ویزای خانه ادیبان ایرانی
کمی بالاتر از بلوار کشاورز و در کوچه پسکوچههای تنگ و تاریک امیرآباد، خانه‌ای در زیر خروارها خاطره پنهان شده.
به گزارش خبرنگارحوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ از گردشگری که حرف به میان می‌آید و کودک کنجکاو درون که سرگرم سیاست می‌شود، اولین گام‌ها در عرصه فرهنگ برداشته می‌شوند و معماری خانه‌ها ستایش می‌شوند، اما ادب چیز دیگر و خانه نویسندگان و شاعران یادگار دیگریست.
در اینجا این سؤال پیش می‌آید که به راستی خانه دوست کجاست و قلم نویسندگان دوستدار فرهنگ را در کجا می‌توان جست؟
کمی بالاتر از بلوار کشاورز و در کوچه پسکوچههای تنگ و تاریک امیرآباد خانه‌ای در زیر خروارها خاطره پنهان شده که با پلاکارد زردرنگی جلوه‌گری می‌کند، این خانه مردی بزرگ به نام مهدی اخوان ثالث را در دلش پنهان کرده و این روزها گرد پیری بر چهره‌اش نشسته است.
خانه‌ای از جنس آهن و شیشه که سنگینی بی‌مهری مسئولان کمرش را خمیده کرده و درختان سایه افکنش را به خشکی کشانده است.
این خانه همان آشیانه رنج مردی بوده که غبار از چهره جهالت‌ها شسته و طعم «زمستان» را به لب‌های ملتهب آدمی چشانده است.
امروز این خانه به رغم آنکه در فهرست آثار ملی کشورمان ثبت شده هنوز نتوانسته کمر راست کند و خود را به عنوان یک میراث فرهنگی جا بیندازد، زیرا اگرچه سازمان شهرداری تعهد به بازسازی این سرا را به عنوان یک وظیفه قبول کرده، اما به نظر می‌رسد پا به پای تاریخ قدم برداشتن کار دشواری است.
بالاتر از خانه اخوان ثالث و در خیابان شریعتی، میدان قدس خانه‌ای به قداست عشق قسم می‌خورد که روزی به رنگ نگاه‌های جلال آل‌احمد و سیمین دانشور مزین بوده و امروز به امید دیدن ادب دوستان این مرز‌وبوم نفس می‌کشد.
این خانه همان خانه‌ای است که روزی در رف‌ها و طاقچه‌های خود کتاب‌هایی از جنس باور ما را جای داده و شاهد تحولات عظیم یک انسان بوده است.
خانه جلال اگرچه امروز به دست تقدیر سپرده شده، اما مقدرات زیادی را برای ساکنان خود رقم زده و عشقی را در خود پرورانده که محبتش را از دیگران نیز محروم نکرده است.
این خانه هم همچون خانه امیرآباد با ناامیدی چشم انتظار امید مانده و دل به توجهی هرچند کوچک و جدی از مسئولان بسته است.
در پایان باید گفت که خانه نویسندگان همواره چشم و چراغ فرهنگ دوستان جهان بوده و رسیدگی به این خانه‌ها از آن لحاظ اهمیت پیدا می‌کند که هر کشوری برای ارتقای قدرت اقتصادی خود نیازمند گردشگری ادبی است و این ادبیات است که با جلوه‌گری خود کشوری را به اوج قله‌های افتخار و فرهیختگی می‌رساند پس باید توجه بیشتری به حفظ میراث آن برای خودمان بکنیم و از خشک کردن درختان باغ ادب بپرهیزیم.
انتهای پیام/
