مهرنوش اشکانی‌زاده در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران، گفت: یکی از مسائل عمده‌ای که والدین و پیوسته باید با فرزندانشان صحبت کنند تا او را راضی به تنها ماندن،‌ ماندن در جای بدون حضور آنها،‌ تنها خوابیدن و یا تنها بیرون رفتن کنند. با وجود اینکه کودکان شخصیت متفاوت از یکدیگر دارند و برخی از آنها با اضطراب شدیدی در جداشدن از اطرافیان نزدیک خود روبرو هستند و برخی دیگر خیر اما در عین حال اضطراب جدا ماندن از والدین برای کودک یک اضطراب نگرانی واقعی است. کم بیش اکثرا چنین تجربه‌ای در آغاز مدرسه و سال اول دبستان نیز دارند که از رفتن به مدرسه امتناع می‌کنند و حاضر به جدا شدن از والدین نیستند و اگر هم جدا شوند. گرفته و ناراحت در کلاس می‌نشینند.
 
این روانشناس در پایان خاطرنشان کرد: عموما از حدود هشت، نه ماهگی پدیده غریبی کردن در کودکان رخ می‌دهد که با دیدن افراد ناآشنا، گریه و یا حتی واکنش‌های شدیدتری نشان می‌دهند که این به معنی توانایی کودک و شناسایی مراقبین خود از سایرین است و این غریبی کردن در حدود هجده ماهگی بسیار کمتر می‌شود. والدینی که از لحاظ کمی و کیفی حضور کافی دارند. و احساس ترس و اضطراب کودک را در این سن می‌پذیرند و با در آغوش گرفتن و موجه و طبیعی جلوه دادن از او حمایت می‌کنند. به گذر از این مرحله کمک خواهند کرد و بالعکس والدینی که در برابر این بی‌تابی و بی‌قراری دستپاچه و عصبی می‌شوندو با خشونت رفتار می‌کنند یا بالعکس به حمایت بیش از حد از کودک اقدام می‌کنند و اجازه رویارویی تدریجی کودک با اطرافیان را به او نمی‌دهند، گذر کودک از این مرحله را سخت می‌کنند که در این صورت کودک به نوعی در این ترس و اضطراب باقی می‌ماند حالتی که شکل شدت یافته آن اختلال اضطراب جدایی نامیده ‌میشود.
 انتهای پیام/