به گزارش خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان؛اگر به تنهایی و بدون همراه مرد به بیرون می‌رفتند لت‌وکوب یا حتا کشته می‌شدند. زمانی که برقع می‌پوشیدند برای هم‌دیگر بیگانه می‌شدند. در صف‌های نانوایی کابل، آن‌ها یاد گرفته بودند که چگونه هم‌دیگر را از صدای‌شان و یا هم از چهره کودکان پسر که همراه‌شان بودند، بشناسند. امروز نسیمه رحمانی‌ یکی از همان زنان، یک حقوق‌دان و آموزگار برجسته‌ است که برای به‌دست آوردن دکترایش تلاش می‌کند. و او تنها نیست.

حالا زنان در افغانستان زندگی خود و ملت‌شان را تغییر می‌دهند. پانزده سال پیش به ندرت ۵۰۰۰ دختر در مکاتب ابتدایی ثبت‌نام می‌کردند اما دیری نگذشت که این رقم به سه میلیون افزایش پیدا کرد. سی‌وشش درصد معلمان را زنان تشکیل می‌دهند. رولا غنی، بانوی اول افغانستان پروژه‌ای را آغاز کرده است که دانشگاهی مخصوص زنان بسازد که فقط توسط زنان راه‌اندازی و به پیش برده شود. در دولت نیز زنان شصت و نه کرسی پارلمان، چهار وزارت‌خانه و دو ولایت را در اختیار دارند. هزاران زن دیگر نیز برای خودشان مشغله و کسب و کار ایجاد کرده‌اند.

در روز سه‌شنبه، روز بین‌المللی زنان، انستیتوت جورج دبلیو بوش کتاب جدیدی را زیر عنوان «ما زنان افغان هستیم: صداهای امید» منتشر خواهد کرد. این کتاب داستان‌های الهام‌بخشی، چون سرگذشت خانم رحمانی را برای ما بازگو کرده و هم‌چنان از مشکلاتی که زنان افغان متحمل شدند و موفقیت‌های شگفت‌انگیزی که به‌دست آوردند، برای ما حکایت خواهد کرد.

دشوار است که کشور دیگری را پیدا کنیم که زنان آن در مدت کوتاهی توانسته باشند بر این همه نابرابری‌های عمیق پیروز شوند. در ایالات متحده امریکا زنان در سال ۱۹۲۰ حق رای را به‌دست آوردند، اما تا سال ۱۹۶۹ تقریبا هیچ یک از دانشگاه‌های آی وی لیگ (گروهی از دانشگاه‌هاى قدیمی و نامور بخش شرقی ایالات متحده از جمله: هاروارد و پرینستون) اجازه‌ی ورود زنان را ندادند. در سال ۱۹۶۱ تنها ۲۰ زن در کانگرس خدمت می‌کردند. در عصر تویتر و انستاگرام باور این امر دشوار است که تغییر واقعی به زمان زیادی نیاز دارد.

نباید چالش‌های فراروی زنان افغان را دست‌کم گرفت. در اخیر همین ماه، افغانستان شاهد اولین سالگرد قتل بی‌رحمانه دختر جوانی به نام فرخنده خواهد بود که به اشتباه، متهم به آتش زدن قرآن شده بود. گزارش‌های رسمی ‌زیادی از حمله به مکاتب دخترانه و دانش‌آموزان دختر وجود دارد. در جولای گذشته سه دختر بین سنین ۱۶ و ۱۸ سال زمانی‌که به طرف مکتب روان بودند، مورد حمله ‌اسید‌پاشی به ‌صورت‌شان در ولایت هرات قرار گرفتند. خشونت علیه زنان به‌عنوان یک مشکل جدی هم‌چنان باقی است. اما من هنوز امیدوارم؛ امیدوارم به‌خاطر مهارت‌ها، عزم راسخ و توانمندی‌های زنان افغان.

