نقدی بر فیلم سینمایی "اُردنگی" اثری سرگرم کننده
"اُردنگی 2 " اثری سرگرم کننده و همچنان خشونت افسار گسیخته‌ای دارد و البته شوخی‌هایش هم به همان اندازه خاص است.
به گزارش حوزه سینمای جهان باشگاه خبرنگاران به نقل از مووی مگ؛ "اُردنگی " ( یا هر لقب عامیانه دیگری که در وصف کتک زدن یک فرد وجود دارد! ) یکی از غیر منتظره ترین فیلمهای ساخته شده در سال 2010 بود که با فرم روایت عجیب اش، توانست یکی از موفق ترین فیلمهای سال لقب بگیرد. در "اُردنگی " ما با قهرمان هایی مواجه بودیم که همانند بسیار از داستانهای اَبرقهرمانی، لباسی مخصوص به تن می کردند و به مبارزه با جرم و جنایت می پرداختند. " اُردنگی " اما نکته بارز دیگری هم داشت و آن میزان خشونت افسار گسیخته اش بود که با توجه به حضور بازیگران کم سن و سال در فیلم که هر لحظه اقدام به قلع و قمع انسانها می کردند، انتقادات زیادی را سبب شد.
حالا پس از 3 سال، قسمت دوم این فیلم روانه سینما شده که حواشی قبل از اکران قابل توجهی هم داشته از جمله اینکه جیم کری در یک مصاحبه غیرمنتظره به نوعی اعلام کرد که به دلیل خشونت زیاد فیلم، از آن حمایت نمی کند و قلبش با فیلم نیست! این اظهارات غیرمعمول که هر چند سال یکبار از جانب بازیگران یک فیلم شنیده می شود، انتقاد نویسنده فیلم را به همراه داشت که حرکت2جیم کری را " غیر حرفه ای " نامید و از او خواست تا در صحبت هایش تجدید نظر کند. حال پس از کش و قوس های فراوان سازندگان و بازیگران که با صدور انواع بیانیه برای یکدیگر می گذشت، " اُردنگی 2 " اکران شده و ما شاهد بازگشت قهرمانان دبیرستانی به دنیای جنایتکاران استیم.
دو سال از زمانی که قهرمانِ تازه وارد به نام اصلی دیو لیزوسکی و نام مستعار " اُردنگی " ( آرون تیلور جانسون ) یک باند خطرناک که پدر دوستش ریاست آن را برعهده داشت ، نابود کرد می گذرد. وی اکنون با همکارش در قسمت قبل یعنی میندی با اسم مستعار " دختر کتک زن " ( کلوئه گریس مورتز ) به دبیرستان می روند و زندگی آرامی را سپری می کند. البته دیو و میندی اصرار دارند که سیستم مبارزاتشان را تقویت کنند تا بتوانند یک تیم کارآمد شوند اما پدرخوانده جدید میندی به نام مارکوس ویلیامز ( موریس چستنات ) که یک کارگاه است، از میندی می خواهد تا مثل یک دختر عادی رفتار کند و مثل دیگران لباس دخترانه پوشیده و به مسائل نوجوانانه دوران دبیرستان فکر کند!
در طرف دیگر ، دیو بصورت اتفاقی با یک گروه از قهرمانان زیر زمینی آشنا می شود که مثل خودش، لباسهای خاصی بر تن دارند و نام مجموعه شان هم " عدالت برای همیشه " است. ریاست این گروه عجیب و غریب را یک سرهنگ کاملاً بی ادب به نام پرچم ایالات متحده ( جیم کری ) بر عهده دارد. در این میان، کریس دِآمیکو ( کریستوفر مینتز-3 پلیس ) که پدرش در قسمت قبل توسط دیو و میندی به وسیله بازوکا (!) نابود شده بود ، مصمم است تا انتقام خون پدرش را از دوست سابقش بگیرد. او برای اینکار به سراغ جمع آوری عده ای جنایتکار می رود که هر کدام از آنها به اندازه کافی دیوانه استند تا بتوانند شهر را بهم بریزند و...
