به گزارش خبرنگار اورژانسITباشگاه خبرنگاران،DNS یک سیستم سلسه مراتبی نام‌گذاری برای کامپیوترها،سرویس‌ها و یا هر منبع دیگری که به شبکه اینترنت و یا یک شبکه خصوصی(LAN) متصل بوده می‌باشد.
 
وقتی می‌خواهید وارد وبگاهی شوید،باید نشانی کارساز وب را بدانید.نشانی کارساز وب با نشانی آی‌پی مشخص می‌شود.اما به خاطر سپردن نشانی آی‌پی،دشوار است. می‌توان به جای نشانی آی‌پی، از نام‌های دامنه استفاده کرد.

برای هر نشانی آی‌پی یک نام دامنه در نظر گرفته شده‌است.مثلاً نشانی آی‌پی وبگاه گوگل ۱۷۳.۱۹۴.۳۳.۱۰۴ است. برای دسترسی به گوگل، می‌توانید از این نشانی آی‌پی یا نام دامنه آن یعنی www.google.com استفاده کنید.
 
در ساناد،کل نشانی‌های اینترنت درون بانک‌های اطلاعاتی توزیع شده‌ای هستند که هیچ تمرکزی روی نقطه‌ای خاص از شبکه ندارند.روش ترجمهٔ نام بدین صورت است که وقتی یک برنامهٔ کاربردی مجبور است برای برقراری یک ارتباط، معادل نشانی آی‌پی از یک ماشین با نامی مثل cs.ucsb.edu را بدست بیاورد،قبل از هر کاری یک تابع کتابخانه‌ایLibrary Function) ) را صدا می‌زند، به این تابع کتابخانه‌ای تابع تحلیلگرName Resolver).) گفته می‌شود.
 
تابع تحلیلگر،نام یک نشانی نمادین را که بایستی ترجمه شود، بعنوان پارامتر ورودی پذیرفته و سپس یک بستهٔ درخواست DNS  که به صورت پیش فرض مشخص می‌باشد ارسال می‌کند.همهٔ ماشین‌های میزبان، حداقل باید یک نشانی آی‌پی از یک سرویس دهندهٔ ساناد را در اختیار داشته باشند.این «سرویس دهندهٔ محلی» پس از جستجو نشانی آی‌پی معادل با یک نام نمادین را بر می‌گرداند.

تابع تحلیلگر نام نیز آن نشانی آی‌پی را به برنامهٔ کاربردی تحویل می‌دهد با پیدا شدن نشانی آی‌پی، برنامهٔ کاربردی می‌تواند عملیات مورد نظرش را ادامه دهد.
 
برای تحلیل یک نام حوزه، سطوح از سمت راست به چپ تفکیک می‌شوند و در یک روند سلسله مراتبی، سرویس دهندهٔ متناظر با آن سطح پیدا می‌شود.
 
نام‌های حوزه به هفت منطقهٔ عمومی و حدود صد و اندی منطقهٔ کشوری تقسیم بندی شده‌است.حوزه بدین معناست که شما با یک نگاه ساده به انتهای نشانی نمادین می‌توانید ماهیت آن نام و سرویس دهندهٔ متناظر با آن را حدس بزنید.یعنی اگر انتهای نام‌های حوزه متفاوت باشد منطقهٔ جستجو برای یافتن نشانی آی‌پی معادل نیز متفاوت خواهد بود.
 
هفت حوزه عمومی که همه آنها سه حرفی هستند عبارتند از :
 
com. صاحب این نام جزو موسسات اقتصادی و تجاری به شمار می‌آید.
edu. صاحب این نام جزو موسسات علمی یا دانشگاهی به شمار می‌آید.
gov. این مجموعه از نام‌ها برای آژانس‌های دولتی آمریکا اختصاص داده شده‌است.
int. صاحب این نام یکی از سازمان‌های بین‌المللی (مثل یونسکو، فائو، ...) است.
mil. صاحب این نام یکی از سازمان‌های نظامی دنیا به شمار می‌آید.
net. صاحب این نام جزو یکی از «ارائه دهندگان خدمات شبکه» به شمار می‌رود.
org. صاحب این نام جزو یکی از سازمان‌های غیر انتفاعی محسوب می‌شوند.
 
