به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک، هنوز این ملت، مشتاق آن نگاه پر از ایمان و تبسم پر از امیدت بر پله‏های هواپیماست، وقتی به سیاحت سیمای مطمئن تو، بر منبر بهشت زهرا می‏نشینیم، حرارت همان روزهای بهاری در دلهایمان زنده می‏شود.
تو از جنس خودمان بودی، دردمند، داغ فرزند دیده، رنج تبعید و آوارگی کشیده، ولی با قلبی همیشه متلاطم برای ایران!
از کوچه‏ های خاکی خمین، تا آبادانی وطن داستان تو، داستان مردی است که روزگاری در کوچه‏های خاک خورده خمین و شهادت پدرش به دست عمال خان، خیلی زود، اندیشه کودکی‏اش را به بلوغ و بالندگی رساند.
کودک آن سال‏های دور، در پیچ و خم زندگی پربارش، بزرگ مردی پروراند که امام مهربان و رهبر فرزانه و منجی تمام عیار ملت شد.
اکنون، پس از تمام آن سال‏های پست و بلند، هنوز عشق به آن مرد، لای بنفشه‏های متولد بهمن ماه می‏پیچد و کوله دعاگویی ملت را به پای آن پیر جمارانی می‏ریزد.
سال 1357 هجری شمسی معمار کبیر انقلاب پس از پانزده سال تبعید و دوری از میهن قدم به خاک پاک اسلامی گذاشتند.
در این روز تاریخی ملت راه افتاده بود تا رود شوند و به دریای آزادی بپیوندند، آسمان بر شانه‏های شهر آمده بود تا حس آسمانی بودن، در پرنده‏ها فراگیر شود و پرنده‏ها، عطر پرواز را بر دیوارهای نقش بسته به خون می‏نوشتند. /ش ک