به گزارش حوزه سینمای باشگاه خبرنگاران به نقل از مجله دنیای تصویر ؛ جشنواره امسال، از معدود دوره‌های جشنواره فجر بود که چهار نسل از کارگردانان ایرانی در آن حضور داشتند؛ فرصتی مناسب نه تنها برای ارزیابی کلیت سینمای ایران، که برای دقت در مسیری که سینمای ایران در این چند دهه طی کرده است. هرچند تماشای خیل فیلم‌های کم‌مایه و آشفته فیلمسازان ایرانی در جشنواره سی‌ودوم فجر ممکن است باعث ناامیدی علاقمندان به سینما شود. اما نگاهی اجمالی به کیفیت کار چندتن از کارگردانان مهم و پرسروصدای جشنواره امسال، شاید فرصت مناسبی برای درک این نکته باشد که سال آینده چه شرایطی در انتظار سینماهای ایران خواهد بود. 

مصطفی کیایی(«خط ویژه»)

مثبت: مسیر مناسبی را برای تاثیرگذاری بر تماشاگر انتخاب کرده است: نوعی کمدی شکل گرفته بر پایه مسائل سیاسی و اجتماعی روز، بدون این‌که قرار باشد به دام شعار‌های مرسوم بیفتد. ضمن این‌که کیایی از جمله فیلمنامه‌نویسان و کارگردانی است که به سراغ ایده‌هایی می‌رود که مستقیما درباره مردم باشند و هم این‌که فیلم‌اش را برای مخاطب می‌سازد. بدون این‌که درگیر یک جهان ایزوله شود. فیلم‌های او می‌توانند به عنوان نمونه‌های قابل قبول«قصه‌گویی» در سینمای ایران مورد بررسی قرار گیرند.

منفی: اگر از لحاظ ایدئولوژیک با فیلم مشکلی نداشته باشیم، ایراد گرفتن از فیلمی مثل خط ویژه کار چندان ساده‌ای نیست.

خط ویژه یکی از کم ایرادترین فیلم‌های جشنواره امسال از لحاظ فیلمنامه و یکی از آثار قابل قبول از لحاظ اجرا بود. اگر بتوان به مشکلی هم اشاره کرد( که در مقایسه با مشکلات دیگر فیلم‌های ایرانی،‌ ایراد و معضل کوچکی است)، این است که هنوز کیایی ضربه نهایی را به مخاطب نزده است. هنوز هنگام دیدن آثار او احساس می‌کنیم کمی با شخصیت‌ها فاصله داریم. جهان فیلم‌های کیایی هنوز آن‌قدر پیچیده و عمیق نشده است که تماشاگرانی با سلایق مختلف بتوانند بخشی از وجود خودشان را در فیلم‌های او ببینند.


آریا قریشی//

انتهای پیام/ اس