علی حقی در گفتگو با خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران در ارتباط با صحبتهای خسروشاهی پس از ترک اردوی تیم ملی در خصوص اینکه به جای حسین عسگری حق وی است که در تیم ملی باشد اظهار کرد: خسرو شاهی می‌گوید که من باید به جای عسگری در تیم ملی باشم در صورتیکه من 2 ماه است که دچار مصدومیت شدید از ناحیه آرنج شده‌ام و خانه‌نشین هستم و هیچ یک از آقایان از مسئولین فدراسیون حتی کوچکترین خبری از من نگرفتند و ازیک عیادت هم دریغ کردند و این اولین بار نیست که دچار بی‌مهری می‌شوم.

وی در ادامه افزود: زمانی که من دچار مصدومیت شدم برای باشگاه تمرین می‌کردم اما قرار بود دو سه روز بعد در اردوی تیم شرکت کنم. در خصوص صحبتهای خسروشاهی در خصوص حضور من و عسگری در تیم ملی نیز در حال حاضر سکوت خواهم کرد و صحبتی نخواهم کرد.

وی در ارتباط با صحبتهای که در خصوص دوپینگ در اردوی تیم ملی به وجود آمده بود بیان کرد: یک بار رفتند در اردوها و از دوچرخه‌سواران تست گرفتند اما دیگر آن تکرار نشده است. مگر می‌شود تیمی که در دوره‌های قبل بالاتراز مقام دهم و یازدهم کسب نکرده الان درتمرینات اینگونه رکاب‌ بزند و این خود جای شک دارد، زیرا فدراسیون به ورزشکاران قول 15 سکه داده است و مسلم است که ورزشکار برای به دست اوردن این جایزه حتی دست به خودکشی بزند و این اتفاق نه تنها در رشته ما، بلکه در تمامی رشته‌ها هم به این گونه استالبته باید بگویم با تمام این شرایط دوچرخه‌سواری پاک‌ترین رشته ورزشی است.

حقی در پاسخ به این سوال که در حال حاضر شرایط جسمانی خود چگونه است تصریح کرد: پس از زمین خوردن و مصدومیت شدیدم یک جراحی پیوند استخوان انجام دادم و 2 ماه کامل استراحت کردم و در حال حاضر تمرینات فیزیوتراپی و سبک را انجام می‌دهم و می‌توان گفت: دوچرخه‌ بر روی من سوار است.

وی در مورد ادامه در ارتباط با اینکه شرایطش در باشگاه خود، پتروشیمی تبریز چگونه است اظهار کرد: با شرایط به وجود آمده و بی‌مهری‌هایی که دیدم دیگر فکر نمی‌کنم که بخواهم به ورزش حرفه‌ایم ادامه دهم، من از سال 1373 ورزش حرفه‌ای را شروع کردم و 18 سال فیکس تیم ملی بودم اما هیچ چیز درتیم ملی و در نه در باشگاه عایدم نشد و این درحالی است که من از قدیمی‌ها و با تجربه‌های این رشته بودم و الان وای به حال کسانی  است که تازه این ورزش را آغاز کرده اند، ورزش حرفه‌ای ارزش آن را ندارد که بخواهی سلامتی خود را در خطر بیاندازی و در اخر کسی سراغت را نگیرد.

وی افزود:‌در شهر تهران ما هیچ گونه امکانات و یک مسیر دوچرخه‌سواری نداریم و مجبوریم در اتوبان همت تمرین کنیم که هر لحظه ممکن است کامیون از روی ما رد شود، در شهرستان ها رکابزنان از امکانات بیشتری برخوردارند.

علی حقی در پایان گفت: در حال حاضر تنها فکرم، خانواده‌ام هستند که پس از مصدومیت من کاملا نگران شدند و دیگر نمی‌خواهند که من این ورزش را دنبال کنم، فعلا تصمیم دارم که از دنیای حرفه‌ای دوچرخه‌سواری خداحافظی کنم.

انتهای پیام/