به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، اين بو تنها زماني قابل شناسايي بوده است که فضانوردان درون محيط فضايي قرار مي گرفتند چرا که درون لباس فضايي يک بوي پلاستيک را استنشاق مي کنند. اما در زمان ورود به ايستگاه فضايي بين المللي و برداشتن کلا ه ها، يک بوي متمايز قوي از مرز نهايي را استنشاق مي کردند که از لباس، کلاه، دستکش و ابزار آن ها استشمام مي شد.

اين ذرات مهاجر از خلاء نزديک که به احتمال قوي اتم اکسيژن هستند، تلفيقي از رايحه تند استيک خشکيده، فلز داغ و گازهاي جوشکاري برخوردارند.استيون پيرس، شيمي دان ناسا که براي بازسازي بوي فضا در زمين براي اهداف تمريني فضانوردان استخدام شده، معتقد است که جنبه فلزي اين بو به احتمال قوي از ارتعاشات پرانرژي يون ها نشات گرفته است.

کوين فورد، فضانورد ناسا در سال ۲۰۰۹ از مدار گفت: اين بو مانند چيزي است که تاکنون استنشاق نکرده ام اما هيچ گاه از ياد نخواهم برد.اما فضانوردان لزوما از اين بو ناراحت نمي شوند، دون پتيت، فضانورد ناسا پس از ماموريتي در سال ۲۰۰۳، آن  را به اين شکل توصيف کرد: توصيف اين بو سخت است.

مطمئناً معادل بويايي براي توصيف احساسات ذائقه در مواجهه با غذاهاي جديد مانند «مزه شبيه به مرغ» نيست. بهترين توصيف براي اين بو که من دريافت کرده ام، بوي فلز است، يک حس دلپذير شيرين فلزي، اين بو من را ياد تابستان هاي دوران دانشجويي مي اندازد که ساعات بسياري را با يک مشعل جوشکاري براي تعمير تجهيزات سنگين مي گذراندم. اين بو مرا ياد گازهاي جوشکاري مي اندازد. اين بوي فضا ست.

بوي درون ايستگاه فضايي بين المللي بيشتر شبيه زمين است.

پتيت که به تازگي از دومين ماموريت شش ماهه خود در ايستگاه بازگشته است، در گفت وگو با اسپيس اظهار کرد: ايستگاه فضايي از بويي ميان يک دستگاه- فروشگاه- موتور اتاق- آزمايشگاه برخوردار است و زماني که براي شام غذا درست کرده و يک کيسه خورش را باز مي کنيد،

مي توان تا حدي بوي يک رست بيف را احساس کرد.