به گزارش
خبرنگار معارف باشگاه خبرنگاران؛بنابه
روايت جمعى، از جمله شيخ صدوق در امالى، پس از شهادت اباعبدالله الحسين
(عليه السلام) دو كودك به نام هاى (ابراهيم و محمد) از فرزندان عقيل با
جعفر در كوفه به شهادت رسيدند.
بدين سان كه وقتى زنان و فرزندان
اسير را وارد كوفه نمودند، اين دو تن از بيم و وحشت پا به فرار گذاشتند و
به خانه مردى طايى پناه جستند، صاحبخانه وضعيت آن ها را جويا شد، كودكان او
را در جريان امر قرار دادند و گفتند: ما از خاندان رسول خدا (صلى الله
عليه و آله و سلم) هستيم، از بند اسارت گريخته و به تو پناه آورده ايم.
هواى
نفس پليد او وى را وسوسه كرد كه اگر آن دو كودك را به قتل برساند و سرهاى
آن ها را نزد ابن زياد ببرد، بدو جايزه خواهد داد، از اين رو؛ كودكان را به
شهادت رساند و سرهاى آنان را نزد عبيدالله آورد و بر او وارد شد و آن ها
را مقابل وى گذاشت.
ابن زياد او را مورد اعتراض قرار داد و گفت: كار
بسيار ناپسندى انجام داده اى، به دو پسر بچه كه به تو پناه آورده بودند
ستم روا داشته و آن ها را به قتل رساندى و در امانت، خيانت ورزيدى و سپس
فرمان به كشتن او داد و در دَم او را كشتند./س