به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فكر می‌كنيد ما در كشورمان بيشتر امانت گذار خوبی هستيم يا امانت گزار؟ شايد تفاوتی ميان اين دو كلمه در نگاه اول به نظر نرسد و تنها يک غلط املايی ساده باشد، اما حقيقت امر متفاوت است. در صورتی كه كلمه «‌امانت‌گذار‌» با حرف «‌ذ‌» به‌ كار برود، به معنای شخصی دلالت می‌كند، كه امانتی را نزد ديگری می‌گذارد يعنی به دست او می‌سپارد. اما اگر همين حرف «‌ذ‌» را تغيير دهيم، معناي كلمه تغييری می‌كند، يا تنها در حد يک غلط املايی می‌ماند؟ كلمه «گزاردن» به معنای «‌ادا كردن‌» ‌است و به كسی كه امانت را  ادا می‌كند، يعنی باز پس می‌دهد «امانت گزار» می‌گويند. نمونه اين كاربرد را می‌توان در بوستان سعدی مشاهده كرد:

خدا ترس بايد امانت گزار    امين كز تو ترسد امينش مدار

كلمه « امانت گذار » را در زبان امروز می‌توان ديد:

او در جستجوی فردی است، كه امانت گذار خوبی باشد

انتهای پیام/