به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛به همت واحد اکران مردمی جشنواره مردمی عمار، گعده مجازی اکران کنندگان این جشنواره با فیلم‌سازان و فعالان فرهنگ و رسانه، با حضور ایمان گودرزی، کارگردان جوان مستند «444 روز»، برگزار شد.

ایمان گودرزی، کارگردان و مستندساز جوان کشورمان که سابقه 12 سال تهیه کنندگی و کارگردانی دارد، در سال ۱۳۶۳ متولد شد و از سال 83 به صورت غیر حرفه‌ای کار مستندسازی را آغاز کرد. گودرزی، دیپلم خود را در رشته‌ کامپیوتر دریافت کرد. سپس برای کاردانی رشته‌ مدیریت فرهنگی را انتخاب کرد. بعد از آن برای ادامه تحصیل رشته‌ آی‌تی را برگزید و هم‌اکنون در رشته‌ فیلم‌سازی مشغول تحصیل است.

گودرزی، تاکنون در ادوار مختلف جشنواره عمار، 11 مستند ارائه کرده است که از جمله آن‌ها می‌توان به مستندهای «بهمن 60»، «سال‌های خاکستری»، «فردای دیروز»، «بر مدار تباهی»، «رویای سیاه»، «عطش ثانیه‌ها» و ... اشاره کرد. در ادامه، بخشی از این گعده مجازی را که بصورت پرسش و پاسخ برگزار شده است، می‌خوانید:

در ابتدا تئاتر کار می‌کردم، اما چون مخاطب کمی داشت، از طریق ارتباط با هنرمندانی مثل سیدجواد هاشمی، رضا ایرانمنش و ... به پشت صحنه چند فیلم سینمایی رفتم و همین حضور، باعث شد تا به کار ساخت فیلم علاقه‌مند شوم. بعد از آن، با پیگیری کلاس‌های تجربی مستند سازی، در انجمن فیلم‌‎سازان جوان، اولین کارم را  در سال 83، با ابتدایی‌ترین ابزارها، با یک دوربین 170 سونی در قالب فیلم کوتاهی به نام «شهید گمنام» ساختم.

  

اوایل، کسی حمایت نمی‌کرد و بودجه و امکاناتی نداشتم، اما بعد از ساخت اولین اثرم(شهید گمنام) با ارائه آن به عنوان نمونه کار، توانستم برای کار دوم که برای بنیاد شهید بود، حمایت بگیرم، البته این کار هم یک کلیپ بود و کار بزرگی نبود اما قدمی روبه جلو به حساب می‌آمد. امروز، بیش از 500 اثر تولیدی دارم که برای شبکه‌های مختلف کار شده است.

کاملا اشتباه است که راه ورود به این حوزه را تحصیلات دانشگاهی بدانیم البته نه به این معنی که نباید سواد سینمایی داشته باشیم، این را می‌توان در کلاس‌های سینمایی بدست آورد، اما لازمه اصلی فعالیت در این حوزه، استعداد و توانایی شخصی و تجربه است که در هیچ دانشکده سینمایی تدریس نمی‌شود. مطالبی که من در کلاس‌های 6 ماهه انجمن سینمایی یاد گرفته بودم در چهار سال تحصیلم در دانشکده هنر، برایم تکرار شد و چیز جدیدی به آموخته‌های قبلی اضافه نشد.

مستندی به نتیجه می‌رسد که پیش تولید قوی داشته باشد یعنی تحقیق کافی درباره موضوع مستند صورت گرفته باشد، متن و فیلم‌نامه اثر هم باید به صورت قصه‌گونه روایت شود، در این صورت خروجی کار قابل قبول می‌شود.

این موضوع، به روحیه و اعتقادات فیلم‌ساز مربوط می‌شود، حتی نام دفتر فیلم‌سازی ما، «آرمان فیلم» است، چنین چیزی شاید برای برخی، جنبه شعاری داشته باشد، اما برای من، اگر روزی قرار باشد برای انقلاب اسلامی و مظلومان تاریخ، فیلم نسازم، هیچ انگیزه‌ای برای ادامه کارم نخواهم داشت. استکبارستیزی، مولفه ابتدایی انقلاب اسلامی است و اگر آن را از انقلاب جدا کنید، چیزی به نام انقلاب اسلامی نمی‌ماند.

حرف زدن از انقلاب و معرفی شهدای آن، ترس ندارد و بارها برای ما مشکل درست کردند، به طور مثال برای ساخت مستند «444 روز» که برای دانشجویان شهر مونیخ آلمان هم پخش شده بود، تهدید به شکایت و دادگاه شدیم یا برای قسمت 35 مجموعه مستند 54 قسمتی«پایانی بر پایان» که درباره جنایات منافقین بود، به صدا و سیما زنگ زده بودند که اگر پخش مستند ادامه داشته باشد یکی از ایستگاه‌های مترو را بمب‌گذاری می‌کنند، در حال حاضر هم، عکس من در بسیاری از سایت‌های منافقین است و بارها، تهدید به قتل شدم.

مستندی با نام «دیدار با تاریکی» را بر ضد بهائیت ساختیم. این مستند قرار بود از تلویزیون پخش شود و تیزر آن از یکی از شبکه‌ها به نمایش درآمد. همان موقع یک نفر به من زنگ زد و گفت برایت یک پیشنهاد ویژه دارم. ما هم به این تلفن‌ها عادت داریم. چون سفارشی‌ساز هستیم! خلاصه به سراغ آن فرد رفتم. ایشان یکی از افراد بهائی کشور بود. به من گفت ما به شما ۱۵۰ میلیون پول می دهیم و تو مستندت را به صداوسیما نده و بهانه‌ای بیاور. من این پیشنهاد را قبول نکردم و این موضوع را به مراجع اطلاعاتی و امنیتی کشور گزارش کردم. خدا را شکر این مستند پخش و با استقبال مردم همراه شد.

بخش مسابقه را انتخاب می‌کنم چون در این بخش، سطح کار من مشخص می‌شود، اما اکران مردمی کار بنده نیست و تداخل این دو هم اشتباه است. البته نه به این معنا که دوست ندارم مردم کارهایم را ببینند، چراکه قطعا نظر مخاطبان اهمیت دارد و اکران‌های مردمی درست، به موقع و با انگیزه، به نوعی شلیک آخر در انتقال پیام مستند به مخاطبان است. اگر اکران کنندگان نباشد عملا کار ما خروجی نخواهد داشت، آن‌ها کارهای ما را به مردم می‌رسانند.

پیشنهاد من این است که علاوه بر اکران فیلم‌ها، در صورت امکان، جلسات نقد و بررسی هم برگزار کنند و نظرات مخاطبان را به فیلم‌سازها انتقال دهند. یعنی خود اکران کننده، باید اهل تحلیل و فیلم‌شناس باشد. همچنین اکران کنندگان، می‌توانند بعد از اکران، با فیلم‌ساز ارتباط تلفنی داشته باشند.

باعث افتخار من هست، به عنوان مثال در اکران مستند «444 روز»، در یک روز در دو محل حاضر شدم و در روزهای اخیر  در دانشگاه امام حسین(ع)، دانشگاه امام صادق(ص) و  مسجد امام جعفر صادق(ص) دارآباد تهران،  در جلسه نقد این مستند، به سوالات مخاطبان جواب دادم.