" اُردنگی 2 " را برخلاف قسمت قبل که متیو وان کارگردانی کرده بود، اینبار جف وادلو وظیفه کارگردانی آن را بر عهده گرفته که مهمترین ساخته اش تا به امروز یک فیلم ضعیف به نام " هرگز عقب نشینی نکن " بوده. وادلو اما بر خلاف سابقه نه چندان درخشان اش در ساخت فیلم ، اینبار به خوبی از پس پروژه جنجالی " اُردنگی 2 " برآمده و اگرچه در روایت داستان خلاقیتی به خرج نداده، اما به خوبی توانسته الگوهای ثابت این فیلم که مورد پسند مخاطب در قسمت اول بود را بازخوانی کرده و با رنگ و رویی دیگر، به مخاطب ارائه کند.
در 30 دقیقه ابتدایی فیلم ، وادلو قصد معرفی و پرداخت شخصیت های داستانش را داشته تا بتواند پس از مدت کوتاهی به سراغ اکشن فیلم برود اما این بخش از فیلم بدتر از آن است که بتواند باورپذیر باشد. اغلب مدت زمان نیمه ابتدایی فیلم ، به تصمیم میندی برای دختر عادی بودن می گذرد که کِش دار شدن این صحنه ها و دیالوگ های عجیب و غریبی که میان دختران دبیرستانی و لزوم4 ارتباطات بین دختر و پسر شکل میگیرد، جذابیت لازمه را به همراه ندارد و ریتم فیلم را تا حد زیادی کند کرده است.
اما خوشبختانه درست در زمانی که حوصله تماشاگر از اتفاقات " دبیرستان محوری " فیلم در حال سر رفتن است، سر و کله لیگ زیرزمینی به نام " عدالت برای همیشه " پیدا می شود که شخصیت های جالب و بامزه ای دارد و سرهنگ پرچم ایالات متحده ، گل سرسبد آنهاست.
شخصیت سرهنگ، اعصاب درست و حسابی ندارد و تا دلتان بخواهد بی ادبی می کند. حضور این شخصیت جدید در " اُردنگی 2 " تا حدود زیادی توانسته ضعف پرداخت شخصیت های اصلی داستان بخصوص میندی را جبران کند و به مخاطب اجازه ندهد که از دیدن قهرمانان اصلی داستان ، خسته شود.
" اُردنگی 2 " در نیمه دوم وضعیت بسیار بهتری پیدا می کند و اینبار داستان فیلم با اکشن نفس گیرش به جلو هدایت می شود که باید گفت این بخش همانند قسمت اول ، هیجان انگیز و دوست داشتنی است. یکی از نکات تحسین برانگیز وادلو که شخصاً انتظاری از او نداشتم(!)، این است که در بطن اکشن فیلم ، پیامهای تحسین برانگیزی درباره خودشناسی و واقعیت زندگی به مخاطب ارائه می کند که حقیقتاً بهتر از آن است که انتظارش را داشتم.
این پیامها بصورت هوشمندانه بی آنکه مستقیم به مخاطب ارائه شود، در لایه های زیر فیلمنامه خودش را نشان می دهد و تاثیر بسیار بهتری بر مخاطبش دارد. این روند بهبود یافته فیلمنامه در نیمه دوم فیلم ، اکشن عالی را هم به دنبال دارد که اگرچه مانند قسمت اول بسیار خشن و نامناسب برای افراد کم سن و سال است، اما هیجان بسیار زیادی دارد و کارگردانی بسیار خوبی را هم به خود می بیند.
اما " اُردنگی " مشکلاتی هم در خود دارد که از جمله آنها تعدد شخصیت ها از اواسط فیلم به بعد است که علناً " اُردنگی 2 " را دچار سردرگمی می کند. در " اُردنگی 2 " ما علاوه بر دو شخصیت اصلی داستان، یک گروه از قهرمانان جدید هم داریم که بصورت زیرزمینی فعالیت می کنند و در آن طرف هم عوامل شخصیت منفی فیلم به نام کریس ( که در قسمت قبل نامش " مه قرمز " بوده و در این قسمت لقب بسیار زشتی برای خود برگزیده! ) به فیلم وارد می شوند که تعداد آنها هم کم نیست.
