به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛ لطفی معتقد است کوتاهی و بلندی نقش نباید برای بازیگر اهمیت داشته باشد؛ بلکه باید تلاش کند نقش‌هایش را قابل قبول اجرا کند. او در کارنامه خود کارگردانی سریال «آینه» و بازی در سریال «خانه به دوش» را دارد. گفت‌وگو با وی را بخوانید.

شما در سریال‌های پژمان و بچه‌های نسبتا بد نقش‌هایی کوتاه بازی کرده‌اید. آیا به دلیل وضع جسمانی‌تان نمی‌توانید نقش‌های بلند را بپذیرید یا علت دیگری دارد؟

متاسفانه گاهی همکاران ما بازیگران اصلی را انتخاب می‌کنند و در آخرین لحظات به یاد بازیگر خاصی می‌افتند و با خودشان می‌گویند بد نیست فلان بازیگر هم در این سریال حضور داشته باشد. به همین دلیل نقش‌های اصلی و بلند نصیب بازیگرانی می‌شود که در ابتدا انتخاب شده‌اند و نقش‌های کوتاه هم برای هنرپیشه‌هایی باقی می‌ماند که در لحظات آخر به گروه ملحق می‌شوند. این اتفاق در سال‌های اخیر برای من افتاده است و نقش‌های کوتاه قسمت من ‌شده است.

معتقدم کوتاهی و بلندی نقش نباید اهمیت داشته باشد؛ بلکه باید بازیگر تلاش کند نقش‌هایش را به بهترین شکل و قابل قبول بازی کند، البته من پنج سال پیش سر یک فیلم سینمایی هنگام کار داخل استخر بدون آب افتادم و پا و کمرم شکست. از چند سال پیش راه رفتن برایم سخت شده است، اما اصلا این مساله باعث نشده که نتوانم بازی کنم یا برای نقش‌هایم کم بگذارم.

پس با این تعریف، علاقه‌مند ایفای نقش‌های بلند هستید؟

بله، دوست دارم نقش‌های بلند بازی کنم، اما قسمت ما نقش‌های کوتاه می‌شود.

این اتفاق در سریال بچه‌های نسبتا بد هم افتاده است. چرا با وجود کوتاهی نقش آن را پذیرفتید؟

شاید دلیل عمده‌اش بیکاری بود. درست است برای گذران زندگی به پول نیاز است، اما وقتی بازیگر کار نکند، کسل می‌شود. بازیگر دوست دارد هرازگاهی سر صحنه و کنار همکارانش باشد. بنابراین برای این‌که روحیه‌ام کسل نشود، در این سریال بازی کردم.

سریال بچه‌های نسبتا بد ساختار متفاوتی نسبت به دیگر آثار تلویزیونی دارد. با توجه به این‌که شما سابقه کارگردانی دارید، آیا این نوع فرم را می‌پسندید؟

فرم و ساختار سلیقه‌ای است. امکانات فیلمبرداری نسبت به سال‌های گذشته خیلی بهتر شده است. برای چنین ساختارهایی از دوربین‌های کوچک فیلمبرداری استفاده می‌شود. این نوع تصویربرداری زمان کمتری می‌برد و جای حرکت برای مدیر فیلمبرداری زیاد است. استفاده از چنین تکنیکی بستگی به علاقه و سلیقه کارگردان دارد. برخی کارگردانان این نوع فرم را می‌پسندند و برخی دیگر نه.

معمولا از این نوع ساختار در کارهای پلیسی استفاده می‌شود تا ضرباهنگ اثر موردنظر تند باشد. آثار پلیسی دیگری هم دیده‌ایم که ضرباهنگ خیلی کندی دارد مثل فیلم «سامورایی» با بازی آلن دلون. این فیلم پلیسی با وجود این‌که ضرباهنگ کندی دارد، اما به هیچ وجه مخاطب را خسته نمی‌کند. شخصا چشم من به این همه فلاش بک عادت ندارد، اما به هر حال چنین فرم‌های جدیدی آمده و تماشاگر باید عادت کند.

شما در سریال بچه‌های نسبتا بد ایفاگر نقش یکی از دوستان رضا فیاضی، پدر یکی از پسران سارق هستید. این نقش برایتان چه ویژگی‌هایی داشت که آن را پذیرفتید؟

گرچه نقش کوتاه است و چیز خاصی نداشت که مرا برای بازی ترغیب کند، اما من به هر کاری به چشم تجربه نگاه می‌کنم، به همین دلیل سال‌ها پیش سراغ کارگردانی و اجرا هم رفتم. هر کاری برای من تجربه است. در سریال ده‌نمکی هم ایفاگر یک نقش کوتاه هستم، البته نقشم در سریال ده‌نمکی بیشتر از سریال بچه‌های نسبتا بد است.

بنابراین از این تجربه ناراضی نیستید؟

اتفاقا راضی هم هستم. گرچه حضورم کمرنگ است، اما نقش را دوست دارم.

مدتی است سراغ کارگردانی نرفته‌اید. نمی‌خواهید این حرفه را ادامه دهید؟