به گزارش حوزه سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران، "حمید ابوطالبی" معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور با اشاره به امضای مصوبه کنگره آمریکا توسط اوباما درباره نظارت این نهاد بر توافق هسته‌ای با ایران نوشت: اکنون که اوباما پس از مدت‌ها جدال و بحث، مصوبه کنگره را امضا کرد، رئالیسم سیاسی و حقوقی در آمریکا گام بزرگی در راه یکپارچگی برای تفاهم با ایران برداشت.
 
وی در ادامه آورده است: معنای این امر آن است که الف) تفاهم هسته‌ای با ایران در مسیر تعهد کامل آمریکا قرار گرفته است، ب) تعامل با ایران با تصویب هر دو حزب در آن کشور رخ خواهد داد، ج) قدرت منطقه‌ای ایران مورد اقبال ملی در آمریکا و تمایل جهانی برای حل معضلات واقع شده است. 

معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور یادآور شده است که مکتب رئالیسم حقوقی و سیاسی مکتب غالب و قالب اندیشه حقوقی - پارلمانی و حوزه تصمیم سیاسی آمریکا است و بدیهی است که کلیت ساختار سیاسی هم از آن تبعیت کند. آمریکا آمادگی پذیرش ایران به عنوان قدرتی بزرگ که اعتبار امضای یک معاهده بین‌المللی در این سطح را داشته باشد، نداشت و اگر چه اعتراف به این واقعیت برای آن‌ها سنگین بود، اما اکنون امضای این قانون وضع را تغییر داده، زیرا مهم این است که اکنون، هم کنگره و هم دولت آمریکا، باید توافق با این قدرت عظیم را امضا کنند، این روی دیگر سکه در این نزاع دیپلماتیک است. 

ابوطالبی خاطرنشان کرده است: به همین جهت، اکنون، ایران قلب سیاست در آمریکاست، چه داخلی و چه خارجی. کنگره و اوباما ناخواسته هم هدف شده و تمامی تلاش‌ها در این حوزه سامان می‌یابد؛ از مصوبات کنگره تا نشست عربی در کمپ دیوید، برای تقویت تفاهمات و هم رأی سازی همپیمانان و به زودی رقابت‌های داخلی برای انتخابات در آمریکا. این مدل،‌‌ همان روشی است که آمریکا قبل از امضا سایر معاهدات مهم بین‌المللی انجام می‌داد تا اروپا و همپیمانانش را قانع کند که معاهده به نفع همه است. لذا این تفاهم، اکنون میراث اوباما می‌شود و او نام خود را بر آن می‌نهد. 

وی در ادامه و در صفحه توئیتر شخصی خود افزوده است: وقتی تفاهم ۱+۵ با ایران به کنگره برود، به این معناست که تاییدی ملی و بین‌المللی همانند سایر معاهدات معتبر در انتظار این تفاهم است، ولو با نام دیگر. البته افکار عمومی جهانی و ملی آمریکا اجازه نخواهد داد کنگره سخنی غیر از تصویب بگوید، چرا که انزوای بین‌المللی آمریکا و معضلات داخلی در بر خواهد داشت.

این تفاهم البته بحثی اساسی را نیز در آمریکا دامن خواهد زد؛ اینکه مسیر تصویب ملی تفاهمات (دولت وکنگره) مهم است یا نامی که بر آن‌ها نهاده می‌شود. 

انتهای پیام/