به گزارش دریچه فناوری اطلاعات باشگاه خبرنگاران ؛ می خواهم بنویسم. یه قصه از نوع تکنولوژی، قصه ی تلویزیون، رادیو، تلفن، موبایل، اینترنت و... واقعا این همه تکنولوژی ارتباطی برای چیه؟ هر چقدر ما آدما بیشتر پیشرفت کردیم، از هم دورتر شدیم، انگار همه چی شده مجازی؛ شده از راه دور، به اسم دهکده جهانی از هم دور و دورتر شدیم. یه دهکده ای که آدم هاش جز موبایل و اینترنت و تلویزیون و... چیزی نمی بینند. دهکده ای که آدم هاش هفته ها هم سری به پدر و مادر و برادرا و خواهراشان نمیزنند و به جای آن به یک تلفن کوتاه بسنده میکنند!! واقعا داریم تو چه دهکده ی غریبی زندگی می کنیم .
یه چند وقت پیش برنامه ای می دیدم، دو نفر کنار هم نشسته بودند و با هم چت می کردند!! در حالیکه یک متر با هم فاصله داشتند. تو این عصر تکنولوژی، دل آدم لک میزنه واسه دور شدن از همه این ابزار و پناه بردن به همون روشهای سنتی. واقعا دل آدم تنگ میشه واسه همون نامه هایی که بعد از 10-15 روز به دستمون می رسید و پر از احساس بود و همه اونها را با خودمون نگه میداشتیم و با خودش کلی خاطرات به جا می زاشت.
منکر فواید تکنولوژی نمی شوم. اما ما با این روشها به تدریج داریم از هم دورتر می شویم. تنهاتر می شویم. بجاش دیجیتالی و مجازی نزدیک و نزدیک تربهم ، اما قلبهامون دور و دورتر، آدم ها تنها و تنهاتر. بگذریم...
انگار تو این دنیا هر چیزی را مجازی کنی، موفق می شی. چرا که دل هر آدمی لک میزنه واسه تجربه های مجازی، چون خیلی ها حوصله تجربه های واقعی رو ندارند.
واقعا چرا این شکل کور از ارتباطات باعث شده اینقدر ادم ها احساس تنهایی کنن با وجود این همه آدم‌های بیشمار دور و برشون.. ؟؟؟
میگن آدم ها از نظر ژنتیکی طوری طراحی شدن که از طریق ارتباطات معنادار با افراد واقعی به رضایت می رسند. به عنوان مثال، آدم هایی هستند که دوستای زیادی در زندگی دارند. این جور افراد معمولاً هم شادترند، هم خوشبخت‌تر و هم سالم‌تر. که معمولاً هم خیلی بیشتر از آدم های تنها عمر میکنند. علت این فواید ذهنی و جسمی هر چه که باشه، این واقعیت وجود داره که روابط واقعی انسانی موجب کامل‌تر کردن ما می شه و بدون آن بدن و زندگی ما شروع به شکسته شدن می کند.
بااینکه این همه تکنولوژی ارتباط جهانی را براي ما ممکن کرده ، اما برعکس موجب کم شدن روابط اجتماعی آدم ها شده است. حتی نمونه خوب آن را می توانیم تو خانواده‌ها مشاهده کنیم . برخلاف گذشته که خانواده ها دور هم جمع می‌شدند و شام رو کنار هم می خورند و با هم گفتگو می‌کردند، اما این روزها، خیلی هاشون معمولاً به تنهایی جلوی تلویزیون می شینند و غذا می‌خورند.
وقتی هم با هم حرف می‌زنند، معمولاً درمورد مسئله مهمی هم نیست، چرا که نمی خواهند مزاحم تماشای برنامه دیگری بشوند. تو بعضی خانواده‌ها هم، اعضای خانواده حتی کنار همدیگه هم نمی‌نشینند . میرن سراغ غذاهای فوری و آماده که بتوانند تو هر زمان و هر مکانی که دوست دارن غذای خودشون رو بخورند. ای وای از این تکنولوژی! که چه بلاهایی بر سر آدم ها نیاورده!
متاسفانه باید بگیم این تنهایی خودتحمیل، فقط مخصوص زمان شام و غذا خوردن نیست، چرا بعد از غذا هم ، هر کی به دنبال کار خودش می رود. بعضی ها جلوی تلویزیون، بعضی ها هم باز می روند سراغ اینترنت و بازی‌های کامپیوتری، عده ای هم موزیک گوش می‌دهند و یا با تلفن‌همراهشون با دوستاشون چَت میکنند.
