ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﯾﮏ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺸﺮ،
ﻗﻠﻢ، ﻣﻮﻟﻒ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﻗﻠﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺪﻡ ﺑﺪﺳﮕﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺭﻭﯾﮑﺮﺩﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﺩﺭﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ
ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﺧﯿﺰﺵ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ، ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﻗﻬﺮا ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ
ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩﻫﺎ ﺭﺍﺑﻄﯿﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ
ﺁﯾﻨﺪﻩ، ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺍﺻﻞ ﺑﻨﯿﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﯼ ﻗﻠﻤﺶ ﺑﺮﺍﯼ
ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ. ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﺎ
ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﺭﺍ ﺍﻓﻖ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﮑﺮﺩ ﺩﺭﮎ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﺷﻨﺎﺱ ﺍﺯ
ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺒﺴﺘﺮﯼ ﻭ ﺁﻣﯿﺰﺵ ﻗﻠﻢ ﺑﺎ
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻄﻔﻪ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﯿﮑﺮﻩ ﺳﯿﺎﻝ ﺗﮑﺎﻣﻞ، ﺭﺷﺪ ﻋﯿﻨﯽ ﺭﺍ
ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ، ﻣﺘﻬﻢ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ « ﺗﻮﻫﻢ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ». ﻭ
ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻋﺎﯾﺖ
ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣسئوﻟﯿﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ:
ﮔﺮﭼﺎﮎ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ/ﻃﻔﻼﻥ ﭼﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻗﻠﻢ ﻭ
ﺯﺑﺎﻥ ﭘﯿﺸﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻠﻄﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮﯼ ﻭ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻋﺪﻡ
ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻨﯿﺎﺩﻫﺎﯼ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻓﺮﻭ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ ﺁﻣﻮﺯهﻫﺎﯼ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﺨﺶ ﮔﻮﺵ
ﭘﯿﭽﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻨﺠﯽ ﺍﺯﻟﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ.
ﭘﺲ ﻗﻠﻢ ﻣﺎﺩﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﺭاﯼ ﺗﻮﻟﺪ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻮ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺪﺍﻥ
ﺣﺪ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺗﻌﺮﺽ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ
به خود ﻧﺪﻫﺪ، ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﻠﻢ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ
ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺪﺳﮕﺎﻻﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ
ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻤﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﺐ
ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﻦ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ، ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭﺩ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ
ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﮐﻠﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭ، ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﺯﺧﻢ ﺑﺸﺮ
ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻣو کراسی، ﺍﮐﺴﯿﮋﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﺩﺭ
ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻓﺎﺿﻠﻪ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ،
ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﯿﺎﻡ ﺍﻭﺳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ
ﭘﺴﻨﺪﺩ.
ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺿﺮﻭﺭﺗﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪ ﮔﺎﻩ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﯾﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﭘﺲ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻡ ﺍﻭ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ
ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ. ﺑﯽ ﺷﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻣﻘﺎﻭﻡ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺯﺩﻥ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﻋﺪﻡ
ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ، ﺗﻌﻬﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﺻﯿﻞ
ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺩﺭﮐﯽ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻊ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﯾﺎ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ
ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ . ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﺳﮕﺎﻟﯽ ﻭ
ﻋﺪﻡ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻑ ﺍﯾﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺁﻭﺍﻧﮕﺎﺭﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻋﺼﺎﺭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺗﻌﻬﺪ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ
ﻧﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ . ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﺵ ﻗﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺑﻪ ﺍﺑﺘﺰﺍﻝ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﮑﻮﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺎﻧﺘﺎﻟﯿﺴﻢﻫﺎ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ
ﺟﻤﻠﻪ ﺻﺤﯿﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﻗﻠﻢ ﺗﻌﻬﺪ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ.
ﻗﻠﻢ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﺪﺍﺭ، ﻗﻠﻢ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮ، ﻗﻠﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻤﻮﻝ (ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ،
ﻓﺮﺩ،ﻧﻈﺮﯾﻪ،ﺍﺣﺰﺍﺏ،... ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ) ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ
ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﯼ ﺟﻬﺎﻥ، ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ
ﻣﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ
ﺗﺎ ﻗﻠﻢ ﺑﮕﻮﻧﻪﺍﯼ ﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻬﯿﻢ ﺑﺎﺷﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ؛ ﺧﯿﺮ ﺑﺪﺍﻥ
ﻣﻌﻨﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖﻫﺎﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﺷﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ
ﺩﺍﺭﺩ./ج1
