گواه این نکته؛ سه بازیکن این تیم بود که براثر مصدومیت از ناحیه «همسترینگ» پا که ناشی از ضعف جسمانی است؛ تعویض شدند. تیمملی کشورمان هم به غیر از 25 دقیقه اول که ناهماهنگ، عجولانه و ترسو بازی کردند در دقایق دیگر بازی بر روند بازی سوار شدند و به خودباوری و اعتمادبهنفس خوبی رسیدند. با توجه به روند بازی، اگر ما در 15 دقیقه پایانی به گل هم میرسیدیم دور از ذهن نبود. تیم نیجریه بعد از دقیقه 25، تمام اصول تاکتیکی خود را فراموش کرد، آنها حتی از تاکتیکهایی که مقابل تیمهایی که با فشردگی زیاد بازی میکنند نیز استفاده نکردند و در طول بازی؛ غیر از دو یا سه شوت کمجان، کار خاصی انجام ندادند. بر اساس آمار که مانند یک آینه است نیجریه در 15 دقیقه ابتدایی و 15 دقیقه پایانی به گلهای خود میرسد، اما در 15 دقیقه واپسین هم از آن نیجریه قدرتمند و باصلابت، نشانی دیده نشد. در بازی با آرژانتین هم بهطور قطع ما با تاکتیکی مشابه روش نبرد با نیجریه، به میدان میرویم و به نظر نمیرسد با توجه به قابلیتهای بازیکنان ایران از روش دیگری بخواهیم یا بتوانیم استفاده کنیم.
البته با توجه به قدرت «دریبلینگ» بالای بازیکنان آرژانتینی و غلبه در مصافهای تکبهتک؛ کنترل این بازی برای بازیکنان ایران بسیار سخت است، علاوه بر این بازیکنان آرژانتین بازیکنانی با قدرت شوتزنی بالا هستند و میتوانند برای دروازه ما خطرناک باشند. در جمعبندی کلی؛ راه و روش تیمملی ایران در این جامجهانی، همان خواهد بود که در بازی با نیجریه دیدیم و با توجه به ظرفیت موجود تیمملی؛ نباید انتظار بازی هجومی داشته باشیم.