جواب. كسى كه روزه قضا دارد، از او روزه مستحبى صحيح نيست؛ پس اگر قبل از زوال متوجه شد، مى‌تواند نيّت روزه واجب كند. بله، اگر در آخر شعبان به نيت استحباب روزه گرفته، چنانچه در بين روز فهميد كه رمضان است، بايد به رمضان عدول كند و تجديد نيّت براى آن مى‌كند؛ هر چند بعد از زوال باشد، بنابر احوط.

جواب. بله، صحيح است.

 

جواب. بله، مى‌شود.

 

جواب. اگر باطل‌كننده‌اى روزه به‌جا نياورده و يا با جنابت وارد صبح نشده باشد، مى‌تواند تا قبل از ظهر نيّت روزه استيجارى نمايد.

جواب. مانعى ندارد.

 

جواب. اگر قبل از فجر محتلم شده است، نمى‌تواند و اگر بعد از فجر محتلم شده است، مى‌تواند.

 

جواب. اگر وقت يكى تنگ است، اوّل آن را به‌جا آورد و اگر وقت هر دو وسيع است، مخيّر است كه هر يک را خواست انجام دهد.

 

جواب. صحيح نيست.

 

جواب. در قبل از ظهر اشكال ندارد.

 

جواب. علم و جهل در اين مسئله فرقى ندارد.

 

جواب. در غير بقاى بر جنابت، فرقى در عدم ابطال نيست و در آن مورد به مسئله ١٣١٧ رساله رجوع شود.

 

جواب. اگر روزه واجب معين باشد، روزه‌اش باطل است و عدم وجوب كفّاره، محل تأمّل است. (مسئله ١٢٧٠ رساله).

 

جواب. روزى را كه انسان شک دارد آخر شعبان است يا اول رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلكه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنانچه بعداً معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى كه قصد كند آنچه را كه فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز كافى است و چنانچه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد كه رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان كند.

 

جواب. بله، مى‌تواند نيّت روزه قضا كند و ثواب روزه مستحبى را هم مى‌برد.

 

شخصى در روزه ماه رمضان تا طلوع آفتاب خوابيده و نيّت روزه آن روز را نكرده، آيا مى‌تواند از آن هنگام نيّت روزه كند؟

جواب. اگر از شب قبل از خوابيدن نيّت داشته، همان كافى است.

 

جواب. روزه‌اش صحيح است و فرقى بين اقسام آن نيست.

 

جواب. اگر قصد قربت متمشّى شد ـ مثل اينكه جاهل به مسئله بوده ـ اشكال ندارد و در صورت بطلان، نمى‌تواند افطار كند.

 

جواب. اشكالى ندارد.