براساس این گزارش، این نامه که شماری از برجسته ترین و با سواد ترین کارشناسان عرصه تسلیحات هسته ای و کنترل تسلیحاتی در جهان، آن را نگارش کرده اند درحالی بدست باراک اوباما رسید که وی در مورد توافق هسته ای با ایران، مشغول رایزنی در کنگره، میان مردم آمریکا و میان همپیمانان آمریکا است.

ممکن است این نامه دو صفحه ای باعث تقویت استدلال دولت باراک اوباما درباره توافقنامه هسته ای با جمهوری اسلامی ایران شود درحالیکه تلاش دولت باراک اوباما برای تصویب توافقنامه در کنگره ی آمریکا روز پنج شنبه ضربه خورده بود چون سناتور چاک شومر، سناتور دموکرات ایالت نیویورک، مخالفت خود را با توافق هسته ای اعلام کرده بود. از سناتور چاک شومر به عنوان یکی از بانفوذ ترین افرادی یاد می شود که منعکس کننده صدای یهودیان در کنگره آمریکا است. وی با توافقنامه ای مخالفت کرد که طی آن از ایران خواسته می شود تا برنامه هسته ای خود را محدود کند و به بازرسان اجازه بازرسی دهد، اما در ازای این اقدام تحریم های نفتی و مالی بین المللی علیه ایران خاتمه یابند.

نخستین کسی که این نامه را امضا کرد، ریچارد گاروین، فیزیکدان آمریکایی است که به طراحی نخستین بمب هیدروژنی جهان کمک کرده بود و مدت هاست که مشاور دولت های آمریکا در امور تسلیحات هسته ای و کنترل تسلیحاتی بوده است. ریچارد گاروین جزء آخرین بازماندگان فیزیکدانانی است که به آغاز عصر هسته ای کمک کرده بودند.

همچنین سیگفراید هکر، استاد دانشگاه استنفورد آمریکا در فاصله 1976 تا 1997 هم جزء امضا کنندگان این نامه بود. وی همچنین مدیر آزمایشگاه تسلیحاتی لوس آلاموس آمریکا در ایالت نیومکزیکو بود که زادگاه بمب هسته ای آمریکا است. در این تاسیسات طرح های بیشتر بمب هایی که در زرادخانه هسته ای آمریکا وجود دارند، تولید شدند.

دیگر امضا کنندگان برجسته در نامه ارسالی دانشمندان آمریکایی خطاب به باراک اوباما، افرادی چون فریمن دایسون، استاد دانشگاه پرینستون، سیدنی درل، استاد دانشگاه استنفورد، راش هالت، فیزیکدان آمریکایی و عضو سابق کنگره هستند.

راش هالت کسی است که هم اکنون مدیر انجمن پیشرفت علم در آمریکا است. این انجمن، بزرگترین جامعه علمی در جهان است.

براساس این گزارش: بیشتر این بیست و نه نفری که نامه ی ارسالی برای رئیس جمهور آمریکا را امضا کردند فیزیکدان هستند و بسیاری از آنان صلاحیت اختصاصیشان در وزارت انرژی آمریکا تایید شده است و سری ترین اطلاعات را درمورد طراحی تسلیحات هسته ای در اختیار دارند.

"اهمیت این صلاحیت در وزارت انرژی آمریکا با صلاحیت دسترسی به سری ترین اطلاعات نظامی در وزارت دفاع آمریکا برابری می کند."

بسیاری از امضا کنندگان این نامه دهه ها است که به کنگره، کاخ سفید و یا آژانس های فدرال آمریکا مشورت داده اند. برای مثال فرانک وان هیپل که یک فیزیکدان دانشگاه پرینستون است به عنوان معاون مدیر امنیت ملی کاخ سفید در دفتر برنامه ریزی علم و فناوری کاخ سفید در دولت بیل کلینتون خدمت کرده بود.

پنج برنده جایزه صلح نوبل در این نامه افرادی همچون لئون کوپر، استاد دانشگاه براون، شلدون گلاشو، استاد دانشگاه بوستون، دیوید گراس، استاد دانشگاه کالیفرنیا، برتون ریشتر، استاد دانشگاه استنفورد و فرانک ویلشک، استاد دانشگاه ام آی تی هستند.

در این نامه از واژه هایی همچون  "نو آورانه" و "دقیق" بیش از شش بار استفاده شده است. برای مثال در بخشی از نامه نوشته شده است:

" توافقنامه ایران دربرگیرنده محدودیت های دقیقی است که این محدودیت ها بیشتر از آن چیزی است که در گذشته در چارچوب نبود اشاعه درباره اش مذاکره شده بود."

این دانشمندان در بخش آغازین نامه خود به اوباما نوشتند: "ما به شما و تیم شما تبریک می گوییم."

آنان در ادامه افزودند که توافق ایران باعث پیشبرد آرمان صلح و امنیت در خاورمیانه خواهد شد و می تواند به عنوان یک مدل، راهنمای توافقنامه های آتی در عرصه نبود اشاعه باشد.

در بخشی از این نامه یک ارزیابی فنی  مورد اشاره قرار گرفته که متفاوت با سایر ارزیابی ها درباره توانایی هسته ای ایران است. دراین ارزیابی آمده است: قبل از آنکه ایران در برنامه هسته ای خود در طول مذاکرات طولانی مدت، محدودیت ایجاد کند این کشور فقط چند هفته تا داشتن سوخت برای تسلیحات هسته ای فاصله داشت!

متن این نامه دربرگیرنده تمجید از ویژگی های فنی این توافقنامه است و در واقع رد ضمنی انتقادات اخیر از موضوعاتی مثل راستی آزمایی و مفاد تحقیق درباره آن چیزهایی است که متخصصان از آن به عنوان مدرک مربوط به تحقیق قبلی ایران رو تسلیحات هسته ای نام می برند.

این نامه همچنین روی این موضوع تمرکز می کند که آیا ایران می تواند از این توافق به عنوان پوششی دیپلماتیک برای دنبال کردن مخفی تسلیحات هسته ای استفاده کند؟

این نامه می افزاید: برنامه های توافق برای حل کردن مناقشه ها باعث می شود که نگرانی ها درباره فعالیت های مخفی به شدت کاهش یابد. همچنین در این نامه از محدود کردن دوره زمانی تاخیرهای ایران برای بازرسی از سایت ها، به مدت بیست و چهار روز، تمجید شده و آن را بی سابقه توصیف کرده است. این توافق هسته ای فعالیت های مشکوک و بسیار نگران کننده را با بازرسی کارآمد، به چالش خواهد کشید. همچنین از اینکه این توافقنامه با بیان صریح، ممنوعیت تحقیق بر روی تسلیحات هسته ای را اعلام می کند و صرفا به ممنوعیت ساخت این تسلیحات اشاره نمی کند از آن به عنوان برترین توافقنامه کنترل تسلیحات در عصر هسته ای استقبال می کند. درحالیکه در سال 1968 در پیمان "ان پی تی" فقط به ممنوعیت ساخت این تسلیحات اشاره شده بود.

این نامه همچنین انتقاد می کند که توافقنامه ایران پس از گذشت ده سال به تهران اجازه خواهد داد که احتمالا تسلیحات هسته ای را بدون محدودیت بسازد.

این نامه در عین حال می افزاید:

" این توافقنامه شامل رویه های راستی آزمایی بلند مدتی است که تا سال 2040 طول خواهد کشید و تدابیر دیگری هم هستند که نامحدود خواهند بود."