آیه ١٦ سوره لقمان
تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ [٣٢:١٦]
پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور می‌شود (و بپا می‌خیزند و رو به درگاه خدا می آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید می‌خوانند، و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند!
سخن در بیان چند صفت از اوصاف اهل ایمان است و ایمان مفهومی عام تر و گسترده تر از اسلام دارد، چنانکه هر مسلمان حقیقی مؤمن است اما هر مومنی ضرورتاً مسلمانِ اصطلاحی نیست و ممکن است پیرو دیگر ادیان دیگر باشد.
اما نشان اهلِ ایمان این است که وقتی سخن خدا و آیات محکم الهی را به ایشان متذکر می شوند بی درنگ خود را تسلیم می کنند و در برابر حق به سجده می افتند.
البته این سجده ضرورتاً سر به خاک نهادن در وضع خاص نیست بلکه در لحظاتی هست که جسم در هر وضع و حال باشد جان در حال سجود است و مقصود از این سجود تسلیم شدن بی قید و شرط در برابر آن چیزی است که آشکارا نشانی از حق و حقیقت دارد.
و این نشان اهل ایمان مفهوم اسلام را در وسیع ترین معنای خود شامل می شود. مومنان در برابر حق سرکشی نمی کنند، تکبر نمی ورزند و هیچ گاه خود و منافع خود را برتر از حق نمی دانند به همین جهت با مشاهده حق سر فرود می آورند و به حمد و ستایش پروردگار نیز مشغول می شوند به شکرانۀ آنکه حق را در پیش چشم ایشان هویدا کرده است.
و باز از نشان اهل ایمان این است که پس از دریافت حق، راحت طلبی و آسایش جویی نمی کنند بلکه بستر خواب و راحت را ترک می گویند و پروردگار خود را به دعا می خوانند؛ هم از خوف آنکه مبادا به سهو و خطا شایستگی بندگی را از کف بدهند و از لطف و عنایت پروردگار محروم مانند و هم به امید آنکه خداوند بیش از پیش رحمتها و نعمتهای خود را بر ایشان بیفشاند.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید 
