عارف وارسته کربلایی احمد طهرانی می فرمایند: «یک عمر به خیال خودمان مجاهده می کنیم و از حلال و حرام زندگی مان می زنیم؛ اما آخرالامر هر جا که می نشینیم، می گوییم که: من این کار را کردم، من این صفت را کُشتم، من این عمل بد را کنار گذاشتم! چهل سال همه بت ها را می شکنیم، اما غافلیم از این که عاقبت، تبر را بر دوش بت بزرگِ «من» گذاشته ایم؛ و هنوز هم نفهمیدیم که همه این کارها، برای آن است که خودمان را از ما بگیرند! آن زمانی که «من» از آدمی جدا شد، جان ها خلاصی می یابد؛ و آن وقت است که می شود نَفَس تازه ای کشید.»

«پندهای آسمانی»، ص ۱۷۸