معصومیتی عمیق در نگاهشان هویدا بود. برای ما و همه کسانی که روزهای جنگ را در این خطه به خوبی به خاطر دارند، دیدن صحنه هایی این چنین، و باقی ماندن رنج مردمان این خطه دردی دو چندان است. سالها از پی هم آمده و رفته اند و متاسفانه، همچنان محرومیت و برخی آثار جنگ بر تارک آبادان موج می زند.

در این میان دیدن کودکان معصومی که برخی شان را نیز بیماری رنجور تر کرده؛ دل هر پدر و مادری را به درد می آورد. آنها که هم یادگاران حماسه اند و هم صاحب بزرگترین منابع ثروت کشور؛ اما ....نورآوران به آبادان آمد؛ خیرین هم دست به کار شدند و برنامه ها پیش رفت. لیکن؛ آیا نباید در توزیع امکانات کشور و در همه سالهای پس از جنگ، چنان عمل می کردیم که امروز مردمان این خطه پر صلابت، آن گونه که شایسته شان است زندگی کنند و شرمنده آنها نباشیم؟!.لحظاتی که با کودکان دوست داشتنی خیریه امام علی بودم، به آنها گفتم: پدر من هم در دو سالگی پدرش را از دست داد و مادرم از شش سالگی از نعمت پدر و مادر محروم بود. هر دو با یتیمی بزرگ شدند، اما توانسته بودند روی پاهای خودشان بایستند و موفق و سربلند زندگی کنند.

سختی ها، روح انسان را بزرگ می کند و صیقل می دهد. مرور زندگی بسیاری از بزرگان گواه همین مدعاست. این بزرگی، از اکنون در کلام و رفتار کودکان معصوم خیریه آشکار بود. آنقدر که گویی بزرگان فردا را ملاقات می کنی.امید که روزی با تاسی از روش و منش مولای متقیان امیرالمومنین(ع) چنان عمل کنیم که تمامی کودکان این سرزمین در آسایش و شادمانی پرچمدار افتخار و عزتمندی کشور باشند.