قیصر امین‌پور سخت به این بیت مولانا اعتقاد دارد که «خوشتر آن باشد که سرّ دلبران/ گفته آید در حدیث دیگران».

روایت‌گویی این شاعر در شعر  «روایت رویا»ی وی نیز مشاهده می‌شود. گویی انگار قیصر شعر فارسی، راهی جز پوشیده‌گویی برای بیان سخن و اندیشه خود ندارد. مولانا نیز هنگامی که می‌خواهد «زشتی مقایسه کردن» را به تصویر بکشد، داستان «طوطی و بقال» را بیان می‌کند. گویا قیصر به خوبی دریافته است که رک‌گویی و بی‌پرده سخن گفتن سرسبز را برباد می‌دهد. برای همین به سراغ پوشیده‌گویی می‌رود. از طرف دیگر حکایت، روایت و داستان بهترین شیوه برای بیان مفاهیم بلند است. گاهی این شاهد با وضوح بیشتری از اندیشه‌های مولانا سخن می‌گوید. جایی که «قیصر» می‌گوید:

وی این مفهوم را از داستان «طوطی و بازرگان» مولانا وام گرفته است.

قیصر امین‌پور در غزل «دستور زبان عشق» تمام تحکم‌ها و دستورات را زیر سوال می‌برد. این مسئله به روح سرکش و ناآرام شاعر اشاره می‌کند. این شاعر در قالب چارچوب قوانین خشک و دست و پاگیر نمی‌گنجد. از این‌رو در «دستور زبان عشق» غوغا می‌کند و همه چیز را زیر سوال می‌برد.

غزل «فوت و فن عشق» قیصر امین‌پور نیز بیان تفکر مولاناست. او نیز مانند مولانا «قافیه‌اندیشی» را دوست ندارد. به گونه‌ای دیگر و پس از قرن‌ها مانند مولانا می‌گوید: 

این شاعر به اخوانیه‌سرایی نیز می‌پردازد. مسأله‌ای که نمونه آن را می‌توان در «حبسیه‌»های مسعود سعد سلمان مشاهده کرد. البته تفاوت اخوانیه قیصر امین‌پور با مسعود سعد سلمان در آن است که این شاعر در قالب غزل و بازیابی، متفاوت‌تر به سرودن اخوانیه اقدام می‌کند.

البته این شاعر از سرودن شعر فولکلور نیز غفلت نمی‌ورزد. در این مسأله از ادبیات «باباطاهر» پیروی می‌کند. البته این طبع آزمایی را در قالب غزل به نمایش می‌گذارد.

قیصر امین‌پور در مجموع نتوانسته است تأثیر تحصیلات خود در زمینه «ادبیات فارسی» را از شعرش دور کند. 

وی به نوعی تحت تأثیر آگاهی‌های خود قرار می‌گیرد و همین مسأله است که او را از قیصر شعر فارسی امروز می‌کند.

انتهای پیام/