روش اول: پروتز گونه است که موادی در این پروتز استفاده می‌شود، که خنثی هستند و بدن به حدی زیادی به آن واکنش نشان نمی‌دهد، اما ضربه پذیر خواهد بود و اگر ضربه‌ای به اثر تصادف یا هر چیز دیگری به آن بخورد، امکان جا به جا شدن آن وجود دارد.

وی افزود: روش دوم تزریق یا مواد پر کننده ( فیلد) است. انواع فیلد‌ چربی‌هایی‌اند که یا مواد دائمی یا نیمه دائمی در آن استفاده می‌شود.

وی اظهار داشت: مواد دائمی به دلیل واکنش‌های منفی روی پوست بیشترین ضرر را در کاشت گونه دارند. زیرا باعث گرانولوم یا عفونت‌های بدخیم و همچنین بالا رفتن سن و جاذبه زمین به مرور به پایین می آیند که هم از نظر ظاهر و هم از نظر وجود" التهاب عفونت" ایجاد می‌شود.

وی تصریح کرد: تزریق‌های چربی دائمی نه تنها امکان عفونت‌های شدید آلرژیک را افزایش می‌دهد، بلکه ممکن است بیمار مجبور شود آن‌ها را از صورت خود خارج کند.

وی خاطرنشان کرد: تزریق‌های چربی روی گونه که به صورت غیر دائم انجام می‌شود، عوارض کمتری نسبت به دائمی‌ها داشته، اما عوارضی مثل درد، خونریزی چند روزه و یا گاهی واکنش‌های آلرژیک از آن‌ها دیده شده است.

انتهای پیام/