنامه و در خلال آن هیچ گاه با شکم پُر اقدام به صعود نکنیددر صورت امکان، بعد از صرف غذا، حداقل یک ساعت استراحت کنید، در غیر این صورت به مقدار کم و به طور متناوب بخورید و بیاشامید.

11. هرچه ارتفاع مسیر شما بالاتر می رود باید از غذاهایی که زود هضم می شوند استفاده کنید زیرا مواد غذایی دیر هضم باعث تهوع می شود.

12. هنگام شب با استفاده از سوپ، آب و املاح و مواد دفع شده ی بدن را جایگزین کنید.

13. در استراحت های بین راه از بیسکویت، شکلات، میوه های خشک و پرتقال استفاده کنید.

14. مصرف سیر در کوه مقاومت بدن را در سرماو گرما افزایش می دهد.
استفاده از قرص استازولایدبرای درمان ارتفاع زدگی

 بنا به رواج روز افزون صعودهاي سرعتي در بين برخي کوهنوردان، مصرف قرص استازولاميد بعنوان يکي از رايج ترين داروها جهت پيشگيري و درمان بيماري حاد ارتفاع يا ارتفاع زدگي، بطور چشمگيري افزايش يافته است. اين افزايش بي رويه مصرف دارو، بدون اطلاع از عوارض جانبي آن مي تواند سلامت کوهنورد را مورد تهديد قرار دهد. بويژه اينکه افراد مختلف پاسخ هاي متفاوتي به يک دارو مي دهند. اينکه بدن ما ممکن است چه واکنشي در مقابل دارو نشان دهد، امريست پيچيده. آگاهي ما از عوارض دارو بما کمک مي کند تا نسبت به بروز مشکلات جسمي در حين فعاليت کوهنوردي و عوامل آن آگاه باشيم.

عوارض شايع:

افزايش حجم ادرار(ديورز) ،کرختي، مور مور شدن و تغيير حسي(پارستزي) بخصوص در دستها و پاها و نواحي تحت فشار، مصرف نوشيدنيهاي کربن دار ممکن است بي مزه بنظر برسد، تهوع، عدم تعادل الکتروليتي.

ساير عوارض: ناخوشي- عدم آگاهي نسبت به زمان و مکان، افسردگي، خستگي، ضعف عضلاني، بي اشتهايي، استفراغ، کاهش وزن، خشکي دهان، تشنگي، اسهال، افزايش دفع کلسيم، پتاسيم، منيزيم و سديم، اسيدوز متابوليک( کاهش ميزان PH مايع خارج سلولي ناشي از افزايش يونهاي هيدروژن و يا کاهش يونهاي بيکربنات. اين وضعيت ممکن است منجر به يک يا بيش از يکي از موارد زير شود: خمودي، ضعف، درد شکمي، تهوع، استفراع، ديس پنه يا تنفس مشکل، هيپرپنه پيشرونده يا افزايش تعداد تنفس، دهيدراتاسيون ، تشنگي، برافزوختگي صورت، نبض پرجهنده، خواب آلودگي فزاينده، اغتشاش شعور، جنگجويي.)؛ هيپرگليسمي (افزايش اندازه گلوکز در خون که منجر به پوست گر گرفته و خشک ، فشارخون پايين ، نبض بالا، افزايش شمارش تنفس، پر اداري ،پرخوري، پرنوشي و خواب آلودگي مي شود.)؛

هيپراورسيمي (اسيد اوريک بيش از حد در خون که منجر به درد پهلو، معده، يا مفاصل مي شود)؛ تکرر ادرار، پرادراري، سوزش ادرار، اختلال فعاليت کبد.

عوراض تهديد کننده زندگي:

فلج شل؛ اگرانولوسيتوز (عارضه اي که با عفونت شديد همراه است و بوسيله تب بالا، لرز، ضعف و بي حالي شديد و زخم شدن غشاء مخاطي نظير دهان، رکتوم يا واژن تظاهر ميکند.)می شود.