زمانی‌که سکینه یعقوبی به یکی از کمپ‌های کثیف و پرازدحام مهاجرین افغان سرزد، به یک چیز پی برد که ضرورت شدید هر افغان تعلیم و آموزش می‌باشد. او ۱۵ باب مکتب را برای ۲۱ هزار مهاجر باز کرد. امروزه یکی از برنامه‌های او برای زنان افغانستان آموزش خواندن، نوشتن و محاسبات برای استفاده از تلیفون همراه است. ناهید فرید عضو جوان پارلمان افغانستان، زمانی که برای ورود به پارلمان شروع به کار کرد، با تهدید مرگ مواجه شد. صورت او را در پستر‌های تبلییغاتی‌اش می‌بریدند و مخالفینش تعهد کرده بودند که خانواده پدر شوهرش را بدنام و بی‌عزت کنند. اما شوهر و پدرشوهرش پافشاری کردند که ناهید به کارش ادامه دهد. حالا او برای زنان و کودکان دادخواهی می‌کند و به‌عنوان عضو کمیته ‌روابط بین‌الملل پارلمان خدمت می‌کند.

افغانستان به یک چهار راه می‌ماند. نقطه حساس و مهم جهانی که قبل از ۹ و ۱۱ سپتامبر به پناهگاه امن تروریست‌ها تبدیل شده بود. کشوری است جوان که میانگین سن افراد ۱۸٫۳ سال می‌باشد. سیاست ایالات متحده امریکا در افغانستان باید همساز با این کشور و ثابت باشد. جامعه‌ای است حساس و برگشت‌پذیر. بهترین راه ساختن و کارکردن در چنین جامعه‌ای این است که حمایت‌های خود را همیشه پیش‌بین باشیم. اگر ایالات متحده به افغانستان پشت کند، نیرو‌های دیگری در آن وارد شده و دست‌آورد‌های شکننده‌ای را که به سختی به‌دست آورده‌ایم، نابود خواهند کرد.

ما می‌توانیم و باید افغانستان را کمک کنیم تا آینده بهتری را برایش بسازد. ضرورت به این داریم که مطمین شویم، افغانستان بار دیگر پناهگاه امن تروریستان نخواهد شد و یا این‌که به‌دست طالبان و یا داعش سقوط نخواهد کرد. با در نظرداشت امنیت ملی خودمان، باید نیروهای امنیتی افغانستان را کمک کنیم. از تصمیم رییس‌جمهور اوباما به‌خاطر حفظ حضور نظامی امریکا در افغانستان تا اخیر۲۰۱۶ و بعد از آن استقبال می‌کنم. ما و مردم افغانستان می‌دانیم که امریکا برای همیشه سربازانش را در افغانستان نگه نمی‌دارد، اما وضعیت کشور شکننده است و هزینه ترک افغانستان بسیار بالا خواهد بود.

ما و دیگر اعضای جامعه بین‌المللی باید به کمک‌های خود برای انکشاف بخش‌های صحت، ایجاد اشتغال و تعلیم و تحصیل ادامه دهیم. می‌دانیم که این کمک‌ها کارگر واقع می‌شود. یک مطالعه ‌حاشیه‌ای در ۲۰۱۳ نشان داد که افغانستان در زمینه شعر و ادبیات از هر زمینه ‌دیگری بیشتر رشد کرد ه است. با ادامه ‌حضور و حمایت ما، دولت افغانستان را تشویق می‌کنیم تا به تعهدات امنیتی‌شان به مردم افغانستان، اصلاحات اقتصادی، مبارزه علیه فساد اداری و تطبیق حاکمیت قانون پابند بماند. خیلی مهم و حیاتی است که هر دست‌آورد مذاکرات صلح بین رهبران افغانستان و طالبان به قیمت تقلیل حقوق زنان به‌دست نیاید. برگشت به سیاست‌هایی که باعث بدنامی ‌طالبان در دهه ۱۹۹۰ میلادی شد، نه تنها برای زنان افغان بلکه برای ثبات کل کشور می‌تواند تکان‌دهنده و خطرناک باشد.

نباید فراموش کنیم که آنچه در افغانستان و دیگر نقاط جهان اتفاق می‌افتد، به ما و کشور ما نیز مربوط می‌شود. مردم افغانستان از ما نمی‌خواهند که مشکلات‌شان را حل کنیم؛ آن‌ها از ما می‌خواهند که در کنار‌شان بمانیم تا فرصت و فضای کافی برای راه‌حل‌های خودشان داشته باشند. چنان‌که انابه پایاب، اولین فارغ‌التحصیل زن دانشگاه امریکایی-افغانستان در مراسمش به من گفت: «این خود نشانه ‌این است که ما در سختی‌ها تنها نیستیم، و مردمانی هستند که به ما توجه می‌کنند.»

انتهای پیام/