حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سال 94 در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سال تئاتر نامیده شد، اما انگار به جای اینكه این نامگذاری به تئاتر كمكی كند، وضعیت را بدتر كرده است. مشکلاتی که از جمله مهم‌ترین آن‌ها وضعیت بد مالی مرکز هنرهای نمایشی و مهم تر از آن وضعیت شورای نظارت و ارزشیابی است. اما معضل جدیدی که تئاتر با آن روبرو شده است، ضد تبلیغی است که هنرمندان آن را ایجاد کرده اند، بدنه‌ای که با نام تئاتر آزاد آثاری را روی صحنه می‌برند که وضعیت نابسامان و غیر قابل اعتماد تئاتر را بدتر می‌کند.

مرکز هنرهای نمایشی به شدت با ضعف ساختار در شورای نظارت و ارزشیابی روبرو است به طوری که توجه کافی به نمایش‌های روی صحنه نمی‌شود و گاهی نمایش‌ها به دلیل ارزش گذاری پایین معضلاتی را ایجاد می‌کنند و گاهی هم به علت تخطی از تغییراتی نظارتی.

نمایش هایی که با عنوان کلی تئاتر آزاد روی صحنه می‌روند روندی را طی می‌کنند که گویا جز توهین به اقشار مختلف جامعه و زیر پا گذاشتن همه‌ی ارزش ها به بهانه خنداندن مردم، چیزی برای ارائه ندارند. بدون شک هیچکس مخالف اجرای آثار کمدی و شادی‌آور نیست، اما اجرای یک نمایش کمدی با در نظر گرفتن هنجارهای جامعه و توجه به قواعدی مشخص به دور از توهین به مقدسات و ارزش های جامعه باید باشد.

متاسفانه از طرف دیگر و خارج  از بررسی محتوای سخیف قالب این نمایش ها کیفیت کارها نیز تاسف بار است، به طوری که این وضعیت حتی یک دهم استانداردهای فنی در تئاتر هم نیست و این آثار گاهی از یک نمایش آماتور دانشجویی نیز نازل تر هستند. 

با تمام تلاش هایی که این گروه برای جذب مخاطب با استفاده از بلیط های تخفیف دار می کنند اما اغلب مخاطبان از سالن نمایش ناراضی بیرون می آیند به طوری که برخی از آن ها می گویند: «اگر میدانستیم که این نمایش به جز ارائه یک سری رفتارهای مستهجن چیزی ندارد، حداقل با خانواده به دیدن آن نمی آمدیم.»

نمایش هایی که گویی از عنوان "آزاد" برداشتی غلط دارند و هر رفتار و گفتاری را در صحنه عرضه می کنند به عنوان مثال همین چند وقت اخیر نمایشی با نام «85 سالگی» در سینما تئاتر حافظ روی صحنه رفت نمایشی که حاشیه های بسیاری داشت و جدا از رفتار و حرکات مستهجن غربی؛ به اهل بیت (ع) و مراسم عزاداری اهل بیت(ع) و مداحان توهین میکرد.

همچنین چند وقت گذشته نمایش دیگری به نام«این خانه چند؟» که مدتی در هتل فردوسی به روی صحنه رفته و سرشار از رقص و آواز بود توقیف گردید.

البته باز هم نمایش های اینچنینی به روی صحنه است که حتی در سالن هم اجرا نمی شوند بلکه در خانه اجرا میشود.

این روزها آمار اجرا نمایش های زیر زمینی هم بالا رفته و نه تنها کسی از این قضیه جلوگیری نمی‌کند، بلکه هر از چندی می‌بینیم یکی از آن کارها علیرغم حفظ همان کیفیت نازل و سخیف، با اخذ مجوز رسمی وزارت فرهنگ در سالن‌های معتبر شهر نوبت اجرا می‌گیرند.

باید پرسید این کدام تدبیر است که کارهای شبه هنری سخیف را از سفره‌های زیر زمینی روی سن‌های تئاتر این مملکت می‌جوشاند. اما بدتر از نبود یک نظارت صحیح بر این روند غلط، عدم هرگونه پاسخگویی مسئولان امر در موارد متعدد است.

معاونت هنری وزارت ارشاد این روزها آنقدر درگیر مسایل خرید و فروش آثار تجسمی شده كه می‌شود تصور کرد در آن نهاد، تئاتر به طور كل فراموش شده است و گویا باید این طنز تلخ را باور کرد که با نامگذاری امسال به (سال تئاتر)، قرار بوده همه تئاتر را فراموش کنند!

حالا با ادامه این وضع آیا علی مرادخانی كارت زرد سوم وزیر  ارشاد را از جیب نمایندگان مجلس خارج خواهد کرد یا در روند مدیرتی معاونت هنری اصلاحاتی صورت خواهد گرفت؟ البته باید امیدوار بود که خدای ناکرده همه چیز همچنان به همین شکل که امروز می‌بینیم پیش نرود.

بارها از سوی مقام معظم رهبری بر اهمیت توجه به مقوله‌ی فرهنگ در کشور تاکید شده و ایشان آخرین بار در دیدارشان با هیئت محترم دولت صراحتاً اشاره کردند که [گاهی اوقات مشکلات فرهنگی خواب شب را از چشمانم می برد.]

اما با وجود تمام این تاکیدات و روشن بودن لزوم توجه به مسائل فرهنگی، متاسفانه این طور به نظر می‌رسد که فرهنگ در الویت‌های چندم دولتمردان قرار گرفته و کم توجهی مسئولان موجب شده که امروز هنر تاثیرگذاری مثل نمایش، باید با محتوای بعضا  نادرست در سالن‌های کشور، تلخ‌ترین روزهایش را تجربه کند و  البته کسی هم نیست که نظارت کند یا لااقل پاسخگو باشد.

حالا شاید این که بعضی موارد تخلف از اصول همه‌پذیر فرهنگی، توسط رسانه‌ها شناسایی بشوند و این امر در مواردی خاص، جلوی ادامه‌ی غلط مسیر را بگیرد.

گاهی باید با خودمان بگوییم که کاش نام امسال را سال تئاتر نمی‌گذاشتند و زیر لب زمزمه کنیم؛ از طلا بودن پشیمان گشته‌ایم مرحمت فرموده ما را مس کنید. 

یادداشت :عطیه آقابابایی

انتهای پیام/