در مسیر برگشت به خانه با مترو کاملا اتفاقی نگاهم به گوشی خانمی افتاد که کنار من ایستاده بود. برای عکس پروفایل تلگرام خودش تصویر پدرش را انتخاب کرده بود.

بعد از معرفی خود به عنوان خبرنگار پرسیدم چرا عکس پدر را انتخاب کردید. انگار منتظر بود تا کسی دلیل این کار را بپرسد، کمی بغض کرد و گفت: در بين عكس‌‌هاي آلبوم خانوادگي دنبال بهترين و قديمي‌‌ترين عكس پدرم بودم و عكسي كه بيشتر از من به دوران پر از خاطرات کودکی می برد انتخاب کردم و به جاي عكس خودم گذاشتم.

خانم یوسفی ادامه داد: يعني من اين هستم، من پدرم هستم؛ يعني پدرم كسي است كه مي‌شود به او افتخار كرد، مي‌شود اسمش را همه جا بلند جار زد، مي‌شود عكسش را بالا برد؛ يعني مي‌توانم عكس پدرم را به جاي عكس خودم بگذارم و پشت سرش پنهان شوم! درست مثل كودكي‌ها كه از سر وكول پدرم بالا مي‌رفتم و موقع قايم باشك پشت سرش قايم مي‌شدم تا همبازي‌هاي كودكي‌ام نتوانند مرا پيدا كنند! راستي خوب است آدم پدري داشته باشد كه بتواند عكسش را سر دست بگيرد و به فرزندي‌اش افتخار كند، خوب است آدم پدري داشته باشد كه بتواند اسم عزيزش را همه جا فرياد بزند و با آب و تاب از خاطرات شيرين و دلنشينش با همه بگويد! 

در زمانه ای که برخی از جوانان، پدر و مادر پیر خود را مزاحم و دست و پا گیر زندگی خویش می بینند و سعی در دور شدن از آنها دارند شاید همین حرکت به ظاهر ساده چه بسا بهترین وسیله برای شادی و خشنودی پدران شود.

در قطب مخالف این بی حرمتی ها افرادی بوده اند و هستند که در سایه تربیت قرآنی، حتی والدین خود را در سنین پیری بهتر از فرزندان خود نگه می دارند که این خود، نوعی از احساسات و عواطف الهی است. حتی این روابط پس از مرگ هم با انسان همراه است و از پرجوش ترین احساسات انسانی، روابط والدین و اولاد است و همه اینها بدون جلب منفعت است، و همین ویژگی است که قداست خاصی به این علاقه می بخشد.

هر چند فرزندان نمی توانند حق احترام به پدر و مادر را ادا کنند؛ ولی باید به مقدار امکان، سعی کنند تا رضایت آنها را که رضای الهی است، کسب کنند.

گزارش از نازنین روزبهانی

انتهای پیام/