آدم باید ملاک اولیه‌اش را این بگذارد که افرادی که در جمهوری اسلامی کار می‌کنند، حتما قصد خیر دارند و نسبت به سابقه بنده و هرکسی نگرانی دارد. شرایط پیش از انقلاب طوری بود که مجبور شدیم کشور را ترک کرده و به آمریکا برویم.

پس از انقلاب، گروهی از دوستان به ایران بازگشتند و از حضرت امام(ره) در این مورد سوال کردند، نظر ایشان این بود که دانشجویان درس خود را ادامه دهند.

بنده قبل از انقلاب در رشته‌ای فنی تحصیل می‌کردم، اما پس از انقلاب رشته‌ام را تغییر دادم، به هوای اینکه بتوانم به کشور خدمت کنم. روزی که مدرک دکترای خود را گرفتم، هرچه به من اصرار کردند که بمان، قبول نکردم، نهایتا فقط یک ماه به درخواست و اصرار آقای دکتر ولایتی برای مذاکرات 598 ماندم و بعد برگشتم.

در مدتی که تحصیل می‌کردم، تلاشم را کردم که هرجا که امکانی باشد خدمت بکنم، حضور در سرکنسولگری جمهوری اسلامی در سان‌فرانسیسکو یا رفتن به نمایندگی از این جمله بود. این مسائل باعث شد که دکترای خودم را 2 تا 3 سال دیرتر از حالت معمول تمام کنم. من احساس می‌کردم که در بحبوحه جنگ، به فردی که مقداری ادبیات حقوق بین‌الملل بداند، مبانی انقلاب را پذیرفته باشد و احساس می‌کند که به فرموده رهبری فرزند انقلاب است، نیاز است. در واقع، فرصت‌های تحصیلی را به همین دلیل از دست دادم و مجبور شدم که با چارچوب‌های دیگری درسم را تمام کنم، مدتی هم که در انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا و کانادا بودم، مسئولیت‌های مختلفی را عهده‌دار بودم که این مسئولیت‌ها از پیش از انقلاب شروع و تا بعد از انقلاب ادامه داشت.

بنده دبیر تبلیغات، دبیر تشکیلات و به مدت دو سال مسئول شورای انجمن اسلامی در سطح کل آمریکا بودم. ما تلاش کردیم که از انقلاب فاصله نداشته باشیم، اما اکنون به عنوان فردی که مانده و شهدا رفته‌اند، احساس می‌کنیم که به آنها وامداریم. من احساس می‌کنم که تنفس ما در فضای آزاد امروز ناشی از آثار و دستاوردهای شهداست، اینکه تمامیت ارضی‌مان حفظ شده و در مقابل تمام دنیا سربلندیم و عزت‌مان حفظ شده را مرهون آنهاییم؛ طبیعی است که همه ما چنین احساسی برای خود داریم.

*آیا این دوره را یک خلاء می‌دانید، یعنی اگر به آن روزها بازگردید، بازهم همان فعالیت‌ها را خواهید داشت؟

بنده در ایام دفاع مقدس یا در انجمن مسئولیت داشتم یا در نمایندگی. در واقع احساس می‌کنم که در هر لحظه تقریبا همراه رزمندگان بودم، اگر رزمنده‌ها شیمیایی می‌شدند، ما نامه‌هایشان را تهیه می‌کردیم.

*فعالیت‌های شما در ایام دفاع مقدس در خارج از کشور چه بود؟

پیش از فتح خرمشهر دبیر تبلیغات انجمن اسلامی بودم، پس از فتح خرمشهر، برای اخذ دکترا به نیویورک رفتم و در نمایندگی ایران در سازمان ملل به عنوان کارمند محلی استخدام شدم. کارمند محلی یعنی فردی که باید تقریبا بدون حقوق کار کند، در واقع حقوقم یک سوم حقوق یک شاغل عادی در سطح پایین بود؛ خیلی کم بود و نمی‌توانستم اجاره خانه‌ام را بدهم. در تمام این دوران از پولی که از سمت خانواده می‌آمد، زندگی ما می‌چرخید و چه‌بسا فعالیت‌هایی که در کنارش همسرم انجام می‌داد تا حداقل زندگی را داشته باشیم. به هرحال، اگر ما در دانشگاه فقط می‌ماندیم، خیلی وضع مالی‌مان بهتر بود تا اینکه در کنار کار دانشگاه بخواهیم این فعالیت‌ها را داشته باشیم.

زمانی که به نمایندگی نیویورک رفتم، شاید تنها کسی که هم حقوق بین‌الملل می‌دانست، هم نماز می‌خواند و هم انگلیسی می‌دانست، من بودم. البته به غیر از دکتر رجایی خراسانی، لذا از فتح خرمشهر تا زمان قطعنامه 598 که مشاور دکتر ولایتی شدم و در طول مذاکرات کنار ایشان بودم، در هر نامه‌ای که نوشته شد، نقش داشتم. در واقع، در هر نامه‌ای که نوشته می‌شد، هر سخنرانی که انجام می‌شد، هر متنی که به شورای امنیت و مجمع عمومی ارائه می‌شد، بنده نقش کوچکی داشتم. البته آن زمان رئیس ما، مرحوم آقای دکتر رجایی خراسانی بودند، که سال گذشته به رحمت خدا رفتند، ولی بعد از ایشان تنها کسی که در نمایندگی این کارها را انجام می‌داد، بنده بودم.

