ضد قهرمان دوست داشتنی سینمای جهان
"کالین فارل"، مدرسه بازیگری در ایرلند را ترک کرد آغاز کار بازیگری او در فیلمی به کارگردانی بازیگر انگلیسی تیم راث به نام منطقه جنگی بود.
به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران، "کالین فارل" می‌تواند انگلیسی، فرانسه و آلمانی را با تسلط صحبت کند.
سال 2006 کالین که قرار بود در نقش اصلی فیلمی در مورد باب دیلان بازی کند در آخرین لحظات جای خودش را به هیث لجر داد. هنوز هیچکس دلیل این قضیه را نمی‌داند فقط گفته می‌شود تاد هینز، کارگردان آن پروژه در آخرین لحظات نظرش را عوض کرده است.
از دیدن مجدد فیلم‌هایش متنفر است چون او را عصبانی می‌کند.
بازی فارل در فیلم اسکندر با نقدهای متفاوتی مواجه شد چراکه لهجه غلیظ ایرلندی و مدل موهای او چندان با شخصیتی که بازی می‌کرد، همخوانی نداشت.
در دوران بچگی علاقه زیادی داشت که مثل پدرش (ایمون فارل) فوتبالیست شود اما سرنوشت برای او طور دیگری رقم خورد.
به گفته بازیگران فیلم "باجه تلفن" کالین در جریان فیلمبرداری این فیلم روزانه شش بسته سیگار می‌کشید.
اسطوره‌اش، آل پاچینو است. او همچنین عاشق استیو مک کوئین، مارلون براندو، پل نیومن و کلینت ایستوود هم هست.
علاقه‌ای به برنامه‌ریزی برای کارش ندارد و اهل عجله نیست چراکه عقیده دارد با این کار زندگی آدم نابود می‌شود.
عشق واقعی را با تولد پسرش شناخت و معتقد است هیچ چیز بین آنها جدایی نخواهد انداخت.
ایرلندی بودن بخش جدایی ناپذیر وجود کالین است که به گفته خودش همیشه و در هر عمل و تصمیم همراه‌اش است.
برخلاف ظاهر و نقش‌هایش، آدمی احساساتی است.
کالین پایبند اصول ساده‌ای در زندگی خودش است. او اعتقادی به نقش بازی کردن خارج از دنیای سینما و بازیگری ندارد.
از 12 سالگی دچار بیماری بی‌خوابی است و کتاب محبوبش وقتی نیچه گریست (ایروین یالوم) است.
در یکی از انگشتان دست چپش نام میلی (نامی که همسر اولش را با آن خطاب می‌کرد) را خالکوبی کرده است.
خصوصیات برجسته
یک ضد قهرمان جذاب که نقش‌های تکراری را با جزئیاتی متفاوت از یکدیگر اجرا می‌کند. استیصال و کودنی شیرینی که گاهی به نقش‌هایی که بازی می‌کند می‌افزاید.
فیلم‌های مهم
تایگرلند (2000)، گزارش اقلیت (2002)، باجه تلفن (2002)، الکساندر (2004)، دنیای جدید (2005)، میامی وایس (2006)، رویای کاساندرا(2007)، در بروژ (2008)، غرور و افتخار (2008)، خیال سرای دکتر پارناسوس (2009)، اوندین (2009)،راه برگشت (2010)، هفت روان نژند (2012) و یادآوری کامل (2012).
اولین فیلم آمریکایی که کالین با لهجه اصلی ایرلندی توانست در آن صحبت کند، فیلم بی‌باک بود.
مسیر شهرت
سال 1998، مدرسه بازیگری در ایرلند را ترک کرد آغاز کار بازیگری او در فیلمی به کارگردانی بازیگر انگلیسی تیم راث به نام منطقه جنگی بود. پس از آن با کشف شدن توسط جوئل شوماکر شهرت گسترده‌تری یافت و در تایگرلند (2000) بازی کرد و خود را به عنوان یک بازیگر تجاری بین‌المللی مطرح کرد او در همین سال در گزار اقلیت (استیون اسپیلبرگ) نیز بازی کرد و بعد از آن محبوبیت‌اش بیشتر شد و در سال‌های آینده موفق به همکاری با کارگردانان بزرگی ژون اولیور استون (اسکندر)، ترنس مالیک (دنیای جدید)، مایکل مان (میامی وایس) و وودی آلن (رویای کاساندرا) شد و سرانجام در سال 2008 بعد از بازی در در بروژ (مارتین مک دونا) ساخته دوست ایرلندی‌اش موفق به کسب جایزه گلدن گلوب شد و اولین جایزه گلدن گلوب شد و اولین جایزه مهم و جهانی دوران بازیگری‌اش را کسب کرد.