متاسفانه مدت زمان کوتاه 103 دقیقه ای " اُردنگی 2 " علناً این فرصت را از شخصیت های فرعی فیلم به خصوص " کریس " گرفته تا بتوانند بخشی از فیلم را به خود اختصاص دهند. با اینحال به نظرم کریس و مشاور بیچاره اش، کماکان یکی از بامزه ترین " بدمن " های یک اثر قهرمانی محسوب می شوند که می شود آنها را دید و از خباثتشان لذت برد!
آرون تیلور جانسون در " اٌردنگی 2 " کماکان یک ستاره است و در بهترین فرم ممکن قرار دارد. بازی او در نقش دیو ، یکی مزیت و اتفاق خوشایند برای سری " اُردنگی " محسوب می شود چراکه او ، هم در لحظات کمدی عالی است و هم در درام؛ کمتر بازیگری را می توان یافت که بتواند این دو را با هم در یک فیلم داشته باشد. کلوئه گریس مورتز ( یکی از اسمهای سخت دیگری که دوستشان ندارم! )6 هم که سن و سالش در این قسمت بیشتر شده، بازی بسیار خوبی در نقش میندی داشته است و شخصیت مکمل بسیار خوبی برای تیلور جانسون محسوب می شود. اما بهترین بازیگر فیلم بدون شک جیم کری است که چشمها را به خود خیره کرده و صحنه ها را در هنگام حضورش، بدست می گیرد.
شخصیت سرهنگ " پرچم ایالات متحده " یکی از بامزه ترین کرکترهایی است که می توان در یک اثر کمدی – اکشن مشاهده کرد. کریستوفر مینتز – پلیس ( باید اعتراف کنم که مجموعه ای از بد اسم ترین بازیگران هالیوودی در " اُردنگی " بازی کرده اند ! ) در نقش کریس، بازی قابل قبولی ارائه کرده و البته باید این را هم مد نظر داشت که فیلم فرصت چندانی برای هنرنمایی او اختصاص نداده است، اگرچه کماکان، مینتز – پلیس ، یکی از " بدمن " های مورد علاقه من است.
در نهایت باید بگویم که تماشای " اُردنگی 2 " هرگز باعث خستگی تماشاگر یا پشیمانی وی از دیدن فیلم نخواهد شد. " اُردنگی 2 " علاوه بر اکشن قابل قبولش ، فیلمنامه و دیالوگ های خوبی هم دارد که اغلب آنها سمت و سویی کمدی دارد و البته هوشمندانه نگاشته شده است. بهتر است که " اُردنگی 2 " را از دست ندهید.
حالا پس از 3 سال، قسمت دوم این فیلم روانه سینما شده که حواشی قبل از اکران قابل توجهی هم داشته از جمله اینکه جیم کری در یک مصاحبه غیرمنتظره به نوعی اعلام کرد که به دلیل خشونت زیاد فیلم، از آن حمایت نمی کند و قلبش با فیلم نیست! این اظهارات غیرمعمول که هر چند سال یکبار از جانب بازیگران یک فیلم شنیده می شود، انتقاد نویسنده فیلم را به همراه داشت که حرکت2جیم کری را " غیر حرفه ای " نامید و از او خواست تا در صحبت هایش تجدید نظر کند. حال پس از کش و قوس های فراوان سازندگان و بازیگران که با صدور انواع بیانیه برای یکدیگر می گذشت، " اُردنگی 2 " اکران شده و ما شاهد بازگشت قهرمانان دبیرستانی به دنیای جنایتکاران استیم.
