جای شکرگزاری دارد که ما شاهد حضور نسل جدید سینماگران فهیم و کاربلد در سینمای کشورمان هستیم. شاید ورود سالانه چندین فیلمساز در سینمای کشور و فیلمسازی آن‌ها برای ما کار ساده و طبیعی باشد، اما در بسیاری کشورها پرورش حتی یکی از این سینما‌گرها کار دشواری است به هر حال سینمای ما دارای ریشه و پشتوانه است. ما شاهد فعالیت فیلمسازان خوبی هستیم.

به طور حتم نباید این فیلمسازان رها شوند. بعد از فیلم‌های خوبی که ارائه کرده‌اند، می‌توانند با تهیه کننده‌های خوب و مراکز فرهنگی که امکانات مناسبی دارند در جهت حمایت‌های بعدی گام بردارند. زیرا این فیلمسازان نهال‌هایی هستند که نوید بخش تبدیل شدن به درختان پربار هستند. اما نکته قابل توجه این است که باید مورد مراقبت قرار بگیرند. تصور می‌کنم هم سازمان سینمایی و دیگر مراکز بتوانند در این زمینه کمک کننده باشند.

البته اینکه در جشنواره انیمیشن کم است را کمی عجیب می‌دانم. اتفاقاً امسال در سازمان سینمایی و در شورای پروانه ساخت، امکانات ویژه، یعنی یک خط ویژه برای انیمیشن ایجاد کرده‌ایم. در واقع روندی که دیگر فیلم‌ها باید برای دریافت مجوز، ساخت و تولید طی کنند را برای فیلم‌های انیمیشن به قدری سهل و آسان کرده‌ایم که بتوانند فعالان در این حوزه آثار خود را به راحتی بسازند.

خوشبختانه ما به بیش از 10 فیلم سینمایی مجوز و امکان تولید داده‌ایم. تعدادی از آنها به جشنواره رسیدند و برخی نه. البته تا جایی که من می‌دانم برای حمایت از بخش انیمیشن در جشنواره بخش جداگانه‌ای پیش بینی شد تا فیلم‌ها در معرض نمایش قرار بگیرند و مردم هم شاهد آنها باشند.

جشنواره که فقط در برج میلاد نیست. شما باید جشنواره را در همه سینماهای شهر ببینید. یکی از اشکالات برای بچه‌های رسانه محدود کردن خودشان در برج میلاد است. برج، همه جشنواره نیست. جشنواره مردم، ازدحام، شلوغی، صف و اشتیاق را باید در سینماهای دیگر ببینید. به نظر می‌رسد فیلم‌های انیمیشن در سینما‌های دیگر نمایش داده شد. اگر مانند سالهای گذشته با انیمیشن برخورد می‌شد، یک انیمیشن امکان حضور در بخش مسابقه سینمای ایران را داشت. اما هم اکنون شاهد حضور چندین انیمیشن انتخاب شده هستیم که در بخشی از سینماهای مردمی به نمایش در‌ آمده‌اند.

من یک بار دیگر هم گفته‌ام که داوری انیمیشن در کنار دیگر فیلم‌ها سخت است. در سال گذشته از سوی دبیرخانه جشنواره جایزه برای انیمیشن‌ها در نظر گرفته شد؛ اما در بخش مسابقه نتوانست جایزه‌ای دریافت کند. فکر می‌کنم بهتر است این امکان فراهم شود تا فیلم‌های انیمیشن به شکل جداگانه داوری شوند و به آن‌ها نیز سیمرغ تعلق بگیرد. این اقدام به طور حتم باعث رونق انیمیشن خواهد شد.

این موضوع به برنامه ریزی دبیرخانه جشنواره برمی‌گردد. من راجع به آن بحثی ندارم. اگر امکان دیده شدن انیمیشن‌ها در برج میلاد فراهم بود، به طور یقین روی دیده شدن و تاثیرگذاری آن‌ها موثر بود. اما تصور می‌کنم باید مردم را عادت دهیم تا در سینما‌های مردمی، فیلم‌های انیمیشن را تماشا کنند. من به شخصه تعدادی از انیمیشن‌ها را دیده‌ام و سطح تولیدات آن‌ها را می‌دانم. برخی از آن‌ها فوق العاده‌اند، بعضی متوسط و تعدادی نیز از سطح متوسط پایین‌ترند.

هنگامی که به این فیلم‌ها پروانه ساخت سینمایی اهدا شد، یعنی این فیلم‌ها می‌توانند در اکران عمومی یه نمایش در‌‌آیند. مانند اتفاقی که برای «شاهزاده روم» افتاد. به طوری که بسیار هم این کار موفق بود. به طور قطع سینماداران و پخش کننده‌ها و همچنین مردم در سال 95 در انتظار دیدن انیمیشن‌ها روی پرده عریض سینما هستند. خدارا شکر ما در کنار دیگر سینماگرانمان، انیمیشن سازهای خیلی خوبی در سراسر کشور داریم. این موضوع می‌تواند نوید بخش آن باشد که ما از صنعت انیمیشن هم بهره بیشتری ببریم.

با اتفاقات خوبی که برای انیمیشن «شاهزاده روم» افتاد، بهتر است در مدارس و برای بچه‌ها این آثار نمایش داده شود. عادت دادن بچه‌ها به دیدن انیمیشن‌های ایرانی با داستان‌های خوبی که دارند و به علاوه گره خوردن این فیلم‌ها با وزارت آموزش و پرورش، موفقیت آن‌ها را تضمین خواهد کرد.

خیر. هنگامی که کودکان برای تماشای انیمیشن به سینما می‌روند قطع به یقین والدین آنها نیز همراهی‌شان می‌کنند. بنابراین قشر بزرگسال نیز بیننده آنها خواهند بود.

انتهای پیام/