کوهنوردی وبیماری به نام سردرد

 کوهنوردانی که در فصول سرد و زمانی که برف و یخ ارتفاعات را پوشانده است، به کوهستان رفته و از صخره‌های ناهموار صعود می‌کنند، با خطرات بسیاری مواجه می‌شوند. اما یکی از مشکلات شایع میان کوهنوردان که به قول معروف گرما و سرما هم نمی‌شناسد، سردرد است که اغلب موجب ناراحتی کوهنوردان و ایجاد محدودیت‌هایی برای آنها می‌شود. به نظر شما چرا صعود به ارتفاعات موجب سردرد می‌شود؟

در ارتفاعات هوا رقیق‌تر است و در نتیجه میزان اکسیژن هوایی که استنشاق می‌شود و به عبارتی، اکسیژن موجود در خون به میزان قابل توجهی کمتر است. اگر سطح اکسیژن موجود در خون کاهش یابد، میزان جریان خونی که وارد مغز می‌شود، افزایش می‌یابد. با افزایش شدت جریان ورودی به مغز عروق خونی متورم می‌شوند و بافت مغز، پوسته نفوذپذیری که مغز را احاطه کرده است، تحت فشار قرار می‌دهد و این تغییرات موجب سر درد می‌شود. اما ممکن است همه کوهنوردان یا افرادی که به ارتفاعات صعود می‌کنند، با چنین تغییراتی مواجه نشوند چرا که در چنین شرایطی با کاهش میزان اکسیژن در هوایی که تنفس می‌شود، شدت تنفس نیز در واکنش به این تغییرات تا حد زیادی افزایش پیدا می‌کند. به این ترتیب میزان دی‌اکسید کربنی که از طریق بازدم از بدن خارج می‌شود، افزایش پیدا می‌کند.

بدن کوهنوردان در واکنش به افزایش شدت تنفس، جریان خون ورودی به مغز را کاهش می‌دهد. به این ترتیب می‌توان گفت میزان حساسیت یا به عبارتی آسیب‌پذیری افراد در برابر سردرد ناشی از صعود به ارتفاعات و شدت سر درد در افراد مختلف تا حد زیادی به افزایش یا کاهش شدت جریان ورودی به مغز بستگی دارد. چنانچه شدت جریان خونی که وارد مغز می‌شود، افزایش پیدا کند، فرد دچار سردرد می‌شود و هر چه شدت این تغییرات بیشتر باشد، شدت سردردی که فرد درنتیجه صعود به ارتفاعات با آن مواجه شده است، به مراتب بیشتر خواهد بود.

در ارتفاعات بیش از 3 هزار متر (10 هزار پا)، فرد با تغییرات ناآشنایی با عنوان تورم مغزی ناشی از صعود به ارتفاعات (HACE) مواجه می‌شود. بر اثر این تغییرات بخش‌های مختلف مغز، از آب اشباع می‌شود. برخلاف سردرد ناشی از صعود به ارتفاعات که معمولا بیش از 90 درصد کوهنوردانی که به ارتفاعات بیش از 3000 متری صعود کرده اند، باید با آن دست و پنجه نرم کنند، تورم مغزی بر اثر صعود به ارتفاع اختلال نادری است که تنها در صد کمی از کوهنوردان، آن را تجربه کرده‌اند.

این اختلال معمولا با پیامدهایی مانند ایجاد اختلال در عملکرد مغز، توهم و احساس گیجی همراه است و در شرایطی که کوهنورد پس از مواجه شدن با چنین شرایطی بلافاصله به ارتفاعات پایین تر انتقال داده نشود، می‌تواند موجب مرگ شود.

کوهنوردی در سنین اطفالی ونوجوانی

درموردفعالیت های ورزشی اطفال وابتدای دوره نو جوانی(11 تا14سالگی)نگرانی ها و چالش هایی وجود دارد.بخصوص در کوه نوردی.والدین و مربیان برای کار کوه نوردی با آنان آموزش لازم را ندیده واطلاعات کافی در این خصوص ندارند. از این رو با مشکلات جدی رو در رو می گردند.
آنان معمولا قبل از فعالیت کوه نوردی ورفتن به ارتفاعات هیچگونه معاینه پزشکی شامل آنالیز رشد، بلوغ جسمی و جنسی، معاینات قلبی، ریوی، آزمایشهای بیو شیمیایی، تخمین قدرت، انعطاف پذیری، ترکیب بدن، تست های روحی روانی و آموزشهای تغذیه ای قرار نگرفته اند مگر در زمان بروز بیماری.
اطفال و کودکان 11 تا 14 ساله از لحاظ بیو شبمیایی هنوز کامل نشده اند.
کودکان به لحاظ فیزیولوژی بدنی مینیاتور افراد بالغ نیستند و فرمولهای بزرگسالان منا سب کودکان نیست.
اغلب لوازم کوه نوردی از جمله کوله پشتی برای این افراد کاملا اندازه ومتناسب نیست. در نتیجه در حمل بار نیز دچار مشکل فنی می گردند.

