فرمانده انتظامی شهرستان ایلام خبر داد
قتل دایی توسط خواهر زاده در ایلام
شهر بی سینمای ایران کجاست؟
طبقه سوم ساختمانی چند طبقه و تجاری اداری در یکی از خیابان های اصلی این شهر با پارچه نوشته ای کهنه نشان می دهد که این مکان سینمای تازه تاسیس است ولی نیامده چراغش خاموش شد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،به نقل از ایرنا، سینما بیش از ۱۰۰ سال
قدمت دارد در آخرین سال های قرن نوزدهم تا آخر قرن بیست و یکم، تصاویر
متحرک به تدریج از کارناوال های شادی شروع شد و تا آنجا پیش رفت که یکی از
مهمترین ابزار ارتباطات و تفریحات رسانه های پر تعدد قرن بیست شد.
سالن
های سینما از جمله اماکنی هستند که در گذشته جایگاه ویژه ای در میان مردم و
مجموعه های تفریحی و سرگرمی های فرهنگی شهروندان داشته و شهروندان با
اهداف گوناگون از این محیط فرهنگی بهره می گیرند.
ولی
آنچه که این روزها در خصوص تنها سینمای شهر مریوان به چشم می خورد بی
رونقی و سوت و کوری این مکان فرهنگی است و به نظر می رسد که اگر این بی
میلی از سوی مسوولین امر، شهروندان و مخاطبان هنر هفتم ادامه پیدا کند باید
در آینده ای بسیار نزدیک شاهد تغییر کاربری این محیط فرهنگی به تجاری
باشیم.
به
اعتقاد کارشناسان فرهنگی، نبود تنوع و جذابیت در فیلم ها، نبود قانون کپی
رایت و عدم ارائه آثار فاخر و سینمایی در شهرستانی مانند مریوان در کاهش
مخاطبان آن تاثیر فراوانی داشته است.
زبان
هنر بخصوص سینما تاثیر بسزایی در ایجاد امنیت و محیطی آرام برای شهروندان
دارد تا جایی که می توان ادعا کرد هنر سینما در پیشگیری از آسیب های
اجتماعی نیز موثر است.
استفاده
از سینما در گذشته در میان اکثر شهروندان و علاقه مندان به این هنر به
صورت یک فرهنگ جای خود را در زندگی مردم باز کرده بود اما این فرهنگ غنی در
شهرستان در مریوان روبه فراموشی سپرده است.
برخی
از شهروندان مریوانی بر این باورند سینما مریوان در آغاز به کار نیز فاقد
جذابیت لازم در فیلم های ارائه شده بر روی پرده سینما بود و این فیلم ها در
پر کردن اوقات فراغت آنها نقش زیادی نداشتند.
البته
برای تعدادی از شهروندان و آنهایی که هنر را جزو زندگی لاینفک خود می
شمارند و دستی بر آتش فرهنگ و ادب و قلم دارند، سینما را یکی از کالاهای
سبد فرهنگی و ذهنی خود قرار داده اند.
به
راستی در شهر فرهنگ پرور و نگین سبز غرب کشور، مادر تئأتر خیابانی کشور و
جهان، جای بسی سوال و صد البته شگفتی است که تنها سینمای شهر بی رونق باشد.
آیا
شهر مریوان با داشتن چنین پیشینه هنری و وجود شخصیت های ادبی، هنری و مرکز
خلاقیت های هنرهای مختلف، شایسته داشتن سینما هرچند در وسعت کوچک نیست.
آیا وجود سینما در شرایط حال فرهنگی و برپایی جشنواره ها و فستیوال های مختلف استانی، کشوری و بین المللی برای مریوان لازم نیست؟
سینما
و اکران فیلم های به روز علاوه بر صرفه اقتصادی برای بنگاه های فیلم سازی و
شرکت های تولید فیلم، می تواند خلأ اوقات فراغت جوانان و نوجوانان جامعه
را نیز پر کند.
آیا
تشکل های فرهنگی و دوست داران «هنر هفتم» گامی فراتر از ان برخواهند داشت
که در صدد برآیند تا سینمای مریوان جان خود به کالبدش باز یابد؟
آیا
نداشتن سینما باز هم می رود در تار و پود ذهنمان به آرزوی دیرینه تبدیل
شود و دوستان هنر هفتم را به رویای دست نیافتنی در فکر فرو ببرد؟
مریوان در ۱۳۰ کیلومتری سنندج مرکز استان کردستان واقع شده است.
