عباس براتی‌پور، شاعر در گفتگو با خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با اشاره به وجود حافظان قرآن زیاد در زمان حافظ اظهار کرد: «حافظ شیرازی» در میان حافظان قرآن زمان خود مشهور‌تر شد به دلیل آنکه اشعار قوی‌تری داشت و به دلیل استفاده بیشتر وی از قرآن به «لسان الغیب» ملقب شد.
وی افزود: شعرهای «حافظ» بیشتر جنبه آیینگی داشت و کسی که به دیوان این شاعر تفأل می‌زد، جوابش را می‌گرفت به عنوان مثال اگر غزل «یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور، کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور»، برای کسی می‌آمد مراد وی در زمینه قرض و بدهی، سفر کرده یا انتظار مسئله‌ای برآورده می‌شد. شعر حافظ آیینه روح و حالات فردی است که با آن فال می‌گرفت. همین امر سبب تفأل مردم به دیوان این شاعر شد.
این شاعر ادامه داد: آیینگی روحیات مخاطب بودن شعر «حافظ» باعث شد، اقبال مردم به دیوان حافظ بیشتر شود. همین ویژگی آیینگی به همراه ویژگی‌های زبانی شعر حافظ باعث شد هر کسی بنابر احوال خود با این شاعر ارتباط برقرار کند.
براتی‌پور تصریح کرد: شعر «حافظ» به اعتبار سخن محققین آینه است، یعنی فرد روحیات خود را در آینه شعر وی می‌بیند. به عنوان مثال فرد شرابخوار هنگام رویارویی با «الا یا ایها‌الساقی ادر کأساً و ناولها، که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها»، بیشتر درباره میخوارگی از این شعر می‌فهمد اما فردی که شعر آیینی مطالعه می‌کند، استنباطی عاشورایی از این غزل حافظ خواهد داشت.
وی با اشاره به برداشت‌های گوناگون از شعر عرفانی اظهار داشت: برخی اشعار عرفانی در ادبیات ما وجود دارد که مانند شعر «حافظ» آیینه‌گون است و برداشت‌های گوناگونی از شعر آنها می‌شود. مخاطب هر چه فکر می‌کند را در شعرهای عرفانی مشاهده می‌کند.
انتهای پیام/
