یکی از بارزترین این رشته ورزشی آفرود است که بدون حضور این اتومبیل های شاسی بلند مسابقات دو دیفرانسیل امکان پذیر نیست.
کسانی که به خودروهای کوچک، تیز و فرز علاقه دارند به سمت مسابقات کارتینگ زیر شاخه‌های فرمولا می‌روند.
کسانی هم که طرفدار خودروهای سنگین و بزرگ هستند، مسابقات دو دیفرانسیل آفرود و رالی را جستجو می‌کنند.
"گریس" ، "دریفت" ، "رالی" ، "درگ" از اصلی ترین زیر شاخه‌های مسابقات اتومبیل رانی به حساب می آید و بیشتر آن‌ها کلاس متنوعی برای خودروهای مختلف دارند.
هرچند حضور اتومبیل‌های شاسی بلند در رشته‌هایی مانند دریفت کم رنگ است اما در عوض وجود آن‌ها در سری مسابقات خاصی مانند رالی و آفرود اهمیت بسیاری دارد.
رقابت‌های درون پیست‌های آسفالته بیشتر با خودروهای اصلاح و تقویت شده شهری پیگیری می شود اما در عوض وقتی کار به بیرون از پیست، خصوصا مسیرهای برون شهری کشیده می‌شود نوبت به برتری شاسی بلند‌ها می‌رسد.
دلیل این موضوع هم این است که کاربرد اصلی این خودروها در مسیرهای خارج جاده‌ای است و فاصله محوری زیاد آن‌ها از سطح زمین و همچنین دو دیفرانسیل بودن آن‌ها باعث می‌شود در مناطق که عبور به سختی انجام می‌شود برتری بیشتری نسبت به خودروهای سبک داشته باشند.
در رالی وضعیت کمی متفاوت می‌شود، در این رشته بر خلاف بسیاری از مسابقات که شرکت کننده ها همزمان مسابقه را آغاز می‌کنند، رانندگان یکی یکی و با فاصله‌های زمانی مشخص و کوتاهی وارد مسیرهای غیر آسفالته و محرمانه می‌شوند.
کلاس‌های بندی‌های رالی داکار به دو بخش اصلی شامل موتور سیکلت و خودروها تقسیم می‌شود و هر کدام از این ها نیز چند زیر شاخه و کلاس دارند.
بخش موتور سیکلت‌ها شامل موتورهای مسابقه‌ای اصلاح شده و اتومبیل‌های سبک و شاسی بلند‌ها و همچنین کامیون‌ها تقسیم می‌شوند.
قانون اول، برای حضور در رالی داکار این است که اتومبیل باید وزنی کمتر از 3500کیلوگرم داشته باشد.
در کلاس شاسی بلندهای تقویتی سوخت خودروها تنها می‌تواند بنزین یا دیزل باشد و نوع دیفرانسیل آن‌ها (2 محوره یا تک محوره) با توجه به نوع سوخت مصرفی از یکدیگر تفکیک می‌شوند.
انتهای پیام/
به گزارش 
