قُلْ
إِنَّمَا أَعِظُكُم بِوَاحِدَةٍ ۖ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَىٰ
وَفُرَادَىٰ ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا ۚ مَا بِصَاحِبِكُم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ
هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ لَّكُم بَيْنَ يَدَيْ عَذَابٍ شَدِيدٍ [٣٤:٤٦]
بگو:
«شما را تنها به یک چیز اندرز میدهم، و آن اینکه: دو نفر دو نفر یا یک
نفر یک نفر برای خدا قیام کنید، سپس بیندیشید این دوست و همنشین شما [=
محمّد] هیچ گونه جنونی ندارد؛ او فقط بیمدهنده شما در برابر عذاب شدید
(الهی) است!» ﴿٤٦﴾
اینک یک نصیحت از آن یگانه در این آیه آمده است که: همهٔ انگیزه ها را برای همهٔ کارها باید به یک انگیزه بدل کرد و آن وصالِ معشوق یگانهٔ عالم است.
خداوند فرماید: این قیامِ لله را با یکدیگر انجام دهید اما اگر هیچ کس با شما یار نشد به تنهایی راه بروید و از هیچ کس مهراسید زیرا آنکه حق را دنبال می کند به تنهایی یک لشکر و یک امت است همچون ابراهیم.
توصیۀ دیگر پروردگار به بندگانی که ممکن است در تردید و انکار باشند که آیا این نصیحت راه به جایی می برد یا خیر، این است که آخر بیندیشید که این دوست شما و مصاحب شما که شما را به راه خدا فرا می خواند هیچ نشانی از جنون و پریشانی ندارد.
اگر این شخص همانطور که بعضی از منکران می گویند مجنون و پریشان احوال بودی قرآنش این چنین منسجم و یک دل و یک نهج روی در توحید و خیر و خوبی نداشت بلکه هزار حرف ناصواب و دور از عقل در آن راه پیدا می کرد.
از این رو راست است سخن سعدی که گفت:
یک نصیحت زِ سرِ صدق جهانی ارزد مشنو ار در سخنم فایده دو جهانی نیست
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید