اینترنت صوت، ایده جدید دانشمندان
دانشمندان با الهام از پرندگان که از طریق خواندن با هم ارتباط برقرار می‌کنند، می‌خواهند اینترنت صوت طراحی کنند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از آنا، صوت در تاریخ بشریت نقش بزرگی را ایفا کرده است؛ زمانی که انسان‌ها با استفاده از شاخ، طبل و ناقوس به همدیگر پیغام یا هشدار می‌دادند یا نیروهای ارتش خود را به حرکت وامی‌داشتند.
در واقع، صوت مهم‌ترین و ابتدایی‌ترین ابزار ارتباطی انسان‌ها با هم بود و اصوات موسیقایی دومین دغدغه آنها بود. کدهای صوتی آنالوگ هر کدام بیانگر آغاز انقلابی در تاریخ بشر است: آهنگسازان از موتزارت تا شومان که جوک‌های صوتی‌شان را در موسیقی‌شان پنهان کردند، کشتی‌هایی که رسیدن‌شان به ساحل را با صدای بلندی نوید می‌دادند و نخستین گوشی‌های موبایلی که فقط یک آهنگ برای نواختن در زمان دریافت تماس داشتند.
برای خیلی از ما صدایی که از کامپیوترمان پخش می‌شد تا به اینترنت دایل‌آپ وصل شود، صدایی نوستالژیک و دوست داشتنی است یا هیچ وقت صدای بازی پک‌من که روی نوار کاست کد شده بود را فراموش نمی‌کنیم.
اما در تمامی این 3 مورد، صوت مهم نبود، بلکه محصول انتقال داده مهم بود و این محصولات برای این طراحی شده بودند که سیگنال‌های خود را با سیم منتقل کنند و با گوش ما کاری نداشتند. پس چرا اینقدر صوت برای ما مهم است؟
در سیستم‌های مدرن، آدرس‌های اینترنتی (URLs) را همانند رشته‌های متنی کدگذاری می‌کنند تا آنها را از طریق هوا منتقل کنند. این رشته‌های متنی بعدا به کلیپ‌های صوتی تبدیل می‌شوند که ما به صورت بلادرنگ آنها را در گوشی موبایل‌مان دانلود و تماشا می‌کنیم.
در دنیای بی‌وزن دیجیتال، کلی اطلاعات رد و بدل می‌شود و روزانه با حجم عظیمی از داده سروکار داریم. اما موضوع این است که ما راحت می‌توانیم اطلاعات را به فراموشی بسپریم اما پس چرا نمی‌توانیم اصوات را فراموش کنیم؟
در دنیای مدرن امروزی، ماشین‌ها می‌توانند آهنگ بخوانند. می‌توانند هر چیزی را از تصاویر گرفته تا پرداختی‌ها را بخوانند.
اینترنت صوت همین جاست
محققان با پیش‌زمینه‌ای که در بالا مطرح شد، ایده اینترنت صوت را در سر می‌پرورانند و حتی نام speakernet را نیز روی آن گذاشته‌اند. استفاده از صوت برای ارسال لینک‌ها به شبکه‌های دورتر یک چیز است اما برای ابزارهایی که در نزدیکی ما قرار دارند و یا به اصلاح محلی هستند، به شبکه دیگری نیاز است. در این مورد صدا همان شبکه است!
فناوری‌های امروزی فقط در حدی کارایی دارند که حجم کمی از اطلاعات را از طریق امواجی بالاتر از محدوده شنیداری ما منتقل کنند البته آنقدر کافی است تا بتواند همه آدرس‌های اینترنتی که تاکنون ساخته شده‌اند را به اندازه زمان ماندگاری یک صوت یعنی چند ثانیه یا کمتر از آن کدگذاری کند.
ایده‌ای قدرتمندتر
به این توجه کنید که در اطراف ما تعداد اسپیکرهای حتی ارزان‌قیمت بیشتر از تعداد افراد روی کره زمین است. پس چرا از این موقعیت استفاده نکنیم؟ ما فرصت بزرگی برای اتصال تعداد زیادی از ابزارها از طریق صوت داریم که هم بسیار راحت است و هم مستقیما این کار انجام می‌شود.
