در 28 فوریه 1813م پیمان اتحاد سیاسی، نظامی میان دو كشور مقتدر اروپا در قرن نوزدهم یعنی امپراتوری روسیه و پادشاهی پروس به امضا رسید. هدف اصلی فرمانروایان این دو كشور از این اتحاد، مقابله با قدرتطلبیهای ناپلئون بُناپارت، امپراتور فرانسه بود كه سپاهیان روس و پروس را شكست داده بود. با الحاق كشورهای انگلیس، اتریش و سوئد به این پیمان، اتحادیه هفتم دول اروپایی علیه ناپلئون بُناپارت ایجاد شد كه سرانجام وی را شكست داد.
آغاز قیام مردم سوئد علیه استعمار دانمارك (1522م)
در 28 فوریه 1552م قیام مردم سوئد علیه سلطه و نفوذ پادشاه دانمارك كه سوئد و نروژ را تحت سلطه خویش قرار داده بود، به وقوع پیوست. رهبری این قیام را یكی از شاهزادگان سوئد به نام گوستاو وازا به عهده داشت. او به كمك دهقانان و مردم پروتستانْ مذهب سوئد برای استقلال این كشور به پا خاست. در نتیجه این قیام مردمی، پادشاه دانمارك خلع شد و گوستاو وازا به سلطنت رسید و سلسله وازا را در سوئد پایهگذاری كرد. این سلسله پس از نزدیك به سه قرن حاكمیت بر سوئد در سال 1818م توسط مارشال برنادوت یكی از فرماندهان ارتش فرانسه كه عملاً از 6 سال قبل از آن، قدرت را در دست داشت، منقرض شد.
روز استقلال كشور "مصر" از تحتالحمایگی استعمار انگلستان (1922م)
كشور كهن مصر، از حدود هشت هزار سال قبل، مسكونی و از 6500 سال پیش، دارای حكومت مركزی بوده است. بیست سال پس از ظهور اسلام، این كشور توسط مسلمانان فتح شد. در سال 969م فاطمیان، مصر را تصرف كردند و به تدریج این كشور، مركز خلفای فاطمی شد. سلسله فاطمیان در سال 1172م به دست ایوبیان سرنگون شد. در اوایل قرن شانزدهم، عثمانیها بر مصر مسلط شدند. در سال 1805م پس از آن كه قوای مشترك عثمانی و انگلیس، مصر را از اشغالِ چند ماهه ناپلئون خارج ساختند، حكمرانی این كشور به محمدعلی پاشا سپرده شد كه وی و جانشینانش تحت عنوان خدیوْ، حكومت مستقل مصر را در اختیار داشتند. بیكفایتی خدیوهای مصر در اواخر قرن نوزدهم باعث نفوذ روز افزون انگلیس در مصر شد تا این كه دولت انگلیس در پی شورش مردم، در بندر اسكندریه مصر، نیرو پیاده كرد. در اوایل جنگ جهانی اول، انگلیس، مصر را تحت الحمایه خود اعلام كرد. ادامه مبارزه مردم مصر به ویژه پس از جنگ، باعث شد تا انگلیس در 28 فوریه سال 1922، استقلال مصر را به رسمیت بشناسد. مصر كشوری است در شمال شرقی افریقا و ساحل جنوب شرقی دریای مدیترانه، با مساحت 997/739 كیلومتر مربع و بیش از 68 میلیون نفر جمعیت كه اكثریت قریب به اتفاق آنها ملیت عربی داشته و به زبان عربی صحبت میكنند. دین رسمی مردم این كشور اسلام و پایتخت آن شهر قاهره است. از شهرهای مهم مصر، اسكندریه، پرت سعید، منصوره و جیزه قابل ذكرند. پیشبینی میشود جمعیت مصر تا سال 2025م بیش از 95 میلیون نفر گردد. واحد پول مصر، لیره است. مصر كه مهد یكی از قدیمیترین تمدنهای جهان است. پس از استقلال از انگلستان، در سال 1953م نوع حكومت خود را جمهوری با یك مجلس قانونگزاری اعلام نمود. این كشور دارای دو روز ملی است یكی 23 ژوئیه سالروز انقلاب (كودتا) 1952م و دیگری 6 اكتبر، سالروز آغاز جنگ چهارم اعراب و اسرائیل در سال 1973م میباشد.
