گروه فرهنگي باشگاه خبرنگاران؛ دعا و تضرع در مقابل معبود واقعى در نهاد جان و فطرت انسان گذاشته شده است. انسان پيوسته مايل است از گناهان توبه كند و از قصور و تقصيرها عذرخواهى نمايد. دعا در اسلام به منزله اقناع روح و تضرع و زارى است، چنين فردى هرگز نااميد نمى شود و تا آخرين نفـس با اميد و نشاط با خدا سخن مى گويد؛ به عبارت ديگر دعا مبادله عشق و پيام است. اصولا بشر ميل شديدى دارد كه در برابر معبودش به راز و نياز و عذرخواهى از تقصير بپردازد و حديث درد فراق را با او در ميان بگذارد شكايت و گلايه كند، از بى وفايى ه، مكرها و فريب ها سخن بگويد و آلام درونى خود را بدين سان تسكين دهد. 
"دكتر كارل" مى نويسد:"حقيقتا چنين به نظر مى رسد كه احساس عرفانى، جنبشى است كه از اعماق سرشت ما سرچشمه گرفته و يك غريزه اصلى است. اين احساس بخش بسيار مهمى از هستى ماست كه ما اجازه داده ايم به ضعف گرايد و غالب، به كلى نابود شود". و همو مى گويد: "دعا مانند غذا يكى از نيازهاى ضرورى انسان است كه از عمق جان انسان سر مى كشد و روح را در يك حركت تكاملى به طرف كانون معنوى جهان به پرواز درمي‌آورد"./ص