به گزارش باشگاه شبانه باشگاه خبرنگاران جوان،اوایل دی سال 93 بود که مرد میانسالی برای شکایت به دادسرا آمد. وقتی روبه‌رویم نشست از او خواستم علت حضور و شکایتش را بگوید. مرد 50 ساله در شکایتش گفت برادرم و پسرش چند روزی است که گم شده‌اند و هیچ خبری از آنها ندارم، می‌ترسم بلایی سر آنها آمده باشد. برادرم مرد پولداری بود که در منطقه ولنجک زندگی می‌کرد. او بدون اطلاع به مسافرت نمی‌رفت اما چون پسر 14 ساله‌اش هم مفقود شده نگران هستم.

پرونده را به عنوان مفقودی برای تحقیق به اداره یازدهم پلیس آگاهی فرستادم تا سرنوشت آن مرد و پسرش معلوم شود.

دو هفته ای از اعلام شکایت گذشت اما هیچ سرنخی به دست نیامده بود تا این که از طریق برخی بررسی ها متوجه شدیم مرد گمشده با پسر جوانی به نام مهران در ارتباط است. جوان 34 ساله که چهره موجهی داشت را احضار کردم.

چند سوال از او پرسیدم. او خیلی خونسرد درباره آشنایی اش با مرد گمشده و پسرش گفت: من کار معاملات ملکی انجام می دهم و با مرد گمشده چندسالی است دوست هستم. به همین خاطر چند روز قبل با مرد گمشده و طاها برای تفریح به جزیره قشم رفتیم. بعد هم مرد گمشده با دادن وکالت اموالش به من، قاچاقی از مرز خارج شد. چون هیچ مدرکی علیه او نبود مهران را آزاد کردیم. اما چند روز بعد مخابرات اعلام کرد تلفن همراه مرد گمشده در زمان ادعایی مهران در تهران فعال بوده و فیلمی از خروج پسر این مرد با مهران از خانه به دست آمد. یک حسی به من می گفت مهران از سرنوشت پیرمرد و پسر نوجوانش خبر دارد، به همین خاطر او را بازداشت کردم.

بازجویی ها از او آغاز شد اما پسر خونسرد مدعی بود خبری از سرنوشت آنها ندارد. روزها سپری شد و اسفندماه از راه رسید. بیش از یک ماه بود که مهران بازداشت بود. دادگاه قرار بازداشت موقت را رد کرد. مجبور شدم او را با قرار وثیقه 30 میلیارد ریالی در بازداشت نگه دارم که بازهم دادگاه قرارش را نپذیرفت. مطمئن بودم اگر او آزاد شود راز گم شدن مرد میلیاردر و پسرش برای همیشه مخفی می ماند، از آن طرف دلم گواهی می داد مهران باید اطلاعی از سرنوشت آن دو داشته باشد.

روزها می گذشت و هیچ خبری از مرد گمشده و پسرش نبود. این پرونده ذهنم را درگیر کرده بود و حتی در سفر نوروزی به دنبال راه حل معمای این پرونده بودم. شب ها قبل از خواب پرونده را مرور می کردم تا شاید به نتیجه ای برسم. مهران را هربار برای بازجویی می خواستم با جوانی خونسرد روبه رو بودم که با لفاظی سعی داشت بگوید بی گناه است.

تحقیقاتم را ادامه دادم تا این که متوجه شدم خانه، خودروی چند صد میلیونی و موتورسیکلت هزار سی سی پیرمرد گمشده به نام مهران شده است. مطمئن بودم ارتباطی بین انتقال اموال و گم شدن آن دو است و دیگر مطمئن شدم پدر و پسر باید به قتل رسیده باشند.

اما تنها سرنخ من از این پرونده یک جوان خونسرد و زرنگ بود که هر موقع عرصه را بر خودش تنگ می دید با یک حاشیه سعی در فرار از حقیقت داشت. اردیبهشت ماه رسید و من در کنار دیگر پرونده هایم به این پرونده ام فکر می کردم.