*انگیزه افرادی که چنین حرف‌هایی در مورد گذشته شما می‌زنند چیست؟

* برخی از همین افراد جریان "دلواپس" تصویری از شما هفته گذشته منتشر کردند که با فتوشاپ جعلی شده بود، سعی بر این بود شما را نسبت به دفاع مقدس بی‌اعتنا جلوه دهند. نظرتان در این باره چیست؟

آن عکس که باعث تاسف بود، من هیچ‌جا تکذیب نکردم که در دوران دفاع مقدس در آمریکا بسر می‌بردم یا درس می‌خواندم، در واقع من تمام آن دوران را یا درس می‌خواندم یا داخل نمایندگی یا بیرون از آن فعالیت داشتم. از روز اول که نمایندگی و کنسولگری سان‌فرانسیسکو قابل بهره‌برداری شد، ما به آنجا رفتیم. بعد از آنکه دیپلمات‌های رسمی ما را از آنجا اخراج کردند، من در حد کار فلگی فعالیت کردم و اثاث کنسولگری را جمع کردم و درب کنسولگری را بستم؛ یعنی این مسائل مربوط به کنسولگری  را هم ما انجام دادیم، در حقیقت، هرکاری که برای کشور از دستمان برمی‌آمد را انجام می‌دادیم، بعد هم که درسم در سان‌فرانسیسکو به اتمام رسید، برای اخذ دکترا به دانشگاه کلمبیا که یکی از بهترین دانشگاه‌های آمریکا است، به نیویورک آمدم و وارد نمایندگی شدم، اما آنقدر کار نمایندگی سنگین بود که مجبور شدم درسم را در دانشگاه کلمبیا رها کنم، در آن زمان احساس کردم که اگر نمی‌توانم درس بخوانم، بنابراین نمی‌توانم آمریکا بمانم و باید حتما به کشورم بازگردم، از طرف دیگر به من اصرار می‌کردند که تا دکترای خود را نگرفتی بازنگرد، لذا نیویورک را هم رها کردم و به "دنور" رفتم تا بتوانم دکترایم را بگیرم که الحمدلله این کار را هم کردم.

نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم، آن است که من هیچ وقت حضورم در آمریکا را تکذیب نکردم. در عکس جعل شده، سری که از من برداشتند و بریدند متعلق به زمانی است که من سی و دو سه سالم بود. مشخص است که این عکس را از کجا آوردند؛ این عکس مشترکی است از من، مرحوم آقای برقانی، پروفسور فضل‌الله و صادق خرازی که در سایت آقاصادق منتشر شده است. خب، سر یک مرد سی و دو سه ساله را برداشته‌اند و در کنار یکسری جوان 18_17 ساله گذاشته‌آند، خب خودشان نگاه می‌کردند، شاید اگر بهتر جستجو می‌کردند، در کتاب "آقای سفیر" عکس‌های من را پیدا می‌کردند که در آن سن و سالم مشخص است. این عکس‌ها متعلق به سخنرانی‌هایم در جلسه انجمن اسلامی، یا سخنگویی تظاهرات است، خب آن عکس‌ها موجود است، حداقل سر آن عکس‌ها را بر می‌داشتد و روی آن بدن می‌گذاشتند که با آن زمان و سن عکس فتوشاپ شده سازگاری داشته باشد یا از خود من می‌پرسیدند. خب این اتفاق عجیبی نبود، من آن موقع دانشجو بودم، حالا ممکن است آدم مهمی نبودم که کسی از ممن در زمان حضور در کلاس عکس بیندازد، ولی عکس سخنرانی من هست، سر آن را می‌بریدند و روی بدن آن آقا می‌گذاشتند، شاید یک خورده طبیعی‌تر جلوه می‌کرد.

* اولین واکنش شما نسبت به این تصویر جعلی چه بود؟

چه نیازی هست، خب می‌آمدند از خودم می‌پرسیدند، چرا چنین کردند... واقعا تعجب کردم.

*در مراسم تشییع شهدا، بنرهایی علیه مذاکرات هسته‌ای و شما پخش شد، اولا نظرتان در مورد این اتفاق چیست؟ دوما اینکه به نظر شما این اقدام خودجوش بوده یا هدایت شده؟

بعید است که مردم عادی چنین بودجه‌ای داشته باشند که بتوانند اینقدر هزینه کنند، اولین بار هم نیست، من در تظاهرات 22 بهمن هم دیدم که پوسترهای رنگی، که خیلی هزینه تولیدش بالاست، از عکس بنده و آقای کری پخش می‌شد. خب معلوم است که اینها یک جایی دارد هزینه می‌شود.

من بیشتر امیدوارم کسانی که ممکن است برای ادامه شرایطی خاص، منافع اقتصادی داشته باشند، از جیب‌شان این خرج را بکنند. خیلی باعث تاسف خواهد بود که چنین پوسترهایی از بودجه بیت‌المال تولید و پخش شود، اما حتما کسانی که این کارها را می‌کنند یک توجیه شرعی و قانونی برای خود و وجدان‌شان دارند، بازهم گفتم من وارد نیت‌خوانی مردم نمی‌شوم، اما احساس می‌کنم بین خودم و خدا که این کارهایی که دوستان دارند می‌کنند توشه آخرت من است و ورز و وبال آخرت آنها، ولی بازهم این مورد را هم به خدا واگذار می‌کنم، چون تنها کسی که در آن دنیا می‌تواند حساب بکند، خود خداست، همه ما در آن زمان محتاجیم، الان هم ماه مبارک رمضان است در مناجات حضرت امیر (ع) می‌خوانیم:
"اللهم انی اسئلک الامان یوم لاینفع مال و لابنون الا من اتی الله بقلب سلیم" البته این، آیه‌ای از قرآن است، اما در مناجات حضرت امیر هم هست.

بالاخره باید ببینیم این پوسترهایی که تولید شده که اگر از بیت‌المال باشد، حرام است و اگر از پول شخصی باشد اسراف بوده، آیا اینها به آن قلب سلیم که قرار است با آن پیش خدا برویم، کمکی می‌کند؟