کودک و نوجوان اگر مناسب ترین رژیم غذایی در اختیارش باشد به علت بازیگوشی وعده غذایی را فراموش میکند و تشنه وخسته به فعالیتورزشی می پردازد.
حس تشنگی و گرسنگی نیز مثل بالغین در آنها تکامل نیافته پس در باز یافت انرژی نیز دچار مشکل می شوند.
بدن کودکان و نوجوانان از جهت تنظیم حرارت نقص دارد.
سطح پوست آنها در مقایسه با وزن بدنشان و بدن افراد بالغ خیلی بیشتر است.
آنها کمتر از بالغین عرق می کنند و برای تطبیق با آب و هوای جدیداحتیاج به زمان بیشتری دارند و در نتیجه گرمای بیشتری را در هوای گرم جذب می کنند.و یا انرژی و آب بیشتری به هنگام رویارویی با هوای سرد از دست می دهند زیرا در یک صعود قله 4000 متری مجبورند پا به پای بزرگسالان مسیر پیش رو را با همان سرعت طی کنند و مجال زیادی برای باز یافت انرژی و آب ندارند.
بیشتر صدماتی که کودکان از جنبه حرارتی می بینند نتیجه اشتباهات غیر عمدی فرد بالغی است که مسوول ورزش او ویا همراه او می باشد.
در باره کربو هیدراتها، عضلات کوچک ورو به رشد کودکان نمی توانند مانند عضلات بزرگ تر و قوی تر افراد بالغ گلیکوژن ذخیره نماید.
آنها به آهن ،کلسیم و پروتیین بیشتری نیاز دارند ولی در این دو دهه اخیر مصرف آب ، شیر رو به کاهش رفته و نوشابه های کولا، بستنی، پفک ، چیپس و...و فست فودها که ارزش غذایی آنها پایین است مورد علاقه آنهاست و کمتر گرایش به خوردن سبزیجات، میوه ماست و شیر طبیعی دارند که در نتیجه زودتر به پوکی استخوان مبتلا می گردند.
آنها برخی از مواقع مجبور به انجام فعالیت های شدتی ، انفجاری وفعالیت های بی هوازی در کوهستان می شوند که برایشان مناسب نیست.
اغلب به دلیل خود نمایی و یا تشویق همرا، کوله سنگین تر حد مجاز حمل می نمایند.که فشارزیادی را به مفاصل و ستون فقرات خود وارد می آورند.
آنان در یک فعالیت یکسان با بزرگسالان بیشتر در معرض گرما زدگی و آبزدایی قرار می گیرند چون عرق آنها کارایی کمتری برای انتقال گرما از عمق بدن به سطح بدن(پوست) توسط خون نسبت به مردان دارد .
تشخیص علایم غیر اختصاصی ارتفاع گرفتگی در کودکان دشوار بوده و ممکن است منجر به تاخیر در تشخیص گردد.

در نواحی کوهستاتی، روبرو شدن با سرما، بخصوص در کود کان یک عامل خطر ساز می باشد. بالا ترین احتمال خطر در کودکان، مجموعا ناشی از بزرگ بودن مساحت سطح بدن که به عنوان مبادله گر حرارت عمل می کند.
در بین بچه های کوچک و نوجوان سن بلوغ باید تفریح، لذت و اتکاء بنفس سالم باشد.در این سن شعار قله هدف است جایی ندارد و اگر هم باشد صرفا برای حس کنجکاوی و یا اصرار والدین ویا مربی برا ی رکورد شکنی وی می باشد.
برخی آسیب ها و عوارض ناشی از قرار گرفتن کودکان در ارتفاع در کوتاه مدت حاد و برخی دیگر در سالهای بعد آشکار می گردد. این آسیب ها بخصوص به لحاظ سیستم اعصاب مرکزی و تنفسی وقلبی عروقی در دراز مدت غیر قابل علاج و جبران ناپذیر خواهد ماند.
علاوه بر موارد ذکر شده ، کودکان و نوجوانانی که فعالیت آنها کوه نور دی و رفتن به ارتفاع بالای 3000 متر می باشد، قرار گرفتن در شرایط بسیار سرد و یا بسیار گرم و مهمتر از اینها هیپوکسی و فشار هوای رقیق و مضرات تابش اشعه ماوراء بنفش تاثیر مخرب تری بر آنها دارد. زیرا هنوز دستگاه سیستم اعصاب مرکزی ومغز و دستگاه قلبی عروقی وتنفسی آنها تکانل نیافته وحساس تر وضعیف تر می باشند و به لحاظ پوستی نیز ظریف ترند. همینطور آنها در ارتفاع بالا و در شرایط هیپوکسی می بایست به دستگاه لاکتات وبی هوازی نیز وارد شوند که آن دستگاهها نیز در آنها هتوز تکامل نیافته و بیشتر چربی سوزند تا قندسوز.