جایزه‌ها
بهترین بازیگر مرد گلدن گلوب برای در بروژ (2008).
منبع: ماهنامه دنیای تصویر
انتهای پیام/ص
سال 2006 کالین که قرار بود در نقش اصلی فیلمی در مورد باب دیلان بازی کند در آخرین لحظات جای خودش را به هیث لجر داد. هنوز هیچکس دلیل این قضیه را نمی‌داند فقط گفته می‌شود تاد هینز، کارگردان آن پروژه در آخرین لحظات نظرش را عوض کرده است.
از دیدن مجدد فیلم‌هایش متنفر است چون او را عصبانی می‌کند.
بازی فارل در فیلم اسکندر با نقدهای متفاوتی مواجه شد چراکه لهجه غلیظ ایرلندی و مدل موهای او چندان با شخصیتی که بازی می‌کرد، همخوانی نداشت.
در دوران بچگی علاقه زیادی داشت که مثل پدرش (ایمون فارل) فوتبالیست شود اما سرنوشت برای او طور دیگری رقم خورد.
به گفته بازیگران فیلم "باجه تلفن" کالین در جریان فیلمبرداری این فیلم روزانه شش بسته سیگار می‌کشید.
اسطوره‌اش، آل پاچینو است. او همچنین عاشق استیو مک کوئین، مارلون براندو، پل نیومن و کلینت ایستوود هم هست.
علاقه‌ای به برنامه‌ریزی برای کارش ندارد و اهل عجله نیست چراکه عقیده دارد با این کار زندگی آدم نابود می‌شود.
عشق واقعی را با تولد پسرش شناخت و معتقد است هیچ چیز بین آنها جدایی نخواهد انداخت.
ایرلندی بودن بخش جدایی ناپذیر وجود کالین است که به گفته خودش همیشه و در هر عمل و تصمیم همراه‌اش است.
برخلاف ظاهر و نقش‌هایش، آدمی احساساتی است.
کالین پایبند اصول ساده‌ای در زندگی خودش است. او اعتقادی به نقش بازی کردن خارج از دنیای سینما و بازیگری ندارد.
از 12 سالگی دچار بیماری بی‌خوابی است و کتاب محبوبش وقتی نیچه گریست (ایروین یالوم) است.
در یکی از انگشتان دست چپش نام میلی (نامی که همسر اولش را با آن خطاب می‌کرد) را خالکوبی کرده است.
خصوصیات برجسته
یک ضد قهرمان جذاب که نقش‌های تکراری را با جزئیاتی متفاوت از یکدیگر اجرا می‌کند. استیصال و کودنی شیرینی که گاهی به نقش‌هایی که بازی می‌کند می‌افزاید.
فیلم‌های مهم
تایگرلند (2000)، گزارش اقلیت (2002)، باجه تلفن (2002)، الکساندر (2004)، دنیای جدید (2005)، میامی وایس (2006)، رویای کاساندرا(2007)، در بروژ (2008)، غرور و افتخار (2008)، خیال سرای دکتر پارناسوس (2009)، اوندین (2009)،راه برگشت (2010)، هفت روان نژند (2012) و یادآوری کامل (2012).
اولین فیلم آمریکایی که کالین با لهجه اصلی ایرلندی توانست در آن صحبت کند، فیلم بی‌باک بود.
مسیر شهرت
سال 1998، مدرسه بازیگری در ایرلند را ترک کرد آغاز کار بازیگری او در فیلمی به کارگردانی بازیگر انگلیسی تیم راث به نام منطقه جنگی بود. پس از آن با کشف شدن توسط جوئل شوماکر شهرت گسترده‌تری یافت و در تایگرلند (2000) بازی کرد و خود را به عنوان یک بازیگر تجاری بین‌المللی مطرح کرد او در همین سال در گزار اقلیت (استیون اسپیلبرگ) نیز بازی کرد و بعد از آن محبوبیت‌اش بیشتر شد و در سال‌های آینده موفق به همکاری با کارگردانان بزرگی ژون اولیور استون (اسکندر)، ترنس مالیک (دنیای جدید)، مایکل مان (میامی وایس) و وودی آلن (رویای کاساندرا) شد و سرانجام در سال 2008 بعد از بازی در در بروژ (مارتین مک دونا) ساخته دوست ایرلندی‌اش موفق به کسب جایزه گلدن گلوب شد و اولین جایزه گلدن گلوب شد و اولین جایزه مهم و جهانی دوران بازیگری‌اش را کسب کرد.
جایزه‌ها
بهترین بازیگر مرد گلدن گلوب برای در بروژ (2008).
منبع: ماهنامه دنیای تصویر
انتهای پیام/ص