دو سال از زمانی که قهرمانِ تازه وارد به نام اصلی دیو لیزوسکی و نام مستعار " اُردنگی " ( آرون تیلور جانسون ) یک باند خطرناک که پدر دوستش ریاست آن را برعهده داشت ، نابود کرد می گذرد. وی اکنون با همکارش در قسمت قبل یعنی میندی با اسم مستعار " دختر کتک زن " ( کلوئه گریس مورتز ) به دبیرستان می روند و زندگی آرامی را سپری می کند. البته دیو و میندی اصرار دارند که سیستم مبارزاتشان را تقویت کنند تا بتوانند یک تیم کارآمد شوند اما پدرخوانده جدید میندی به نام مارکوس ویلیامز ( موریس چستنات ) که یک کارگاه است، از میندی می خواهد تا مثل یک دختر عادی رفتار کند و مثل دیگران لباس دخترانه پوشیده و به مسائل نوجوانانه دوران دبیرستان فکر کند!
در طرف دیگر ، دیو بصورت اتفاقی با یک گروه از قهرمانان زیر زمینی آشنا می شود که مثل خودش، لباسهای خاصی بر تن دارند و نام مجموعه شان هم " عدالت برای همیشه " است. ریاست این گروه عجیب و غریب را یک سرهنگ کاملاً بی ادب به نام پرچم ایالات متحده ( جیم کری ) بر عهده دارد. در این میان، کریس دِآمیکو ( کریستوفر مینتز-3 پلیس ) که پدرش در قسمت قبل توسط دیو و میندی به وسیله بازوکا (!) نابود شده بود ، مصمم است تا انتقام خون پدرش را از دوست سابقش بگیرد. او برای اینکار به سراغ جمع آوری عده ای جنایتکار می رود که هر کدام از آنها به اندازه کافی دیوانه استند تا بتوانند شهر را بهم بریزند و...
" اُردنگی 2 " را برخلاف قسمت قبل که متیو وان کارگردانی کرده بود، اینبار جف وادلو وظیفه کارگردانی آن را بر عهده گرفته که مهمترین ساخته اش تا به امروز یک فیلم ضعیف به نام " هرگز عقب نشینی نکن " بوده. وادلو اما بر خلاف سابقه نه چندان درخشان اش در ساخت فیلم ، اینبار به خوبی از پس پروژه جنجالی " اُردنگی 2 " برآمده و اگرچه در روایت داستان خلاقیتی به خرج نداده، اما به خوبی توانسته الگوهای ثابت این فیلم که مورد پسند مخاطب در قسمت اول بود را بازخوانی کرده و با رنگ و رویی دیگر، به مخاطب ارائه کند.
در 30 دقیقه ابتدایی فیلم ، وادلو قصد معرفی و پرداخت شخصیت های داستانش را داشته تا بتواند پس از مدت کوتاهی به سراغ اکشن فیلم برود اما این بخش از فیلم بدتر از آن است که بتواند باورپذیر باشد. اغلب مدت زمان نیمه ابتدایی فیلم ، به تصمیم میندی برای دختر عادی بودن می گذرد که کِش دار شدن این صحنه ها و دیالوگ های عجیب و غریبی که میان دختران دبیرستانی و لزوم4 ارتباطات بین دختر و پسر شکل میگیرد، جذابیت لازمه را به همراه ندارد و ریتم فیلم را تا حد زیادی کند کرده است.
اما خوشبختانه درست در زمانی که حوصله تماشاگر از اتفاقات " دبیرستان محوری " فیلم در حال سر رفتن است، سر و کله لیگ زیرزمینی به نام " عدالت برای همیشه " پیدا می شود که شخصیت های جالب و بامزه ای دارد و سرهنگ پرچم ایالات متحده ، گل سرسبد آنهاست.
شخصیت سرهنگ، اعصاب درست و حسابی ندارد و تا دلتان بخواهد بی ادبی می کند. حضور این شخصیت جدید در " اُردنگی 2 " تا حدود زیادی توانسته ضعف پرداخت شخصیت های اصلی داستان بخصوص میندی را جبران کند و به مخاطب اجازه ندهد که از دیدن قهرمانان اصلی داستان ، خسته شود.
" اُردنگی 2 " در نیمه دوم وضعیت بسیار بهتری پیدا می کند و اینبار داستان فیلم با اکشن نفس گیرش به جلو هدایت می شود که باید گفت این بخش همانند قسمت اول ، هیجان انگیز و دوست داشتنی است. یکی از نکات تحسین برانگیز وادلو که شخصاً انتظاری از او نداشتم(!)، این است که در بطن اکشن فیلم ، پیامهای تحسین برانگیزی درباره خودشناسی و واقعیت زندگی به مخاطب ارائه می کند که حقیقتاً بهتر از آن است که انتظارش را داشتم.
