حکایت خانه‌هایی که با سروصدای بچه‌های قدونیم قد که با عشق پدربزرگ و مادربزرگ‌ها با سایر بچه‌های فامیل انتظار خواب ظهرگاهی بزرگترها را برای آب‌تنی در حوض نقلی وسط حیاط می‌کشیدند و بازی‌های کودکانه سر می‌دادند.

مهمانی‌های قدیم، جمله‌ای که یادآور خاطرات خوش آخر هفته‌‌ای است که خانه‌ها از مهمان پر و خالی می‌شد، بهانه‌های مختلف فامیل دورهم جمع می‌شدند و هنوز چای این مهمانی تمام نشده بود قرار مهمانی بعدی گذاشته شده بود، همه دست به دست هم می‌دادند تا یک مهمانی در کمال سادگی و بدون هیچ فشاری به صاحب‌خانه برگزار شود، سفره‌‌ای ساده که از نه چند نوع غذا و دسر خبری بود نه از تجملات امروزی، تنها با یک نوع غذا ولی با نهایت کدبانویی و با سلیقگی مهمانی ساده‌ای برگزار می‌شد که بچه‌ها در گوشه و کنار آن مشغول شیطنت‌های خاص خودشان بودند نه از موبایل خبری بود نه از دورهمی‌های امروزه که بیشتر از دورهمی شبکه‌های اجتماعی یاد کرد، هدف تنها گذراندن ساعاتی خوش بود و بس!

از صله‌رحم و دیدارهای بین فامیل تا رفت‌وآمدها و شب‌نشینی‌های بین دوست و همسایه که جز صفا و عشق و محبت نبود بگذریم کم‌کم با بزرگ شدن و مشغله‌های زندگی، دیدارها به سمت کم رنگ شدن میل پیدا کرد. برگزاری شب نشینی‌ها به ماهی یک یا 2 بار رسید و تنها به تبریک اعیاد و دید و بازدید به بهانه‌ی عید نوروز بسنده شد، گاهی درس و کلاس بچه‌ها بهانه می‌شد و درس‌ها را از همان بازی و زمین خوردن در کوچه پس کوچه‌های قدیمی و آب بازی در حوض خانه‌های قدیمی یاد گرفتیم تا از تبلت و یارانه و بازی‌های دنیای مجازی که فقط تنهایی برای همه به ارمغان آورده است.

با مشغله‌های کاری و فکری و بزرگ شدن بچه‌ها و بزرگ شدن مشکلات آن‌ها و هزاران دلیل که عادت به بافتن آن‌ها داریم، امروزه کمتر فرصت برای حضور در مهمانی‌ها پیدا کردیم، مهمان‌هایی که شاید 1 یا 2 بار در سال رسیده باشد و این روزها برای احوال‌پرسی و خبرشدن از حال هم وسیله‌ای به اسم تلفن در گوشه و کنار هر خانه‌ای بقدر کافی وجود دارد و دیگر حتی زحمت رفتن به خانه همسایه‌ هم به خودمان نمی‌دهیم، با بالارفتن خرج و مخارج زندگی و کوچکی آپارتمان‌ها و نداشتن فضای کافی برای مهمانی‌ها حتی به جاده‌ای یک‌طرفه‌ای می‌رسیم که تنها بزرگترها برگزارکننده مهمانی‌ها شدند، حتی برای تبریک روز پدر و مادر دست به دامان تلفن می‌شویم و به قولی انجام وظیفه کرده و باری سنگین از دوش خود بردمی داریم!

شاید یاد و خاطرات خوش شب نشینی‌های شب یلدا و ماه‌ مبارک رمضان در گوشه دفتر خاطرات ذهنمان همچنان خودنمایی کند اما زنده شدن دوباره آن را با قدم گذاشتن تکنولوژی در زندگی امروزه نباید انتظار داشته باشیم، شب نشینی‌های امروزه بیشتر شب‌نشینی و دورهمی‌های لاین و وایبر و واتس‌آپ است و هر کس به نوعی تنها حضوری فیزیکی دارند و به محض ورود به میهمانی و قبل از خوردن چای ، شربت و پذیرایی رمز وای فای میزبان را طلب می‌کنند و به میهمانی دنیای مجازی می‌رود، مهمانی که این روزها بزرگترها با هزار عشق و امید برگزار می‌کنند آن‌ هم به بهانه اعیاد اما همه اعضای خانواده از کوچک تا بزرگ سرشان در گوشی‌های موبایل و بازی با تبلت است که حتی این امر به بزرگترها هم سرایت کرده و وسیله‌ای برای ساکت کردن بچه‌ها از شیطنت‌هایی است که در مهمانی‌ها انجام می‌دهند و تنها ناراحتی و دلخوری میزبان و بخصوص پدر و مادرهایی را به‌همراه دارد که انتظار دیدار یک‌ساله فزندان و نوه‌های خود را داشته‌اند در حالی که میهمانان تمام مدت ذهنشان درگیر روزی است که قرعه میهمانی کی به نام آن‌ها می‌افتد و آن‌ها چگونه و با چند مدل باید از خجالت بقیه دربیایند این هم خود داستانی است داستان چشم و هم چشمی!

کاش وقتی را برای خلوت کردن با خودمان بگذرانیم و با تلنگری اساسی به خود و به دور از دغدغه موبایل و شبکه‌های اجتماعی در مهمانی‌هایی که پدر و مادرها با هزار ذوق و شوق به انتظار دیدار چند ماه نوه و بچه‌هایشان نشسته‌اند گوشی‌های موبایل این همراه همیشگی را این بار با خود به میهمانی کسانی که دوستشان داریم همراه نبریم و به خاطر زنده شدن خاطرات خوش میهمان قدیم و نشکستن دل پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ و حتی پدر و مادرها از فرستادن مطالب و جک‌هایی که خیلی هم نقشی در زندگی ما ندارند بگذریم و با ساده برگزار کردن میهمانی‌ها و بسنده کردن به تهیه یک نوع غذا خودمان قفل بزرگ که مانع از برگزار شدن خیلی از شب‌نشینی و  دیدارها با دوست و فامیل شده است، بشکنیم.

انتهای پیام /