این نتیجه این همه تکنولوژی است که
باعث می شه آدم ها، ارتباطای رودرروی کمتری با هم داشته باشند که از طریق
رسانه‌هایی مثل کامپیوتر و تلفن برقرار می‌شود.
باوجود همه این واقعیت ها که تکنولوژی باعث می شه آدم های زیادی تو جهان با هم ارتباط برقرار کنند اما در واقعیت،باید بگیم یك سرخوردگی براي ما از زندگی مجازی ایجاد شده است. در واقع ، باوجود تعداد زیاد دوستایی که تو شبکه‌های اجتماعی داریم ، ولی باز هم نتیجه کار یکیه ؛ در واقع تکنولوژی داره تبدیل به يك حبابی می شود ، يك حباب خیلی خطرناک که باعث جدایی شون از ارتباطای انسانی واقعی می‌شود !!! این یک واقعیته ! تازمانیکه از دوست هاي حقيقي جدا شده باشید، شما احساس تنهایی خواهید کرد چرا که این
دوست های مجازی نمی‌توانند به خوبی نیازها و خواسته‌های شما را در درازمدت
برآورده کنند. شاید علت این کمبود رضایت این باشه که اکثر آدم ها از
تکنولوژی بعنوان راهی برای پرت کردن حواس خود از احساساتشان استفاده میکنند و این باعث می شود بهور موقت احساس خوبی پیدا کنند اما در آخر این
وسیله انحراف حواس موجب سرخوردگی، آنها می‌شود چرا که نیازهای واقعی اون
فرد را به خوبی ارضا نمی‌کنند.اما با گذشت زمان، این فرد
سرخورده‌تر مي شود چرا که هرچقدر هم که آنلاین با دوستان خودش گفتگو کند،
یکی از نیازهای پایه‌ای و اساسی او برآورده نمی‌شود که همان " ارتباط واقعی
با یک انسان واقعیه "!!!
روانشناس ها میگويند ،یکی مهم ترین عواقب تنهایی اجتماعی ناشی از تکنولوژی، تاثیر آن بر روابط میان‌فردی در دنیای واقعیه.. در حقیقت، وقتی به طور مجازی یا تلفنی صحبت می‌کنید، ارتباطات شما محدودتر از زمانی می شود که اون فرد رو به صورت رودررو می‌بینید.
بعنوان مثال، وقتی آنلاین با کسی حرف می زنید ،استفاده از زبان بدن، تن صدا و ارتباط چشمی رو نخواهید داشت. که نتیجه هم میشه بلد نبودن مهارت های اجتماعی.
با همه اینهایی که گفتیم که یکم هشدار دهنده بود اما همین حالا که دور و برتون رو نگاه کنید هم، علائم هشدار در اطرافتون هست که نتیجه اونم می شه تنها شدن روز به روز آدماست. در واقع تنها راه غلبه بر این تنهایی شاید این باشه که دست از نادیده گرفتن احساسات خود برداریم،و به آنها گوش بدیم و به درستی و در زمانی مناسب به اون واکنش نشون بدیم.
البته باید خاطرنشان کنیم که
تکنولوژی اصلاً چیز بدی نیست. در واقع تکنولوژی مسئله‌ای خنثی است که اگر
درست ازش استفاده کنیم ، می شود نام خوب و یا بد را بر روي آن گذاشت.
در
واقع در این گزارش هدف محکوم کردن تکنولوژی نبود و در واقع نخواستيم بگوييم
زندگی کنید بدون ذره ای دیجیتال ، بلکه هدف این بود که خطرات احتمالی آنها را چه برای شما و چه برای جامعه به طور کل گوشزد کنیم.
خلاصه اینکه روانشناس ها میگويند ؛ تنهایی محصول متداولی از تکیه بیش از حد بر تکنولوژی است که خود به عنوان مسکنی برای درمان مشکلی که ایجاد کرده است استفاده می‌شود. هرچه زمان بیشتری را صرف ایجاد روابط مجازی کنیم ، یا سعی کنیم از طریق این سرگرمی‌ها به تنهایی خود کمتر فکر کنیم،باید بگویيم كه ایجاد روابط معنادار و بادوام برای شما و من و یا هر کس دیگه ای ، در دنیای واقعی سخت‌تر خواهد شد. این ناتوانی در ایجاد رابطه بعدها موجب احساس تنهایی، سرخوردگی، اعتیاد به آن و راه‌های منحرف کردن حواس، و در آخر افسردگی می‌شود.
انگار قصه تمام شد ولی بیایید برای
اینکه آخر قصه خوبی داشته باشیم منصف باشیم و به این سوال پاسخ بدهیم که
آیا ماها یی تنهاییم ، آيا واقعا تنهایی معلول علاقه
ماست یا......؟
مريم عبدالهي