در تحقیقاتی که در طی دوره ای نسبتا طولانی در این خصوص انجام داده ام ،حضور کودکان و نو جوانان تا سنین 14 سال یعنی تا نو جوانی اول در صعود های گروهی، استانی، منطقه ای و سراسری به قلل بالای 3000متر را کم رنگ دیده ام. با توجه به آگاهی مختصر والدین و یا مربی همراه به ندرت شاهد حضور کودکان و نوجوانان به ارتفاعات بوده که این بیانگر عدم ریسک پذیری والدین جهت حضور فرزندان دختر و یا پسرشان در ارتفاع هستند. آنها خوب می دانند که حضور کودکان در تیم با جثه ای کوچکتر و با فیزیولوژی متفاوت با بزرگسالان تیم ولی در یک فعالیت یکسان سنگین چند ساعته و یا چند روزه چه اثرات منفی می تواند برای آنان داشته باشد.
کودکان در ارتفاعات بلند به دلیل فشار ها و استرس های نا شی از قرار گرفتن در ارتفاع و به لحاظ رفتاری و معاشرت و همز یستی با افراد غیر همسال خود غالبا دچار کم حرفی.پریشانی،در خود فرو رفتن، بی اشتهایی، خواب آلودکی و ناآرامی و.... می گردند. زیرا که آنان تمایل دارند با افراد هم سن خود به بازی های کودکانه و مورد علاقه خود در ارتفاعات پایین بپردازند و یا در رشته های مختلف هیجانی و قهرمانی در حد توان بپردازند.
در فعالیت سنگین و صعود به ارتفاعات بالای 3000 متر نگرانی های وجود دارد که نشان می دهد شدت تمرین و کاهش دریافت انرژی و...باعث به تعویق افتادن عمدی ویا سهوی رشد کودک وبلوغ جنسی آنان می شود.
لازم به یاد آوریست که نوجوانان نهایی یعنی سنین با 15 تا 19 ساله تقریبا از لحاظ پاسخهای بدن نسبت به ارتفاع با افراد بالغ برابرند و در صورت تطابق مناسب و متعارف همسان با بزرگسالان خوا هند بود. رکورد شکنی نوجوان 15 ساله در صعود به قله اورست ارتباط معنی داری در این خصوص دارد.
نتیجه اینگونه پیشنهاد می گردد که والدین و یا مربیان کودکان زیر 14 سال را به صعود در ارتفاعات زیر 2 و یا 3000 متر تشویق نموده و آنان را به سوی گل گشت و طبیعت گردی ،سنگ نودری سالنی و.... تشویق نمایند.
وادار نمودن کودک 8 ساله به صعود یک قله 4000 متری اقدامی آگاهانه نیست.و رکورد شکنی قلل ایران برای سنین کمتر از 15 سال با توجه به پیامد های احتمالی ناگوار آنی و یا آتی به ریسک آن نمی ارزد.
به عقیده آقای مهندس محمود شعاعی فاتح اورست و ماکالو، صعود به قله اورست هم ارزش از دست دادن عضوی از بدن را ندارد. تا چه رسد به صعود قلل داخلی. عظیم قیچی ساز فاتح 13 قله 8000 متری نیر به عبارتی دیگر بر همین عقیده است.

اگر والدینی تمایل به رکورد شکنی نو جوان زیر 15 سال خود جهت صعود به اورست دارند، برای آماده نمودن وی و هزینه های جنبی با یک همراه برای اجرای آن باید هزینه ای بالغ بر 100هزار دلار معادل340 میلیون تومان را متحمل گردند.