این پیامها بصورت هوشمندانه بی آنکه مستقیم به مخاطب ارائه شود، در لایه های زیر فیلمنامه خودش را نشان می دهد و تاثیر بسیار بهتری بر مخاطبش دارد. این روند بهبود یافته فیلمنامه در نیمه دوم فیلم ، اکشن عالی را هم به دنبال دارد که اگرچه مانند قسمت اول بسیار خشن و نامناسب برای افراد کم سن و سال است، اما هیجان بسیار زیادی دارد و کارگردانی بسیار خوبی را هم به خود می بیند.
اما " اُردنگی " مشکلاتی هم در خود دارد که از جمله آنها تعدد شخصیت ها از اواسط فیلم به بعد است که علناً " اُردنگی 2 " را دچار سردرگمی می کند. در " اُردنگی 2 " ما علاوه بر دو شخصیت اصلی داستان، یک گروه از قهرمانان جدید هم داریم که بصورت زیرزمینی فعالیت می کنند و در آن طرف هم عوامل شخصیت منفی فیلم به نام کریس ( که در قسمت قبل نامش " مه قرمز " بوده و در این قسمت لقب بسیار زشتی برای خود برگزیده! ) به فیلم وارد می شوند که تعداد آنها هم کم نیست.
متاسفانه مدت زمان کوتاه 103 دقیقه ای " اُردنگی 2 " علناً این فرصت را از شخصیت های فرعی فیلم به خصوص " کریس " گرفته تا بتوانند بخشی از فیلم را به خود اختصاص دهند. با اینحال به نظرم کریس و مشاور بیچاره اش، کماکان یکی از بامزه ترین " بدمن " های یک اثر قهرمانی محسوب می شوند که می شود آنها را دید و از خباثتشان لذت برد!
آرون تیلور جانسون در " اٌردنگی 2 " کماکان یک ستاره است و در بهترین فرم ممکن قرار دارد. بازی او در نقش دیو ، یکی مزیت و اتفاق خوشایند برای سری " اُردنگی " محسوب می شود چراکه او ، هم در لحظات کمدی عالی است و هم در درام؛ کمتر بازیگری را می توان یافت که بتواند این دو را با هم در یک فیلم داشته باشد. کلوئه گریس مورتز ( یکی از اسمهای سخت دیگری که دوستشان ندارم! )6 هم که سن و سالش در این قسمت بیشتر شده، بازی بسیار خوبی در نقش میندی داشته است و شخصیت مکمل بسیار خوبی برای تیلور جانسون محسوب می شود. اما بهترین بازیگر فیلم بدون شک جیم کری است که چشمها را به خود خیره کرده و صحنه ها را در هنگام حضورش، بدست می گیرد.
شخصیت سرهنگ " پرچم ایالات متحده " یکی از بامزه ترین کرکترهایی است که می توان در یک اثر کمدی – اکشن مشاهده کرد. کریستوفر مینتز – پلیس ( باید اعتراف کنم که مجموعه ای از بد اسم ترین بازیگران هالیوودی در " اُردنگی " بازی کرده اند ! ) در نقش کریس، بازی قابل قبولی ارائه کرده و البته باید این را هم مد نظر داشت که فیلم فرصت چندانی برای هنرنمایی او اختصاص نداده است، اگرچه کماکان، مینتز – پلیس ، یکی از " بدمن " های مورد علاقه من است.
در نهایت باید بگویم که تماشای " اُردنگی 2 " هرگز باعث خستگی تماشاگر یا پشیمانی وی از دیدن فیلم نخواهد شد. " اُردنگی 2 " علاوه بر اکشن قابل قبولش ، فیلمنامه و دیالوگ های خوبی هم دارد که اغلب آنها سمت و سویی کمدی دارد و البته هوشمندانه نگاشته شده است. بهتر است که " اُردنگی 2 " را از دست ندهید.