در واقع، صوت می‌تواند به مکان‌هایی برود که شبکه‌های دیگر نمی‌توانند. صوت می‌تواند در کنار پروتکل‌های موجود، بخش ارزشمند اکوسیستم شبکه باشد. ما حتی می‌توانیم خودپردازها، تلویزیون‌ها، رادیوها و تبلت‌های‌مان را به این شبکه صوتی وصل کنیم.
انتهای پیام/
در واقع، صوت مهم‌ترین و ابتدایی‌ترین ابزار ارتباطی انسان‌ها با هم بود و اصوات موسیقایی دومین دغدغه آنها بود. کدهای صوتی آنالوگ هر کدام بیانگر آغاز انقلابی در تاریخ بشر است: آهنگسازان از موتزارت تا شومان که جوک‌های صوتی‌شان را در موسیقی‌شان پنهان کردند، کشتی‌هایی که رسیدن‌شان به ساحل را با صدای بلندی نوید می‌دادند و نخستین گوشی‌های موبایلی که فقط یک آهنگ برای نواختن در زمان دریافت تماس داشتند.
برای خیلی از ما صدایی که از کامپیوترمان پخش می‌شد تا به اینترنت دایل‌آپ وصل شود، صدایی نوستالژیک و دوست داشتنی است یا هیچ وقت صدای بازی پک‌من که روی نوار کاست کد شده بود را فراموش نمی‌کنیم.
اما در تمامی این 3 مورد، صوت مهم نبود، بلکه محصول انتقال داده مهم بود و این محصولات برای این طراحی شده بودند که سیگنال‌های خود را با سیم منتقل کنند و با گوش ما کاری نداشتند. پس چرا اینقدر صوت برای ما مهم است؟
در سیستم‌های مدرن، آدرس‌های اینترنتی (URLs) را همانند رشته‌های متنی کدگذاری می‌کنند تا آنها را از طریق هوا منتقل کنند. این رشته‌های متنی بعدا به کلیپ‌های صوتی تبدیل می‌شوند که ما به صورت بلادرنگ آنها را در گوشی موبایل‌مان دانلود و تماشا می‌کنیم.
در دنیای بی‌وزن دیجیتال، کلی اطلاعات رد و بدل می‌شود و روزانه با حجم عظیمی از داده سروکار داریم. اما موضوع این است که ما راحت می‌توانیم اطلاعات را به فراموشی بسپریم اما پس چرا نمی‌توانیم اصوات را فراموش کنیم؟
در دنیای مدرن امروزی، ماشین‌ها می‌توانند آهنگ بخوانند. می‌توانند هر چیزی را از تصاویر گرفته تا پرداختی‌ها را بخوانند.
اینترنت صوت همین جاست
محققان با پیش‌زمینه‌ای که در بالا مطرح شد، ایده اینترنت صوت را در سر می‌پرورانند و حتی نام speakernet را نیز روی آن گذاشته‌اند. استفاده از صوت برای ارسال لینک‌ها به شبکه‌های دورتر یک چیز است اما برای ابزارهایی که در نزدیکی ما قرار دارند و یا به اصلاح محلی هستند، به شبکه دیگری نیاز است. در این مورد صدا همان شبکه است!
فناوری‌های امروزی فقط در حدی کارایی دارند که حجم کمی از اطلاعات را از طریق امواجی بالاتر از محدوده شنیداری ما منتقل کنند البته آنقدر کافی است تا بتواند همه آدرس‌های اینترنتی که تاکنون ساخته شده‌اند را به اندازه زمان ماندگاری یک صوت یعنی چند ثانیه یا کمتر از آن کدگذاری کند.
ایده‌ای قدرتمندتر
به این توجه کنید که در اطراف ما تعداد اسپیکرهای حتی ارزان‌قیمت بیشتر از تعداد افراد روی کره زمین است. پس چرا از این موقعیت استفاده نکنیم؟ ما فرصت بزرگی برای اتصال تعداد زیادی از ابزارها از طریق صوت داریم که هم بسیار راحت است و هم مستقیما این کار انجام می‌شود.
در واقع، صوت می‌تواند به مکان‌هایی برود که شبکه‌های دیگر نمی‌توانند. صوت می‌تواند در کنار پروتکل‌های موجود، بخش ارزشمند اکوسیستم شبکه باشد. ما حتی می‌توانیم خودپردازها، تلویزیون‌ها، رادیوها و تبلت‌های‌مان را به این شبکه صوتی وصل کنیم.
انتهای پیام/
