به گزارش حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛اكبر ناظمی، هنرمند عكاس، كه این روزها نمایشگاه عكسهای انقلابی او در گالری شماره یك خانه عكاسان برپاست، درباره این نمایشگاه توضیح داد: در این نمایشگاه 70 عكس از 300 عكسی كه در اختیار آرشیو حوزه هنری قرار داده ام به نمایش درآمده است. در زمینه های دیگر نیز نمایشگاه عكس داشته ام اما این سی و سومین نمایشگاه عكسی است كه از انقلاب اسلامی ایران برپا كرده ام.

این هنرمند كه نمایشگاه هایی در كانادا، آلمان و آمریكا نیز از این عكسها برپا كرده، گفت: از 17 – 16 سالگی عكاسی میكردم، به وین رفتم و در آنجا گرافیك خواندم، بعد از آن هم به آلمان رفته و در آنجا درس عكاسی خواندم. از همان روزها، وقتی به عكسهای خبری جهان به عنوان مثال عكسهایی از ویتنام و ... نگاه میكردم، به عكس خبری علاقمند شدم. زمانی كه انقلاب در حال شكل گیری بود من در آلمان بودم. اولین روزی كه وارد ایران شدم، نهم شهریور 1357 بود. از آن روز تا 22 بهمن 1357 هر روز بدون وقفه عكاسی كردم و در مجموع شش هزار عكس گرفتم كه میتواند بزرگترین آرشیو تصویری رنگی از انقلاب ایران محسوب شود.

وی با اشاره به اهمیت عكس خبری گفت: عكس خبری میتواند به جهان كمك كند، وقتی به كشوری میروی كه گرسنه اند و از آنجا عكس میگیری و جهان از این واقعه مطلع میشود، نان به مردم آن كشور میرسانی. یا اگر بخواهیم به طور معاصر به این قضیه نگاه كنیم، میتوان به وضعیت پناهنده ها اشاره كرد و عكسی كه از كودك سه ساله ای منتشر شد كه در ساحل دریا جان باخته بود. این عكس دنیا را تكان داد، باعث شد بسیاری از مردم نسبت به كشورهایی مانند سوریه كه در حال حاضر درگیر جنگ هستند واكنش نشان داده و درهای بسیاری از كشورها به روی پناهندگان گشوده شد.

ناظمی درباره شرایط عكاسی در روزهای پرتلاطم انقلاب اسلامی ایران نیز گفت: آنچه میدیدیم خون و گلوله بود و طبیعی است كه در چنین شرایطی ترس وجود داشته باشد، اما فكر میكنم ترس هم یكی از ویژگیهایی است كه در زندگی با آن مواجه میشویم و اتفاقا در كنار این ترس است كه میتوانیم طعم شجاعت را تجربه كنیم.

اكبر ناظمی افزود: هیچكس باور نمیكرد كه انقلاب اینقدر سریع به ثمر برسد، فكر میكردیم سالها طول بكشد، با این حال میدانستیم كه واقعه بزرگی در ایران در حال رخ دادن است و یقین داشتم كه لازم است این تصاویر را ثبت كنم. در آن زمان درسم به تازگی تمام شده بود و توانایی مالی زیادی نداشتم كه بتوانم حلقه های فیلم یا دوربینهای مجهز خریداری كنم، لازم بود از همان تجهیزات و امكاناتی كه در اختیار داشتم كمك بگیرم. روزی هفت تا هشت حلقه فیلم عكاسی میكردم كه خارج از توانای مالی ام بود و تصمیم گرفتم ته نگاتیو فیلمهای سینمایی را كه به كار دوستانم نمی آمد بگیرم و از آنها استفاده كنم. این نگاتیوها را قیچی میكردم، دور حلقه میپیچیدم و با آنها عكاسی میكردم.

انتهای پیام/