هر روز می گفتند مهران با ایجاد سر و صدا در بازداشتگاه خود را بی گناه معرفی می کند و جو را به هم میریزد. هربار هم که برای بازجویی می آمد همان حرف های قدیم را تکرار می کرد. حرف های تکراری او دردی را دوا نمی کرد. می دانستم این پرونده به نتیجه می رسد.

اوایل خردادماه بود که او را برای بازجویی همراه وکیلش آوردند او با سر و صدا مدعی شد مریض است و اگر در بازداشتگاه بمیرد خونش گردن ماست. این قدر ماهرانه بازی می کرد که هرکه صدای او را می شنید فکر می کرد ما یک بیمار در کما را بازداشت کرده ایم. با جوسازی های او خواهرش هم در راهروی دادسرا سر و صدا به راه انداخت که برادرم را دارند می کشند.

آنها را آرام کردم و دستور دادم بعد از بازجویی، توسط یک پزشک متخصص خارج از اداره آگاهی معاینه شود. عصر بود که هنوز درگیر پرونده بودم که از اداره آگاهی تماس گرفتند و گفتند پزشک اعلام کرده مهران سالم است و کوچک ترین مشکلی ندارد.

فردای آن روز وکیل به شعبه آمد و مدعی شد موکلش بی گناه است. همسر مهران هم همچنان مدعی بود که او بی گناه است. هرکسی پرونده را از بیرون می دید و چهار ماه مقاومت پسر جوان را دیده بود رای به برائت او می داد اما من همچنان می گفتم مهران از سرنوشت آنها خبر دارد. شب و روز ذهنم درگیر این پرونده بود.

یکی از شب های پایانی بهار مشغول تدارک شام برای مهمان خود در خانه بودم که تلفنم زنگ خورد. افسر اداره آگاهی آن سوی خط بود. بعد از کلی عذرخواهی برای تماس در آن وقت شب، گفت: آقای بازپرس، تلاش های چهار ماهه تان نتیجه داد، بالاخره متهم به قتل پدر و پسر اعتراف کرد، اما مدعی شده قتل با دستور و همدستی او و توسط پسرخاله اش رخ داده است.

آن شب به خاطر کشف شدن راز این پرونده راحت خوابم برد. کمتر شبی بود که قبل از خواب به این پرونده فکر نکنم.

صبح وقتی به دادسرا آمدم دو متهم را به شعبه آوردند. مهران که همیشه مانند یک متهم بی گناه رفتار می کرد مجبور شد بالاخره بعد از نزدیک به 120 روز مقاومت حقیقت را بگوید. او مدعی بود: می دانستم پیرمرد با پسرش زندگی می کند، قصد داشتم تمام پول هایش را به دست بیاورم.

یک روز موضوع قتل و سرقت را به پسرخاله معتادم گفتم، او هم حاضر شد با گرفتن 200 میلیون تومان کمکم کند. یک روز مرد گمشده را به بهانه خرید املاکش به دماوند بردم و در طول مسیر پسرخاله ام با بند کفش او را خفه کرد. بعد جنازه اش را در دماوند آتش زدیم و دفن اش کردیم.

بعد هم سراغ پسر نوجوان رفته و او را هم به قتل رسانده و در پردیس خاک کردیم. بعد هم با همدستی یک جاعل یک میلیارد و 600 میلیون اموال مرد گمشده را به نام خودمان کردیم و فروختیم. خیلی برای سرنوشت مرد گمشده و پسرش ناراحت بودم اما از این که خون پدر و پسر پایمال نشد و با تلاش ستودنی افسر پرونده قاتلان پیرمرد و پسرش پیدا شدند بسیار خوشحال شدم. این پرونده از زمان تشکیل تا زمان کشف با تک تک لحظات زندگی ام عجین شده بود. نکته جالب دیگر این پرونده این بود که همسر و وکیل مهران که مدعی بی گناهی او بودند دیگر برای پیگیری پرونده نیامدند.

انتهای پیام/