ترور "اولاف پالْمِه" نخست وزیر پیشین سوئد (1986م)
اولاف یوكاچیم پالْمَه نخست وزیر پیشین سوئد در سال 1927م متولد شد و تحصیلات خود را در رشته حقوق و علوم سیاسی به پایان رساند. پالمه گرچه در یك خانواده سرمایهدار به دنیا آمده بود ولی پیرو سوسیالیسم و مخالف نظام سرمایهداری بود. وی از سال 1953م مشاور نخست وزیر سوئد بود و ده سال در این سمت فعالیت كرد. پالمه از سال 1969 تا 1976م و بار دیگر از 1982م نخستوزیر سوئد شد. پالمه یكی از چهرههای برجسته میانهرو و مخالف سیاستهای خارجی امریكا در سراسر خاك اروپا به شمار میرفت. وی از دهه 1960م به عنوان یكی از سیاستمداران عمده مخالف امریكا، به ویژه در رابطه با جنگ ویتنام، شهرت بسزایى داشت. اولاف پالمه در سال 1968م زمانی كه وزیر آموزش و پرورش سوئد بود در كنار دیپلماتهای ویتنام شمالی در راهپیمایى علیه سیاستهای امریكا شركت كرد. وی همچنین به عنوان میانجی سازمان ملل در حل مشكلات بین‌المللی مانند بحران خاورمیانه و جنگ تحمیلی عراق علیه ایران فعالیت چشمگیری داشت. پالمه سرانجام در بیست و هشتم فوریه 1986م در 59 سالگی، به هنگام خروج از سینما، در یكی از خیابانهای استكهلم مورد سوء قصد قرار گرفت و به قتل رسید. پلیس سوئد درپایان جستجو برای یافتن قاتل یا قاتلین پالمه اعلام كرد كه وی توسط عوامل سازمان جاسوسی بزرگ یك كشور نیرومند غربی كه دارای موقعیتی ممتاز در پیمان آتلانتیك شمالی، ناتو است، ترور شده و افشای نام آن كشور به مصلحت سیاست خارجی سوئد نیست. با این همه، جراید رسمی و نیمه رسمی سوئد، علناً سازمان جاسوسی امریكا، سیا را، مسئول قتل پالمه دانستند.
پایان جنگ امریكا و متحدان غربی علیه عراق (1991م)
بحران خلیج فارس، پس از حمله ناگهانی ارتش عراق به كویت و اشغال این كشور در دوم اوت 1990م آغاز شده بود. به دنبال پافشاری بغداد بر ادامه اشغال كویت و اصرار واشینگتن بر حل نظامی بحران، هواپیماهای امریكایی، انگلیسی و فرانسوی، از 17 ژانویه سال 1991م حمله به عراق را آغاز كردند و در 24 فوریه، حمله زمینی متحدین علیه ارتش عراق در خاك كویت شروع شد. سرانجام پس از 4 روز از این حمله و عقبنشینی نیروهای عراق، آتش بس، توسط جورج بوش، رئیس جمهور وقتاعلام شد. این جنگ كه بزرگترین عملیات نظامی پس از جنگ جهانی دوم به شمار میرفت، پس از بیرون رانده شدن نیروهای عراق از كویت و تسلیم عراق در برابر شرایط امریكا و متحدین، در روز 28 فوریه 1991م پایان یافت و صدام حسین، دیكتاتور سفاك عراق، در روز اول مارس آن سال، به تمامی شرایط متحدین تن درداد. پس از آن، مذاكراتی میان كشورهای متحد و عراق انجام شد و عراق قطعنامه شورای امنیت را پذیرفت. نیروهای متحد نیز پس از آتش بس، به تدریج خاك عراق را ترك كردند، اما تعداد قابل توجهی از آنان كه عمدتاً امریكایی بودند، در پایگاههایی واقع در عربستان سعودی، كویت، بحرین و در آبهای خلیج فارس مستقر شدند. از این پس، تحریمهای گستردهای توسط شورای امنیت و تحت نفوذ امریكا بر عراق اعمال شد كه باعث خسارات بسیاری بر مردم ستمدیده عراق گشت.