نام‌های حوزهٔ بسیار زیادی در اینترنت تعریف شده‌اند که هیچیک از حوزه‌های سه حرفی هفتگانه را در انتهای آنها نمی‌بینید. معمولاً در انتهای این نشانی‌ها یک رشتهٔ دو حرفی مخفف نام کشوری است که آن نشانی و ماشین صاحب آن، در آن کشور واقع است.

ساختار سلسله مراتبی DNS
 
هر حوزه می‌تواند به زیر حوزه‌های کوچکتری تقسیم شود، که به آن دامنه سطح دوم نیز گفته می شود.
 
به عنوان مثال، نام های مربوط به حوزه ایران، که با مخفف .ir مشخص می شود، به ۷ زیرحوزه، به شرح زیر تقسیم می شود :
 
ac.irفقط برای دانشگاه‌ها یا موسسه های آموزشی

co.irفقط برای شرکت های سهامی خاص، سهامی عام، مسوولیت محدود و تضامنی

gov.irفقط برای موسسه ها یا سازمان‌های دولتی

id.irفقط برای افراد دارای ملیت ایرانی

net.irفقط برای سرویس دهندگان رسمی اینترنت

org.irفقط برای موسسه ها و سازمان های خصوصی

sch.irفقط برای مدارس
 
بعنوان مثال: http://eng.ut.ac.ir
 
کشور : ایران
هویت : دانشگاه
نام دانشگاه : ut مخففی برای نام دانشگاه تهران
نام دانشکده : eng مخففی برای بخش فنی مهندسی
 
حوزه‌ها با دامنه‌ها یکسان نبوده و یک حوزه می‌تواند شامل مقادیری در رابطه با چندین دامنه باشد.
 
نحوه دسترسی به یک سرور از طریق سامانه DNS
همانگونه که اشاره شد،اسامی نمادین در شبکه اینترنت که خود در قالب حوزه‌ها و زیر حوزه‌ها سازماندهی شده‌اند،در یک فایل متمرکز ذخیره نمی‌شوند بلکه روی کل شبکه اینترنت توزیع شده‌اند.به همین دلیل برای ترجمه یک نام به نشانی آی‌پی ممکن است چندین مرحله «پرس و جو» صورت بگیرد تا یک نشانی پیدا شود.

طبیعی است که یک پرس و جو برای تبدیل یک نام حوزه همیشه موفقیت آمیز نباشد و ممکن است به پرس و جوهای بیشتری نیاز شود یا حتی ممکن است یک نشانی نمادین اشتباه باشد و هیچ معادل نشانی آی‌پی نداشته باشد.
 
 
ساختار دامنه
 نام دامنه از ارقام و حروفی تشکیل شده‌است.یکی قسمت نام کارساز است، دیگری نام دامنه و دیگری زیر دامنه است.

مثلاً http://www.google.com را در نظر بگیرید.
 
http پروتکل انتقال اطلاعات در وب است. نشانه‌های //: جهت جداسازی پروتکل از دامنه استفاده می‌شود. //:http جزء سامانه نام دامنه قرار نمی‌گیرد. قسمت www نام زیر دامنه‌است. قسمت google نام دامنه و قسمت .com کارساز می‌باشد. هر زیردامنه می‌تواند آدرس IP متفاوتی با نام دامنه داشته باشد.

نکته:نام دامنه و زیر دامنه را صاحب دامنه انتخاب و ثبت می‌کند.
 
این قسمت‌ها شامل حروف و اعداد انگلیسی و علامت منقی (-) نیز می‌تواند در میان اعداد و حروف(و نه در ابتدا و انتها) قرار گیرد.
 
کارسازهای مختلف، توسط آیکان (Icann) تصویب و در دسترس قرار می‌گیرد و شامل ۲ تا ۶ حرف انگلیسی می‌باشد.ثبت دامنه در بسیاری از کارسازها نیاز به مجوزهای مخصوص دارد.
 
کارسازهای ۲ حرفی در اختیار کشورهای صاحب آنها قرار می‌گیرد و قوانین ثبت در این کارسازها، توسط حکومت‌ها تعیین می‌گردد.
 
مثلاً us در اختیار کشور آمریکا، .ir در اختیار کشور ایران و .fr در اختیار کشور فرانسه می‌باشد.

انتهای پیام/