آیه ١٦ سوره لقمان
تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ [٣٢:١٦]
پهلوهایشان
از بسترها در دل شب دور می‌شود (و بپا می‌خیزند و رو به درگاه خدا می
آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید می‌خوانند، و از آنچه به آنان روزی
داده‌ایم انفاق می‌کنند!
باز از نشان اهل ایمان این است که پس از دریافت حق، راحت طلبی و آسایش جویی نمی کنند بلکه بستر خواب و راحت را ترک می گویند و پروردگار خود را به دعا می خوانند.
نشانه صدق و اخلاص این رفتار این است که خدای هر نعمتی بدیشان عطا کند آنها نیز از آن نعمت بر مردمان انفاق می کنند و دستهایشان به سخاوت گشاده است. چه بسیار پیامها و روایح عبیرآمیز که سحر پخش می شود.
صبا وقت سحر بویی ز زلفِ یار می آورد دلِ غمدیدۀ ما را به بو در کار می آورد
حافظ
و عبارت «تتجافی جنوبهم» اگر چه اشاره به شب برخاستن و با حق به نماز و راز و نیاز ایستادن است اما حرکات ظاهری مقدمۀ قدمهای بلندتری است که آدمیان باید در راه رسیدن به مقصود بردارند.
و پیام کلی این آیه این است که اهل ایمان در راه حق هر سخنی و محنتی را به جان می‌خرند و به عافیت و آسایش خود را از حق غافل نمی‌دارند:
گفتا کجاست ایمن؟ گفتم که زهد و تقوی گفتا که زهد چه بوَد؟ گفتم ره سلامت
گفتا کجاست آفت؟ گفتم که کوی عشقت گفتا که جونی آنجا؟ گفتم در استقامت
دیوان شمس
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید 
