به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران؛ مهشید افشارزاده در دهه‌ی 60 با بازی در بایسیکل‌ران مطرح شد و برای این فیلم تا نامزدی دریافت سیمرغ بلورین بهترین نقش مکمل زن پیش رفت. او در نیمه‌ی دوم دهه‌ی 60 و نیمه‌ی اول دهه‌ی 70 از بازیگران پرکار سینمای ایران بود و در سال 72 رکورد بیشترین بازی را میان بازیگران زن به‌دست آورد. افشارزاده از چند سال پیش به دنبال ساخت فیلم بود و برای دریافت مجوز کارگردانی پشت دوربین چند فیلم کوتاه و بلند هم قرار گرفت. پنج ستاره اولین فیلم سینمایی او در مقام کارگردان است که بعد از سالها دوری از سینما دوباره نامش را بر سر زبان‌ها انداخته است.

*پنج ستاره به سراغ مشکلات قشر فرودست جامعه می‌رود و به مسئله‌‌ی اختلاف طبقاتی توجه ویژه‌ای می‌کند. در این مسیر احساسات مخاطب را هدف قرار می‌دهد تا با نشان دادن رنج شخصیت‌های فقیر و محبت انسان‌های دلسوز، تماشاگران را با قصه همراه کند. فیلمنامه‌نویس اثر که سابق بر این در نیاز هم به سراغ این قشر رفته بود با همان دیدگاه‌ها به موضوع می‌پردازد.
*[یکی از کارمندان هتل با حالتی گریان با بهناز جعفری] آخه نگاه کن اینها قدیمیه، کهنه‌ست. داغونه. هر کدوم نیم ساعت، نیم ساعت باتری خالی می‌کنه. هی به من میگین شبا می‌ری زورگیری. من زورگیرم؟ من زور دارم؟ من فقط گیرم!

*بعضی‌ها یک شبه معروف می‌شوند و بعضی‌ها ده سال طول می‌کشد تا فیلم بعدی‌شان را بسازند. سر پنج ستاره خیلی اذیت شدم. بعد از ده سال با سرمایه‌ی شخصی که شوهرم جور کرده بود فیلم را ساختم. با این حال می‌خواستند فیلم را از دستم دربیاورند و به مشاورم بدهند. ماجرای فیلم مثنوی هفتاد‌من کاغذ می‌شود.(منبع: روزنامه هفت صبح)

*صدای شهاب حسینی در حین فیلمبرداری به علت حساسیت دچار گرفتگی شد و افشارزاده مجبور شد برخی از سکانس‌ها را با همان صدای گرفته فیلمبرداری کند. بعد از برطرف شدن این حساسیت برای حفظ راکورد صحنه‌ها از شهاب حسینی خواسته شد تا پایان فیلمبرداری با صدای گرفته صحبت کند تا بازی‌اش در سکانس‌های مختلف یکدست به نظر بیاید. در بحث از حواشی فیلم باید به مصاحبه‌های جنجالی افشارزاده هم اشاره کرد که در آنها رسول صدرعاملی را متهم می‌کند که زمینه‌ساز ممنوع‌الکاری او در ابتدای دهه‌ی 70 شده و موقعیتش را در سینمای ایران دچار بحران کرده است.

*فیلمنامه‌ی اولیه پنج ستاره حدود پانزده سال پیش نوشته شده و برای فیلمبرداری بازنویسی شده است. اما این بازنویسی نتوانسته حس و حال تاریخ مصرف گذشته‌ی فیلمنامه را درمان کند و ایده‌های آن را مناسب ‌پسند روز تغییر دهد. به همین دلیل هنگام تماشای فیلم احساس می‌کنیم مخاطب محصولی مربوط به دهه هفتاد سینما‌ی ایران هستیم که با تلفیق سانتی‌مانتالیسم و حس و حال کمدی می‌خواهد هم به تماشاگرش درسهای اخلاقی بدهد و به حد کفایت او سرگرم کند.

انتهای پیام/ اس