اهواز؛
اثر باور و اعتقاد در وجود انسان همانند تكیه گاه
موحدان چون خود را به صاحب عالم و آدم می‌سپارند همیشه در آرامش هستند؛ از این رو، ایمان به ربالعالمین و درك حضورش بزرگترین پشتوانه موحدان است؛ همان باوری که با وجودش غمهای سنگین، آسان و شیرین میشود.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز، اثر باور و اعتقاد در وجود انسان مانند تكیه گاه است، به عبارتی باورهای ما پشتوانه های ما در زندگی هستند؛ چنانكه ایمان به ربالعالمین، یاد او و درك حضورش بزرگترین پشتوانه مؤمنان در زندگی آنها است؛ همان باوری كه در حركت شگفتآور سیدالشهدا(ع) قدم به قدم مسیر او را به سوی رسیدن به رضوان الهی در برابر جبهه باطل روشن میكند؛ پشتوانهای كه با وجودش غم سنگین قلب امام حسین(ع) آسان و شیرین میشود: «هوّن بی، ما نزل بی انّه بعین الله»؛ هر چه بر سر من می‌آید، در برابر چشمان توست؛ از این رو(همگی) بر من آسان است. همه چیز زیر نگاه خداوند است، از این رو قلب حسین(ع) آرام است.
یكی از آیات شریفه در قرآن كریم كه به ارتباط میان آرامش مؤمنان و ایمان به خداوند اشاره دارد؛ آیه ۱۵۱ سوره آل عمران است: «سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ ینَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ»: به زودى در دلهاى كسانى كه كفر ورزیدهاند بیم خواهیم افكند زیرا چیزى را با خدا شریك گردانیدهاند كه بر [حقانیت] آن [خدا] دلیلى نازل نكرده است و جایگاهشان آتش است و جایگاه ستمگران چه بد است.
این آیه بیانگر پیوند هميشگی شرك به خداوند (تكیه بر اسباب مادی) و احساس ترس است؛ ترس از بیاثر بودن این اسباب كه خداوند بر آنها دليلی نازل نكرده است.
آیت‌الله جوادی آملی در تبیین این آیات، فهم این ارتباط را برای ما آسان كرده است: مشرك از آن جهت كه تكیه‌گاهی ندارد، همواره متزلزل است. مؤمن از آن جهت كه پناهگاه دارد همواره مطئن و آرام است ... دلها به نام حق، به یاد حق می‌آرامد؛ ولی كافران چون مركز طمأنینه بخش ندارند همواره مرعوبند.
پس از این گفتار ایشان نتیجه میگیرند: ایمان با امن رابطه دارد، شرك با رعب رابطه دارد؛ برای اینكه شرك به جایی تكیه ندارد؛ انسان است و ارتباطش با جهان یقینی است و اسرار جهان هم برای او مجهول و تكیه‌گاه هم كه ندارد همیشه در حال رُعب و ترس است. ولی موحّد كه خود را به صاحب عالم و آدم می‌سپارد همیشه در آرامش است. غیرموحّد هیچ تكیه‌گاهی ندارد ﴿مَن یشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّماءِ﴾ مثل آدمی است بین آسمان و زمین معلّق افتاده، تكیه‌گاهی ندارد، اما آن مؤمن كه ﴿فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَی لاَ انفِصَامَ لَهَا﴾ است چون خود را به خالق خود و جهان سپرده است آرام است، لذا فرمود رعبی كه دامن‌گیر آنها شد در اثر شرك است.
انتهای پیام/و
یكی از آیات شریفه در قرآن كریم كه به ارتباط میان آرامش مؤمنان و ایمان به خداوند اشاره دارد؛ آیه ۱۵۱ سوره آل عمران است: «سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ ینَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ»: به زودى در دلهاى كسانى كه كفر ورزیدهاند بیم خواهیم افكند زیرا چیزى را با خدا شریك گردانیدهاند كه بر [حقانیت] آن [خدا] دلیلى نازل نكرده است و جایگاهشان آتش است و جایگاه ستمگران چه بد است.
این آیه بیانگر پیوند هميشگی شرك به خداوند (تكیه بر اسباب مادی) و احساس ترس است؛ ترس از بیاثر بودن این اسباب كه خداوند بر آنها دليلی نازل نكرده است.
آیت‌الله جوادی آملی در تبیین این آیات، فهم این ارتباط را برای ما آسان كرده است: مشرك از آن جهت كه تكیه‌گاهی ندارد، همواره متزلزل است. مؤمن از آن جهت كه پناهگاه دارد همواره مطئن و آرام است ... دلها به نام حق، به یاد حق می‌آرامد؛ ولی كافران چون مركز طمأنینه بخش ندارند همواره مرعوبند.
پس از این گفتار ایشان نتیجه میگیرند: ایمان با امن رابطه دارد، شرك با رعب رابطه دارد؛ برای اینكه شرك به جایی تكیه ندارد؛ انسان است و ارتباطش با جهان یقینی است و اسرار جهان هم برای او مجهول و تكیه‌گاه هم كه ندارد همیشه در حال رُعب و ترس است. ولی موحّد كه خود را به صاحب عالم و آدم می‌سپارد همیشه در آرامش است. غیرموحّد هیچ تكیه‌گاهی ندارد ﴿مَن یشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّماءِ﴾ مثل آدمی است بین آسمان و زمین معلّق افتاده، تكیه‌گاهی ندارد، اما آن مؤمن كه ﴿فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَی لاَ انفِصَامَ لَهَا﴾ است چون خود را به خالق خود و جهان سپرده است آرام است، لذا فرمود رعبی كه دامن‌گیر آنها شد در اثر شرك است.
انتهای پیام/و
